Helemaal beneden in het Ahrtal stond een deel van de groep al op ons te wachten. Zij hadden op hun eigen manier het dal al bereikt. Het sneeuwen was even gestopt. Alles wat je hoorde in dit dorpje was het enthousiast hijgen van mijn medelopers. De afdaling viel nog niet mee. Ik was blij. Dit was mooi. Ik veegde voor de zekerheid de laatste druppels van mijn wang. Ik voelde de kracht in mijn lijf aanzwengelen. Behalve die chronische pijn in mijn borststreek voelde mijn lijf best ok. Ilse keek me nieuwsgierig aan. Ik deed verlegen van deze onverwachte aandacht mijn bandata van mijn hoofd.. “Ja..” Zei Ilse met een licht tukster accent “Ik ken jou ergens van..  Je lijkt een beetje op uh..? Hoe heet die gast ook alweer?” Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik was op weg terug.. Op weg naar een volgende top..

Dat was nog uit Teil Eins en nu het vervolg:

Deutsch aufhalen teil zwei: “Ein Jager-Schnitsel bitte..”

Vroeger vond ik het wel schattig. Zo’n “waar ken ik je van” vraag? Poging om aandacht ofzo.. Ik kon het ook niet negeren. Streelde mijn ego. En het is toch ook schattig toch..? Tenzij ze me echt ergens van kende. Was ik haar dan vergeten? Cool blijven! En door.. Op naar de volgende Berggipfel. Deze top lag nog hoger dan die ruine van het kasteel. Dus dat beloofde wat. Marieke zette nog maar eens aan. Tuurlijk waarom zou je ook rustig tegen een berg aan lopen? Ik liep een paar meter achter haar om nog enige herstel tijd te hebben als haar renhorloge het weer eens anders wilde dan wij moesten. Ik hoorde haar telefoon continue afgaan. Dealde ze in bitcoins of kreeg ze elke hoogtemeter een update van Strava? Ze draaide zich om en zag me direct afremmen. Tja.. De enige weinige keren dat zij rustig aan liep was als we mogelijk fout waren gelopen.

Ze pakte haar telefoon. Blijkbaar wilde ze die familie- of buurt-app stil zetten en kreeg tegelijkertijd een telefoontje dat onze groep al iemand moest opvegen. Eindelijk konden we voldoen aan ons vegende doel. Halverwege de top stond ergens een afvallige. Ze kon het tempo van groep 2 niet meer aan.. Waarschijnlijk was haar diesel op.

In een drafje gingen we verder naar een berghutje. De ene haarspeldbocht was nog scherper dan de volgende Haarnadelkurve. Dit was de plek om eens lekker mijn geleende stokken uit te proberen. Tot nu toe hingen ze maar een beetje nutteloos te hangen aan de achterkant van mijn racevest. Het viel nog niet mee, dat lopen met die stokken. Dan ga je toch anders kijken naar die nordic walkers met hun continue geprik in de aarde. Die oudjes zijn ware martial artists met die stokken.

Al snel stonden we bovenop de top bij het berghutje. Wat een uitzicht!! Ik dacht ik ga stoppen.. Ik was al best moe.. Dat hutje zag er best comfortabel uit. En het uitzicht.. Prachtig. Het was gestopt met sneeuwen. De zon stond nog een beetje twijfelend zijn werk te doen en scheen al best lekker. Ik stond dat bovenop best wel te genieten. Ok. Ik was dan misschien niet in Schotland met de Grote Jongens.. Ik liep dan niet in de zaterdag training lekker te ploeteren met Gerrit.. Grapjes maken met Chef  of gezellig thee drinken met Lotte.. Nee.. Ik stond hier bovenop het topje van een Duitse berg. Dit was mijn absolute hoogtepunt. Tja.. En dan kun je maar een ding doen.. Stoppen.

Goed.. Dat kon natuurlijk niet. Ik zag Guus nog even een quiz maken. Zweifinger zat naar een vreemd ruikende substantie te kijken. Nee.. Dit kon niet het hoogtepunt zjjn. Enne.. Ik moest nog helemaal naar beneden. En daarbij.. dit was eigenlijk niet de laatste berg. We gingen nog voor een hogere. Nee.. Stoppen was geen optie. “Hey.. Ik weet het al..” hoorde ik Ilse van achter de hut enthousiast gillen.. “.. Arjen Robben.. Je lijkt op Arjen Robben..” Ik schrok even, wankelde. Deze top van de berg was eigenlijk veel te smal voor mijn ego, zeker op dit moment. 

