Met slaperige ogen keek ik in de spiegel op de badkamer. Eindelijk was het zo ver. De halve marathon van Utrecht. Hier moest ik voor mezelf bewijzen dat ik in vorm was.. Bewijzen? Bevestigen is een beter woord. Ik keek diep in mijn ogen. Ik kon daar wel tegen.. Misschien moest ik het los laten. Gisterenavond een te leuk feestje. Te leuk, te laat in bed. Een kleine glimlach kwam op mijn gezicht. Vandaag weer een nieuwe dag. In mijn hand las ik de bijsluiter van het middel wat ik  van mijn huisarts had gekregen tegen benauwdheid. 

Ik twijfelde. Had de afgelopen weken zeker baat gehad bij het middel. Dat was fijn want ik wilde graag door trainen. Maar ja.. Het meeste zaad was al uit de lucht. Die overdreven bomengeilheid kon zelfs door een degelijke stortbui niet ingetoomd worden. Ik moest dit toch ook op eigen kracht kunnen. Aan de andere kant was het middel het logisch vervolg op mijn medisch dossier vol met astmatische klachten. Ik dacht aan die zware nachten waarin ik als kleine jongen bij het kiepraampje naar adem stond te happen. Eigenlijk is het een godswonder dat ik over 1,5 maand alweer voor mijn 10e marathon ga.

Ventolin. Een tijdje geleden stonden de kranten er vol van. https://www.volkskrant.nl/sport/puffen-voor-een-podiumplek-wordt-astmamedicatie-gebruikt-als-doping-door-schaatsers~bbc8fed58/. Schaatsers die Ventolin gebruiken om hun longblaasjes meer open te zetten. Zij geloven erin dat het leidt tot grotere prestaties. Het leek zo overdreven. Die gasten staan dag en nacht op de schaatsbaan of weet ik veel waar te trainen en te ploeteren om op die fel begeerde drie podium plaatsen te komen. Hoe kan een pufje je daarbij helpen? En daarbij.. je moet natuurlijk niet alles geloven wat er in de krant staat, noch wat op het internet staat.

Ik nam mijn pufje, poetste mijn tanden en stapte onder douche. Of wellicht in een andere volgorde. Straks een oud collegaatje ophalen. Beetje raar woord. Zeg je alleen over vrouwelijke collega’s toch? Stop met dromen. Moest haasten. Voor Maria was het haar eerste halve. Voor mij de zoveelste. Ik wilde eigenlijk een PR scoren. Op mijn oude dag zou dat echt een prestatie zijn. Hoe ging eigenlijk mijn eerste halve? Die bittere tocht in Eindhoven stond nog in mijn geheugen gekrast. Wat ging ik daar naar de klote. Niet normaal. Veel te snel begonnen, wist niet hoe lang 21 km was, te weinig gedronken, met kracht gesmeten, met de verkeerde mensen meegelopen, te weinig genoten van het Eindhovense publiek, te weinig dronken.. Helemaal aan gort. Het duurde zeker een half uur voordat ik in staat was om wat te drinken of te eten. Zelfs zo’n fris witbiertje ging er niet in.

Maria zat naast me te vertellen en te vertellen. Super spannend zo’n eerste halve. Natuurlijk had ze wel eens wat langere stukken gelopen. Natuurlijk ging ze het wel halen. Ze had een schema en in Excel klopte het helemaal en kwam ze precies op 1:55 uit. Dat is toch prima voor zo’n eerste. Ik knikte bevestigend. Het was toch wel een plat parcours? Ze keek me aan. Ik knikte en dacht na. Had wel de singelloop gedaan en liep elke pauze een rondje langs het centraal station en Hoog Caterijne. Dat leek allemaal wel behoorlijk plat maar eigenlijk wist ik het niet. Ik vertelde haar dat er wellicht nog wel een licht stijgende brug ergens halverwege zou zitten. Maria keek bezorgd voor zich uit. Ik zag haar nadenken wat zo’n brug dan voor een invloed zou hebben op haar schema en hoe ze haar Excel sheet dan weer kloppend zou maken.

Wanneer was de laatste keer dat ik zo in spanning kon genieten van weer een nieuwe grens die verlegd moest worden. Maria leek nog zo onbeïnvloed, zo lekker naïef.. Zo puur. Het was beter dan TV. Maria vertelde gewoon door. Ze had drie jelletjes en nog wat drinken bij haar. Dat moest voldoende zijn. Ik dacht aan die Dolomitieten trail in het naseizoen. Daar zou ik mijn eerste Ultra lopen, 45km beuken tegen die italiaanse bergen. Ik had er onwijs zin in. “Toch?”. Ik keek Maria aan. “Dat moet toch voldoende zijn toch?”. “Ruim voldoende” bevestigde ik.

