Onderweg tijdens de donderdagavond-hardlooptraining zagen we in de verte de groep van Trim Apeldoorn. Al van een afstand zag je die groep een bijzondere energie uitstralen. Het was een redelijk grote groep van 20-25 hardlopers. Het zag er indrukwekkend uit. Simpel concept. Ze verzamelen zich, gooien een euro in een emmer en gaan hardlopen. Ik keek naar onze groep. Gerrit liep voorop te kijken naar zijn horloge. Het volgende bankje was de eerste links daarna rechts. Ik volgende hem op korte afstand. Achter me liep Gerrit. Zo onhandig als je met twee hardlopers loopt die dezelfde naam hebben. Weet ook eigenlijk niet of deze tweede Gerrit ook van bankjes houdt. Maar ik dwaal een beetje af. Komt waarschijnlijk ook omdat ik nog steeds niet zo’n slim GPS-klokje heb.. 

Goed.. We liepen dus met zijn drieen door de plassen te stappen. Gerrit, Gerrit en ik dus.. Ik kon me nog herinneren dat een paar jaar geleden de donderdag training nog echt primair was voor de echte fanatiekelingen. Het was een eer als je daarmee mocht hardlopen. Tijdens die training liepen eigenlijk alleen maar Grote Jongens of Wannabies zich zelf aan gort. Die donderdagavond training was nu maar eigenlijk 4 bikkels groot. 4? Ja.. Paard was nog wel begonnen om met ons mee te ploeteren en moest halverwege afhaken omdat zijn avondeten van slechts bonen met rauwe uien ons te veel werd.

Ach.. De oude tijd. Toen de problemen nog simpel waren. Toen gingen we gewoon hardlopen omdat het kon. Omdat het leuk was. Omdat ik met de Grote Jongens wilde lopen. Omdat het gewoon dat was wat je deed op een donderdagavond.. Hardlopen dus. Nu liepen we nog maar met zijn drieen. Een kort navraag bleek dat men liever gaat boksen, naar het krachthonk, fitfree-en of nog erger liggen ze in een hoekje te huilen omdat de goden zonen verloren hebben. Of omdat ze dan spierpijn hebben van al die non hardloopactiviteiten.. HEY. DOE EVEN NORMAAL! Spierpijn gaat over. Daar loop je gewoon door heen. Het is donderdag! De training gaat gewoon door.  

Ik zag die groep fitte jonge Trim Apeldoorners langzaam dichterbij komen. Het leek alsof ze aan het einde van de groep zo’n stofwolk produceerden. Maar dat kon naturlijk niet. Daarvoor regende te hard. Had ik trouwens al gezegd dat we met zijn drieen hier liepen. Gerrit, Gerrit en ik dus.. Het regende.. Natuurlijk regende het.. Het regende pijpenstelen. Niet normaal. De sluizen waren volledig open gezet. Natuurlijk had ik wel gezien op buienradar dat het zou regenen. Tuurlijk wel. Ik leef niet onder een rots ofzo. Maar ik was er toch. Gewoon.. Omdat het donderdagavond was. En dus donderdagavond training. Blijkbaar is zo’n rood vlekje op je scherm al genoeg reden om gewoon niet te komen.. Naar de donderdagavond training.. De hardlooptraining dus.

Maar goed.. Wij waren er dus wel. En ik had het naar mijn zin. De single tracks lagen vol met plassen. Het was zeiknat. Mijn benen zaten tot mijn knieen onder de modder. Onderweg zagen roedels herten oversteken. Even oppassen voor een wild zwijn op ons track. Maar over het algemeen deden we het rustig an. NOT!. Het was kop over kop. We waren stoer, sterk, krachtig en ongeremd. Ik voelde pure testosteron door mijn aderen stromen. We waren zeiknat en onder de modder. Het regende harder en harder. En wij liepen dus met zijn drieen harder en harder.. En ik zag die groep Trim Apeldoorners steeds dichterbij komen. Voorop liepen een paar stoere meiden. Niet normaal! Die gingen er ook voor. Hun lange blonde staarten swiepten. Die gespierde benen. Die strakke renlichamen. Je zag de felheid in hun ogen. WAUW!