In de verte zag ik Marieke alweer anstalten machen om naar de laatste top te lopen. En mooi moment om met een grote glimlach langs Ilse te lopen, haar een vette knipoog te geven, een bal met links 63 keer hoog te houden en achter Marieke aan te sprinten. Nou ja.. Die 63 zijn natuurlijk zwaar overdreven. 42.. Ik kwam eigenlijk nooit hoger dan 42..

Ach, het kwam wel vaker voor. Op festivals meiden met een glasje wijn te veel op, op mijn werk tijdens kennismakingsgespreken of evenementen. Echter nog nooit tijdens het hardlopen. Misschien kwam het door die kleine 10 centimeter lengte die ik groter ben.. Ach Grosse zahlt.. zullen we maar zeggen. Ik zag het altijd maar als een soort compliment. Ik ben toch zeker alweer minstens 7 jaar ouder dan hij.. Normaal blijf ik er bescheiden bij maar nu voelde ik me groeien. Ik rechtte mijn rug, schouders naar achteren en besloot een praatje met Ilse te maken.

Ilse bleek een gezellige kletstante te zijn uit Losser. Je weet wel van Johan, Marie en die reclame van de eiersalade. Blijkt dat het halve dorp inclusief haar opa in die reclame mee speelt. Ik zou door haar enthousiasme bijna eiersalade gaan eten. En toch was er iets met haar. Ik weet niet.. Het was haar ingehouden lach ofzo. #durftevragen.. En inderdaad ze vertelde dat we nog best wel een eindje moesten en dat ze niet wist of ze het zou redden. Ach.. In het ergste geval zou ik haar dragen maakte ik haar duidelijk terwijl ik het eerst volgende steile pad zag naderen. Slik..

Ik versnelde om vooraan in de groep te gaan lopen. Het leek me op een of andere manier verstandiger om met Garmina mee te lopen. Haar blonde krullende staart wapperde in kadans van links naar rechts. Op haar racehorloge stond natuurlijk niet waar de laatste berghut zou zijn. Marieke had ons Apfelkuchen beloofd.. Mit Schlagsahne.. Ik had ondertussen wel wat trek gekregen en snel een reep naar binnen gewerkt. Maar zo’n Apfelkuchen is natuurlijk andere kuchen.

Marike liep weer eens fout. Het begon ondertussen een soort van schattig te worden. Ik hoop voor haar dat ze op de nieuwe waalkade niet gaat verdwalen. Ondanks dat ze dat compenseerde met enthousiasme, besloot ik toch wat meer in de buurt van Garmina te lopen. Marieke bepaalde de richting. Garmina bevestigde knikkend vaak de gekozen koers. Uiteindelijk maakte het niet veel uit. We kwamen er wel. Ik had  slechts 2 kilometer extra gelopen dus dat viel al met al reuze mee. 

Toch stonden we even ergens vlak bij de volgende top te twijfelen op een 5 sprong. Een paar herren keken ons argwanend aan. Een van de mannen had een leren kilt aan. Garmina en ik liepen er naar toe. Ik had het er al even met haar over gehad wie van ons de belangrijkste vraag mbt zijn kilt aan hem zouden stellen. Het was immers net boven het vriespunt. Dus zo’n vraag over zijn Unterhosen is dan best interessant.  

Ik liep met enig bravour naar hem toe. Hij zag de bui al aankomen. Dus besloot ik hem te verrassen met de klassieke duitse openingszin.. “Wo is der Bahnhof?” vroeg ik hem in vloeiend Duits. Garmina keek me verbaasd aan. De herr met kilt antwoorde in een raar soort duits dialect, mogelijk Zwitsers. Het was chinees voor mij. Dus besloot ik het over een ander boeg te gooien.. “Mein Deutsch is nicht so gut”. De gekilte zwitser keek met lachend aan.. “The fucking cabin is over there..” zei hij terwijl hij zijn vinger bewoog in de richting van het meest logische pad. Ik bedankte hem hartelijk en klapte mijn hakken tegen elkaar.  Dat ik teveel oorlogfilms had gekeken was duidelijk, gelukkig is effect met van dat klappen toch een stukje minder met van die trailschoenen.

