Vorige week Zaterdag mocht ik weer eens met de grote Jongens mee lopen. Ik zag Penn, Chris, Gerrit en Willem. Natuurlijk mijn grote vriend Chef, Vos en Trainert. Tussen al die oudere mannen voelde ik me echt weer een jong ventje. Voor mij is dit zo’n dikke 20 km puur genieten. Ik ga dan meestal naast zo’n hardloop-Einstein lopen, kwartje erin en luisteren. Beter dan “Giel in de morgen”, het radio programma bedoel ik dan.. 

Ondanks dat ik later las dat al die kennisdeling niet de bedoeling was, omdat je het beter zelf kunt ontdekken, klonk het als muziek in mijn oren. Daarnaast kwamen ook alle andere zintuigen niets te kort. Het nog winterse bos rook al een tikje lentefris, tussen al dat mannelijk geweld schitterde een Tjechische parel en de vogels lieten kun vrolijke tonen al horen. Lente hing in de lucht.

Ademloos luisterde ik deze keer naar Willem over trail onderbroeken, naar Chris over berg trainingen en natuurlijk naar Vos over zone’s. Of zou ik wellicht ademloos zijn omdat het basis tempo van deze groep toch net even ietsje hoger lag dan ik gewend was? Even zonder gekheid. Ik vermaakte me prima.. Pittig tempo dat wel.. Ik liep een beetje achter in die groep een hang-jongere na te doen. En maakte  van de mogelijkheid gebruik om van afstandje naar deze groep fanatici te kijken. 

Kijk ze daar nou eens lopen.. Mijn helden.. Bij elkaar tien duizenden kilometers asfalt, zand, heuvels, bergen, modder, strand. Als er een plek is op aarde waar gelopen kan worden, dan hadden ze daar gelopen. Nou ja.. In Europa in ieder geval.. West-Europa.. Vooral Benelux.. Maar goed.. Je snapt best wel wat ik bedoel.. Deze krasse knarren waren nog in opperbeste conditie wellicht wat blaas problemen, een enkel prostaatje.. maar verder nog echt top..

Daar liepen ze.. Penn fier voorop, elke stap landend op zijn voorvoeten, Naast hem mijn grote harige vriend Chef met kleine pasjes. Ze hadden een fix tempo. Daar achter Vos, Trainert immer kijkend op hun horloges om te controleren welke zone we liepen. Af en toe schreeuwde Trainert naar voren “hey.. Rustig an..”. Daar kort achter Chris en Willem. In stilte aan het dromen over nieuwe trail avonturen in verre landen.. Als laatste maakte Gerrit een tevreden indruk waarschijnlijk over zijn laatste knipbeurt en al die nieuwe bankjes her en der.

Ik was slechts het broekie van deze groep. Liep altijd met een pet, korte broek, bretels, mocht mijn naar nieuw leer ruikende boekentas in de kleedkamer achter laten. Gelukkig was ik niet het enige jonkie. Hoe kon ik ze vergeten? Daar in het midden tussen die 7 ongeleide projectielen liep de stralende zon van deze zaterdag. Haha.. het leek wel een Disney film.. Sneeuwwitje en de zeven dwergen..

Het gaf me energie. Ik versnelde en liep weer terug in de groep naast Vos. Probeerde hem nog wat informatie te ontfutselen. Hoe gaat het nu met die zones. Nou kijk, begon Vos aarzelend. Zone 1 is heel rustig. Zone 2 is op een normaal tempo. Terwijl hij nog wat zaken verduidelijkte, vroeg ik mezelf af of mijn normale tempo ook zijn normale tempo zou zijn. Normaal.. Tjonge.. Dat klonk ook gewoon als saai. Dus Zone 1 is saai tempo. ok! Voor me vertelde iemand wat je vooral niet moet doen met vrouwtjes en mannetjes konijnen. Ze draaide zich om. Ik schudde mijn hoofd. Het ging inderdaad al langzaam richting de lente.

Vos stopte met het praten. Hij keek me aan. Ik dacht even dat hij zag dat ik een tikje afgeleid was. Ik keek hem verontschuldigend aan. Ahh.. Maar ik zag het al. Het kwartje was op. Deed er een nieuw kwartje in en Vos ging door. Zone 3 is op vlot tempo. Kijk nu komen we ergens. Vlot lopen.. Achter me liep Beth. Zij was een liefhebber van vlot lopen. Ze veegde haar wilde krullen uit haar gezicht en riep naar voren.. “Zeg Trainert, hoor je dat Zone 3.. Dat is vlot!” Ik hoorde haar nog een beetje mopperen over dat sommigen dan wel beter zouden moeten trainen en minder moeten..” Vos ging door..

Bij Zone 4 loop je rond het omslagpunt. Wat is je omslagpunt vroeg ik me af? Ik stelde me voor dat er in mijn lichaam een soort fluitketel zit, die gaat fluiten als ik dreigde te gaan koken, stoom uit je oren. Goed.. Omslagpunt dus. Vos vertelde verder. Dan had je natuurlijk ook nog Zone 5. Dus je kon echt nog verder gaan nadat het stoom uit je oren kwam. Ja dus. Zone 5 was een pittig tempo boven het omslagpunt richting maximaal. Ahh.. Lekker.. Pittig.. Daar hou ik van.

Ondertussen zag ik Sprgrl en Chef een stukje voor de groep uitlopen. Druk pratend over weet ik veel wat, waarschijnlijk een urbannachtloop in 010. Ze hadden ze een pittig tempo. Ik keek naar Trainert. Hij haalde zijn schouders op. Het mocht even. Ik zette aan. Even kijken of ik die Zone 5 zou kunnen halen. Ging best. Maximaal is een soort grens die er ligt om te verleggen toch? Zone 5 en een beetje.. Ik zag ze langzaam dichterbij komen. Ik sloot met bonzend hart aan. Sprgrl keek om en gaf me een high five. Ik drong een beetje tussen hun in waarbij ik moest oppassen niet tegen haar aan te lopen. Chef maakte een standaard onvriendelijke opmerking gevolgd door een “maar je bent toch wel ok!”. Ik kon alleen maar lachen. Heerlijk.. Ik liep hier mijn eigen zone’s.. De comfort zone..