“Komen we wel op tijd?”. Volgens mijn navigatie kwamen we 1,5 uur te vroeg aan. Nog nooit was ik zo vroeg. “ahh.. Leuk.. Dan kunnen we de start van de marathon nog zien..” Ze keek me met stralende ogen aan. Ik vroeg me af of ik toch niet mee had moeten doen met de hele. Zoveel enthousiasme was blijkbaar aanstekelijk. “ach.. We moeten ook nog parkeren, startnummers halen en omkleden..” vertelde Maria. Normaal gesproken deed ik al die dingen plus meer, in 10 minuten. Ok.. Een kwartiertje..

Ze liet haar nieuwe ren outfit zien. Een melk witte hesje met bijpassend broekje. Of het broekje niet te kort was. Nou ben ik nogal visueel ingesteld. “Voor mij niet..” antwoordde ik adrem. Ze had het net binnen gekregen. Ik zag haar twijfelen. “Of zou het te koud zijn?”. Ik schudde snel van links naar rechts en terug. “Zijn we er al bijna?..”

Ze vertelde nog even door waarom ze geswitchte was naar hardlopen. Twee dotjes van kinderen hadden al vrij snel een eind gemaakt aan sprankelende korfbal carrière. Maar ja.. Je krijgt er zoveel voor terug. Nu had ze zich gestort op het hardlopen. Daar kon ze meer haar energie in kwijt. En ja.. Dat kon ze doen wanneer ze wilde. Voor hardlopen heb je immers niet perse een kleine groep mannen en vrouwen voor nodig.. Ja.. Vertelde ze.. Korfballen is echt wel wat anders dan hardlopen.. Ik knikte en bevestigde dat we bij hardlopen bv ook niet gemend douchten. Normaal gesproken dan..

Geamuseerd stond ik rustig te wachten. Het is toch altijd weer een mooi gezicht al die kleurige hardlopers. Maria tikte op mijn arm. “Zullen we nog even warm lopen?”. Dat had ik al eeuwen niet meer gedaan. Ik werd meestal wel warm in de eerste 5 kilometer, lag een beetje aan met wie ik mee liep. Grappig om dat allemaal weer even mee te maken. Met een grote glimlach liep ik rustig naast haar. We hadden nog zeker een kwartier voor de start. Ik gaf haar een high five voordat ik dan ook maar het startvak inliep. Moest ik dit dan toch ook maar serieus gaan nemen? Moest ik dan toch maar na gaan denken hoe ik dat PR aan kon vallen?

Ergens in het andere startvak zag ik Maria nog wat laatste oefeningen doen. Tja.. Dan was zij nu toch echt mijn grote voorbeeld. Wie had dat gedacht? In de verte hoorde ik het startschot. Ik zag de ballonen van 1:45 onder de startvlag door lopen. Enkele tientallen meters voor mij stonden de paces van 1:55. Lekker dan.. Ik wist wat ik moest doen. Gas geven..

“She’s got a smile it seems to me.. Reminds me of childhood memories.. Where everything.. Was as fresh as the bright blue sky”

Ahh.. Meneer Rose met dat heerlijke begin. Daar kan ik wel wat mee. Als je daar dan niet harder van gaat lopen dan weet ik het ook niet meer. In mijn hoofd zette ik het nummer op 8. Nee.. Niet op tien want daar krijg je dan hoofdpijn van..

Rond de 6 km had ik de ballonen van 1;45 ingehaald. Eerst maar even bij komen.. Dit was keihard werken. Kan ook niet anders want dan hadden ze wellicht vakantie genoemd. Voor me liepen twee redelijk grote kerels. Lekker uit de wind.. Zolang ze niet bonen hadden gegeten tenminste. Beetje in de staart van de groep hangen. Dat was ook wel weer eens een keertje lekker. Dan kun je tenminste ook een beetje praten met iemand. Ik keek om me heen. Het was redelijk saai. Alles was stil.. Niemand zei wat. Dan maar rekenen.

Achterin gestart. Nu bij 1:45. Blijf ik hier lopen dan kan het wel eens 1:44 worden. Dat is goed maar geen PR. We lopen nog 4 kilometer naar het westen, daarna wind wat gunstiger. Nadenken.. Denken.. Denken.. Niks nie.. Hoofd leegmaken. Nadenken.. Rekenen.. Ik moest hier weg. Het was sowieso veel te saai. Straks kunnen ze me nog ergens uit een greppel halen. Dood door verveling.

Naast de weg stond het bord 11km. Voor de laatste keer het kanaal over. De verwachte hoge bruggen vielen gigantisch mee. Het was een super vlak parcours. De wind viel mee. De zon scheen lekker, niet te warm. De condities waren ideaal. Door mijn hoofd schoot het feestje van gisteren. Was te leuk. Niet te veel gedronken maar wel een paar biertjes. Ik dacht aan Scooby, een van favoriete hardloop maten. Die kon gewoon tot 4 uur door gaan en de volgende dag er gewoon weer staan. Nou.. Dan moest ik dat toch ook kunnen..

“Now and then when I see her face.. She takes me away to that special place.. And if I’d stare too long.. I’d probably break down and cry..”