In de verte zag ik die taarttent al. Lekker. Het was een soort bergrestaurant in typisch duitse stijl. Je weet wel veel hout en opzette herten en zwijnen aan de muren. Binnen zat het vol met hardlopers. Zou het echt..? Ja.. Mona zat fris en fruitig binnen tussen de dampende mannen van groep 2. Het was toch eigenlijk te zot voor woorden dat ze had besloten om met een andere groep mee te lopen. Het ging hier toch om de gezelligheid. Dan liep je toch met ons mee.. Dan liep je toch met mij mee..

Ik ging weer naar buiten en trok Mona een beetje mee.  Ok.. Nog een laatste poging om haar te verleiden. Wellicht was dit strafbaar vanwege haar leeftijd maar ja iemand moest haar toch duidelijk maken dat ze verkeerd bezig was en dat ze gewoon met de bezemploeg mee moest. In het kader van direct is lekker duidelijk zei ik tegen haar. “Jij gaat nu met ons mee..” Ze keek me aan, rende als een idioot de heuvel op, trommelde op haar borstkas en rende zonder enige remmingen weer naar beneden. Ze knikte volgzaam. Ook wel eens een keer lekker..

De zon begon weer te schijnen. Ik stond vol in de zon op het terras nog een beetje uit te hijgen en vooral te genieten. Ik dacht aan Penn, Vos, Trainert en Beth. Die waren lekker aan lopen in Schotland. Tja.. Ik stond toch maar mooi hier.. Mijn eigen top of the world.. Achter mij zaten Zweifinger en Garmina een lekker taartje weg te peuzelen. Wat zou het ook gaaf zijn om deze trail te doen met mensen van AV34. Ik dacht aan Chef en Boss.. Chris.. Zondagsmeisje.. Paard.. Inge.. Die zouden dit toch prachtig hebben gevonden.. Ik dacht aan Gerrit. Lotte.. Ik pinkte een traantje weg.. Sterk die fishermansfreund..

Groep 2 was alweer vertrokken, beetje teleur gesteld door het afhaken van Mona. Ik wil eigenlijk alweer verder. Maar ja, we moesten natuurlijk wachten totdat iedereen zijn taart op had. Marieke stond ook al weer te trappelen in het zonlicht. Waarschijnlijk lag het aan mij, misschien te weinig seks in de afgelopen weken.. Maar ik vond die twee waterflakons zo voor in haar racevest opeens zo erotisch.. Niet normaal.. Ik kon het niet laten en moest er ook even met een vinger op drukken. Marieke keek me verbaasd aan en bevestigde direct dat ze echt waren.

Het was tijd om te gaan lopen. Wachten is toch niets voor mij. Dat leidde maar af van wat ik echt wilde. Ik liep naar de balustrade waar vandaan ze een prachtig uitzicht had over de Eiffel. Tja.. Te weinig romantiek. Dit was toch eigenlijk ook romantisch. Dit zou je moeten delen. Ik deed mijn ogen dicht en dacht aan een klein hotel in Apeldoorn, een stil restaurant aan de brink, Soep en appeltaart, een stevige knuffel en een stiekem gestolen kus.. Het leek alweer zo lang geleden..

In de verte hoorde ik mijn naam noemen. Ik wilde er nog niet uit. Ik wilde nog even in die gedachte blijven. “Zeg Arjen, ga je mee.. Of wil je eerst je nieuwe contract bij Bayer München tekenen?”.. Hahaha.. Grappig.. Tuurlijk ga ik mee. Al was het maar omdat dat nieuwe contract bij Bayer er toch niet komt. Mona sprintte alweer de heuvel op. Ze schreeuwde “immer grade aus..”. Marieke haalde haar schouders op en volgde haar met gemak. Guus maakte snel een puzzel af en probeerde aan te haken. Ik wachtte vol verwachting nog op Zweifinger die net van de WC af kwam.  

Ok.. En door.. Nog een paar kilometer toch? Ik riep Ilse en keek haar aan. “zeg Ilse.. Hoe gaat het?”. Ze lachte bescheiden. Humm.. Aan de hand van haar glimlach schatte ik in dat we nog ruim 5 kilometer moesten lopen. Nog een beetje klimmen en dan sterk afdalen terug naar het dal. Ik vond het welletjes.. Goed, het was prachtig en echt super gezellig. Maar voor de derde keer was het gaan sneeuwen. Niet normaal. Ik werd koud en moe. Tuurlijk ik mag niet klagen, maar ja.. Dat doe ik dan toch.