Sorry.. Ja.. Excuses.. Ik bied hierbij alvast mijn excuses aan. Ik moet nu echt mijn geliefde vereniging, mijn groepje atleten met hun prachtig nieuwe atletiekbaan sorry zeggen.. Sorry.. Slik.. Ik dacht er echt aan om Gerrit en Gerrit alleen te laten en met deze amazones mee te rennen. Ik dacht bijna hard op dat het er zo gezellig uit zag. Ik zag ze allemaal voorbij komen. Ondanks de regen scheen hun stralende glimlach ons te gemoed. Ik dacht ik ga met hun mee..

Ik hield me in. Het was het moeilijkste moment van die dag, van deze week, van deze donderdagavond training. Nee.. Niet die lange heuvel vlak bij Hoog Soeren, niet die plas die nog dieper bleek en ook niet dat telkens versnellen van Gerrit en Gerrit. Nope.. Het was dat moment dat die Sirenen met hun stralende blikken langs kwamen lopen.

In een flits stroomde er weer bloed door mijn hoofd. Ik dacht aan vreemd gaan. Het voelde als vreemd gaan. Dat kan toch niet. Ik heb mijn ziel en zaligheid toch verkocht aan deze club (en niet zomaar een club..). Dan loop je toch niet met zo’n groepje van die meiden mee. Ik realiseerde me opeens.. Het is een test. Het is een signaal. Ik keek hoe Gerrit de kop overnam en nogmaals de volgende versnelling inzette. Ik volgde in stilte. Van binnen zucht ik keihard. Hoe kan het nou dat ik zo die drang voelde? Hoe kan het nou dat ik zo gemakkelijk zou gaan switchen? Een paar mooie meiden.. Is toch niet normaal? Bijna vreemdgaan.. Terwijl ik helemaal niet zo ben.. Tjonge.. Ik schudde de regendruppels van mijn wang en nam de kop over. Liep voor een koele douche even kort door die veel te diepe plas.

Het was een signaal. Het was een wakeup call. Er was wat mis met deze donderdagavond training. Mensen kwamen niet meer. De Grote Jongens vonden het niet leuk meer. Ze gingen wat anders doen. Ik kreeg de neiging om af te haken. Ik moest er maar eens goed over nadenken. Ik vond het verwarrend. Waar was het mis gegaan? Waarom zag dat Trim Apeldoorn er zo aantrekkelijk uit? En waar waren dan de Grote Jongens nu ik het zo moeilijk had? Moesten we hier niet open over praten? Ach.. Laat maar.. ik zal zelf wel zorgen dat de donderdagavondtraining weer leuk word. En dan zoek ik ondertussen wel uit waarom dit helemaal mis gaat. Uiteindelijk ben je die leuke donderdagavondtraining toch zelf!

Ik zag Gerrit voor me naar zijn horloge kijken. Hij moest op tijd terug zijn en zette nogmaals aan. Het was niet normaal met welke snelheid we hier door de bossen kluunden. De andere Gerrit liet de bankjes links en rechts liggen. Hij voelde aan dat dit een heftige training was. Dit was een training voor de echte die-harders. Dit was een training voor de echte mannen. Waarschijnlijk te zwaar voor de afvalligen. Veel te zwaar..

Vanuit mijn bemodderde benen voelde ik een soort oer-kracht aanzwengelen. Wat nou vreemd gaan? Ik ging helemaal niet vreemd. Ik was hier gewoon. Ik liep hier met ongelofelijke snelheid heuvel op, heuvel af, door alle plassen te beuken. Ik had de test doorstaan. Ik kon die extra euro in mijn zak houden.. Die boksers, die krachthonkers, die fun and runners, die huilebalken met hun goden zonen, die mountainbikers, die spinners, die (potentiele) bankzitters, die spierpijners of andere klagers en al die andere trainingspijbelaars.. Die gaan vreemd.. Sneu..

Dus ik zie jullie volgende week donderdag 19:00! Trainingsavond! Hardlooptraining dus! En neem voor de zekerheid een euro mee. Je weet immers nooit wie we tegen gaan komen..