Op weg naar de marathon van Sneek kijk ik mijn ogen uit naar alle schema’s, adviezen, ongevraagde hints en andere tips. Dacht ik alles zo’n beetje al te weten, werd ik op de valreep nog verwend met iets nieuws. Op een trainingsavond tijdens de warming up maakte Beth me lekker door me een van haar strategieën te delen. Even nog had ik het idee dat dit een geintje was. Dit werd echter door andere dames al snel de kop in gedrukt. Om me heen stonden opeens meer Pink Ladies dan goed voor me was.. Dan een hardloper aan kan.. Dan een man aan kan.. Het was opeens te warm voor de tijd van het jaar.

Na de warming up besloot ik toch wat meer info te verzamelen over deze strategie. Ik ging redelijk stiekem naast Beth lopen en keek haar aan. Dat was nog niet zo heel erg gemakkelijk gezien de vaart die ze maakte. “Zeg Beth.. Kun je me nog wat meer vertellen over die strategie van jou?” Beth versnelde en keek me verbaasd aan. Ik moest mijn best doen om haar bij te blijven terwijl we langzaam van de groep weg liepen. “Kijk.. Het is heel simpel..” Ze begon te vertellen dat je nooit zomaar een doel moet stellen. Het moet een mooi doel zijn. Iets waar je naar uitkijkt.. Een flinke trail in Schotland, een lang trainingsweekend in Spanje of een prachtige marathon ergens.. Het moet echt de moeite waard zijn. Je moet er echt naar kunnen uitkijken..” In de verte hoorde ik Trainert schreeuwen “RUSTIG AN!”. Beth begon te vloeken. “Verdomme.. Waarom kunnen we nooit eens gewoon door kachelen?”. Het was onbewolkt en toch hoorde ik het donderen.

Soms moet je hardlopers gewoon even laten. Direct achter me liep Meisje van Zondag, wat eigenlijk raar was op een donderdagavond.. Of was het hemelvaart?. Ze had ons horen praten en nam het over. “Voor zo’n doel train je je helemaal naar de klote”. Natuurlijk zei ze dat niet.. Meisje van Zondag is best wel een soort van dame. Maar het was wel zo iets dergelijks. “Genoeg kilometers maken en natuurlijk gezellig elke zondag de lange afstand mee pakken. Het is dat ik dit jaar drie weken op vakantie ga en ook nog mijn huis moet verven.. Want anders had ik me natuurlijk ook aan gort getraind voor die Dolomietentrail van jullie.. En ik was nog mee gegaan ook..” Chef kwam direct naast ons lopen om haar nogmaals en waarschijnlijk te vergeefs over te halen.

Ik moest hier even over nadenken en liet me zakken naar de staart van de groep. Normaal toch al niet het meest bruisende deel maar nu liep Lotte hier te zuchten. Ze had een zware nacht gehad. Zware nachten. Nee.. Niet piekeren, dat deed ze niet. Ze was sowieso een slechte slaper, wist niet waarom. Om haar een beetje af te leiden vertelde ik over die prachtige marathon die er aan zat te komen en dat ik me helemaal naar de tering aan trainen ben. Vele kilometers en ook nog baantraining, fun&runs, core oefeningen, Jane Fonda’s.. De natte droom van elke hardloop trainer.

Lotte luisterde geduldig. “Ben je al op je best? Dan ben je al halverwege. Het enige wat je dan nog moet doen is stoppen..” Mijn mond viel open van verbazing. Stoppen? Wat bedoelde ze? “jaa.. Je moet stoppen met dat wat je het liefste doet, daar waar je het meeste energie van krijgt, daar waar je meest van houdt.. Ja.. Echt.. Daar moet je mee stoppen..”. Ik schudde van links naar rechts. Dit kon niet waar zijn. Ik wilde het niet horen. Ze ging verder. “Nee.. Niet helemaal stoppen. Ik bedoel dat je je moet inhouden tot aan de marathon. Je moet zo ontzettend zin krijgen. Nog erger dan nu. En als het dan zo ver is.. Als de dag komt, de dag dat alles op zijn plaats valt.. De dag waarvoor je het allemaal gelaten hebt.. De dag waarvoor je het allemaal gedaan hebt.. Als die dag komt.. Dan heb je zo’n zin dat het haast niet mis kan gaan..” Ik begreep er niets van. Je inhouden.. Hoe moet dat? Is dat net zo als “rustig aan doen..” maar dan voor het eggie?..

Vanuit de voorkant van de groep hoorde ik Beth gillen. “Zie je wel? Zei ik toch?” Lachend vroeg ik me af of ik dat zou kunnen? Beetje versuft merkte ik dat de groep nog aanzette voor een laatste versnelling. Lotte versnelde licht en liet me alleen achter. Ik begreep het allemaal niet. Dus de strategie was.. Een prachtige marathon kiezen.. Er helemaal naar toe leven door hard te trainen.. En je dan gaan inhouden zodat je ontzettend zin gaat krijgen.. Leek verdacht veel op hunkeren.. Hunkeren? Is dat de strategie van deze dames?

Inge kwam me na de laatste versnelling ophalen. Ze keek vol zorg of het allemaal goed met me ging. Ze had de strategie aangehoord en wilde daar nog wat aan toevoegen. “En als je dat allemaal hebt gedaan, dan niet vergeten te genieten. Genieten van de marathon, van het publiek, van de omgeving en ook van hoe je naar het resultaat hebt gewerkt..” Ik knikte tikje bedroefd. Ja ja.. Dat laatste wist wel. Maar dat hunkeren.. Dat is niet helemaal mijn ding. Klonk me een beetje veel als wachten. En wachten is natuurlijk niet echt een werkwoord.

Inge zwaaide onder tussen even naar haar drie kinderen die op de parkeerplaats langs de kant stonden te kijken. Beth mopperde nog een keer dat de training toch echt weer te traag ging. En meisje van zondag bevestigde dat de training van aankomende zondag inderdaad in haar agenda stond. Lotte herstelde haar lange blonde staart. Dit was beter dan televisie. Beter dan alle series op Netflix. En ik hunkerde nu al naar de volgende aflevering..