Volgens Marieke waren we er inderdaad bijna, maar we moesten toch nog even geduld hebben. Je kon merken dat ze eigenlijk een docent was. Ik liet me geduldig begeleiden. Ik wist immers dat we nog langs het Teufelsloch zouden gaan. Ik dacht aan zo’n mysterieus gat in de grond waar van die zwavelse dampen uit kwamen. Ik keek naar Zweifinger en kon me niet aan de gedachte onttrekken dat ze aan hetzelfde dacht als ik. Haar neusvleugels bewogen al een beetje alsof ze al aan het voorgenieten was.

Eerst even lekker een stukje afdalen. Zwarte piste. In volle vaart naar beneden. Nog nooit had ik zo hard gelopen. In eerste instantie liep ik achter Marieke maar ik kon niet gewoon niet meer remmen. Ik haalde haar met enige risico in. En dan bedoel ik niet dat ik naar beneden zou vallen. Nee, ik was gewoon bang dat ik al beneden zou staan en dat zij dan zou roepen dat we verkeerd waren gelopen. Had niet veel tijd om na te denken want zag met enige angst de volgende haarspeldsingeltrackbocht al aankomen. Gelukkig stond in de bocht een dun en toch stevig boompje. Met een hand pakte ik de boom en draaide de bocht in. Ik schrok van de versnelling en van de stem van Marieke.. “Ber.. We zijn fout gelopen..”. Ik gooide het anker uit en stond na tien meter stil. Bonzend hart en buiten adem keek ik vertwijfeld naar boven.

We moesten inderdaad de andere kant op. Ik keek naar Garmina. Ze knikte bevestigend. We moesten nog een klein beetje klimmen en klateren naar het Teufelsloch. Ik was er echter klaar mee. In de verte hoorde ik in perfect Duits een Schnitsel mijn naam noemen. Vermoeid sloot ik mijn ogen. Had natuurlijk de hele dag berg op berg af ook een beetje aan die groep getrokken en ik kan eigenlijk beter niet zo stoer doen. Ik zag in de verte zo’n duits glas Erdinger. Ik wilde daar naar toe. Ik geloof dat de zwavel op mijn hersenen begon te werken.

Een deel van de groep ging naar het Teufelsloch. Ik ging samen met anderen naar een ander uitzicht topje, ook leuk dacht ik. Met een beetje mazzel had Zweifinger haar hand het Teufelsloch betast en mocht ik straks even aan haar vingers ruiken. Of is dat ranzig? Ach.. Vandaag kon alles, vandaag mocht alles. Ik wilde naar beneden.. Naar de kegelbaan, zitten en me laten bedienen door zo’n Duitse schoonheid. Biertje erbij. Wat kan een man nog meer willen.

Ik zocht naar Ilse. Ik wilde weten hoe ver het nog was. Haar stralende glimlach ging van oor tot oor. Het kon echt niet ver meer zijn. Alleen nog maar naar beneden. Ik zag het dorpje langzaam dichterbij komen. Nog even langs het riviertje en het trappetje omhoog. Die twee laatste hoogtemeters gingen niet helemaal vanzelf maar ach.. Wat maakt het uit. We waren er. Moe maar tevreden op een bankje op het uitgestorven terras van de bierstube. Ik voelde me moe maar owzo tevreden. Wat een dag! Wat een trail! Helemaal geweldig. Ik keek naar boven en zag verbaasd een deel van groep 1 nog een keer de beruchte Graat (boeehh…) nemen.. Zucht..

Snel omkleden en kijken hoe de bierstube er van binnen uit zou zien. Inderdaad.. Veel hout, zwaarden aan de muur, wild opgezet en opgehangen, een enkel harnas, foto’s uit roemrijke verledens. Heerlijk.. Het zat vol met hongerige en dorstige trailers. Laat het bier maar komen. Vol verwachting keek ik naar de bar. Dacht aan de heuvels die we toch mooi hadden genomen. Dacht aan de oktoberfesten. Dacht aan.. De deur van de keuken ging open. Een schriel kereltje met zwart haar en armen/handen vol tattoo’s strompelde uit de keuken. Of ik wat te eten wilde..? Zwaar teleurgesteld keek ik naar Ilse aan de andere kant van de tafel. “Ein Schnitsel bitte” mompelde ik. “Ein Jager-Schnitsel..” corrigeerde ze met een vette glimlach. Ja.. We waren er weer..