Ik keek nog een keer naar dat prachtige maar ow zo saaie blondje naast me. Ze keek naar me en lachte. Ja joh.. Ga je nu pas naar me lachen.. Het is too late.. Too little.. En weg was ik. Ik hoorde ze nog wat roepen. Het maakte me niet uit. Ik zette aan alsof ik nog maar 10 kilometer moest en dat was natuurlijk ook zo.

Hoe kon ik dat hele stuk nog blijven knallen? Ik keek naar voren en zag geen blonde staartjes meer. Tja.. Tijd voor nieuwe tactieken. Ik besloot het helemaal anders aan te pakken. Echt het roer helemaal om. Je moet gewoon wat. Zo’n PR komt er niet zomaar. Totaal over een andere boeg. In de verte zag ik een donker krul staartje lopen..

Dat werkte prima. Ik haalde haar lachend in. Wellicht had ik weer een halve minuut op het schema in gehaald. Ik zag aan de borden dat ik nog 8 km moest. Rekenen.. Rekenen. Als ik deze dame in haalde, dat kon maar een ding betekenen. Ze liep langzamer. Dus ik moest door. Ik dacht aan Beth. Die kon altijd zo lekker mopperen als het te langzaam ging. Ik versnelde nogmaals alsof ze naast me liep.

Maar het moest nog harder.. Ik zat weer even te rekenen. Waarschijnlijk zat ik nu op 1:43.. Mooi.. Maar nog geen PR. Aanzetten.. Nog harder. In mijn fantasie zag ik Chef voor me lopen. Daar kon ik me altijd zo lekker op richten. Ik keek naar rechts.. Penn snapte dat het meteen en zette aan. Gerrit vertelde me over een nieuw bankje en nam de kop over. Ik ging nog harder. Niet alleen in fantasie. Ik knalde door de straten van Utrecht. Niet normaal meer.

“She’s got eyes of the bluest skies.. As if they thought of rain.. I hate to look into those eyes.. And see an ounce of pain”

Het liep zo lekker. Ik kon niet anders dan om mezelf lachen. Die fijne hardloopmaatjes liepen hier natuurlijk niet. Het is nog maar de vraag of ze dit tempo echt konden bijhouden. In mijn gedachten waren ze er gewoon. Die glimlach werd opgepikt door een deel van het publiek. De high fives en andere aanmoedigingen vlogen om mijn oren. Nou ja.. De meeste van die high fives waren van kinderen, dus ik moest er soms wel echt door mijn knieën.

Nog een kilometer. Wat? Nog maar een kilometer. Ik voelde wel mijn benen maar verder eigenlijk nergens last van. Ik dacht aan Maria. Die was met haar gloedje nieuwe hagelwitte outfit sowieso haar PR aan veiligstellen op haar eerste halve. Dan kon ik toch niet achter blijven. Ik zette nogmaals aan. Kon dat uberhaupt? Dat moet toch een keer ophouden. Ik voelde een pijn scheut in mijn borststreek. Kwam die oude haast chronische kwaal nu naar boven? Ik hield in. Dan maar geen PR. Het was nog eigenlijk te koud voor fata morgana’s maar Lotte haalde me in. Ze bood me haar hand maar ik kon slechts haar wijsvinger te pakken krijgen en versnelde nog een laatste keer voor de laatste 4 vingers.

“Her hair reminds me of a warm safe place.. Where as a child I’d hide..And pray for the thunder.. And the rain.. To quietly pass me by..”

Die laatste meters vloog ik. Ik voelde mijn cape achter me fladderen. Het publiek was in grote getalen op komen draven en stond in een lekker voorjaars zonnetje de lopers voorruit te schreeuwen. Zou het me gelukt zijn? Zou ik onder de 1:42 finishen. Al was het maar voor een paar seconden. Het was alweer drie jaar geleden dat ik mijn laatste PR op de halve liep. Toen 15 sec van mijn PR af. Ik vierde dat toen alsof ik gescored had in de champions leaque.

Keek naar de finishklok, zeker twee minuten van mijn PR af. 1:40.. Hoofdrekenen was sowieso niet mijn sterkste punt. Wellicht een bijwerking van de Ventolin.. Ik dacht aan olympische schaatsers. Ik dacht aan mijn hardloopmaatjes. Ik dacht aan de wekelijkse training, niks rustig an, gewoon wekelijks knallen, knallen en nog eens knallen. Ik dacht aan de maanden dat ik nu aan het opbouwen was, mijn strategie, de onzichtbare kracht in mijn lichaam, dat vuurtje wat af en toe gevoed wordt. Of was het de Ventolin? Owja.. De Ventolin. Moet haast wel..

PS. Maria liep zonder enige moeite de halve uit. Haar spierwitte racepakje stal de show. Ondanks de hagel stonden velen waaronder haar aan te moedigen. Op het laatst leek het alsof ze echte vleugeltjes had. Zag er prachtig uit, voldoende voor een van de sponsors om haar als fitgirl-model te vragen.

PS.PS. Nee.. ik ben niet fout gelopen…