Het wordt vanzelf weer Lente. Dat mag gevierd worden. Een beetje hardloper viert dat natuurlijk door zijn korte broeken uit de kast te halen en aan te trekken voor een lekkere lenteloop. In mijn geval in Eerbeek, de lenteloop dus. Nee.. Geen grapje.. Ik koos voor een 20km Trail in Eerbeek genaamd de Lenteloop. 

Natuurlijk moest ik aan ons hardloopmaatje denken. Alweer een paar geleden dat we in een lange rij stonden om hem de laatste groet te brengen. Dat beeld staat voor eeuwig op mijn netvlies. Natuurlijk het leven gaat door en wij gaan ook door. Toch dacht ik er aan. Ik realiseerde me weer dat het toch een groot cadeau is dat ik hier weer fris en fruitig aan de start sta. Krijg wel vaker grote cadeautjes.. Niet vaak zo groot als deze.. soms wel..

In de wandelgangen hoorde ik dat een aantal van de sterren van AV34 vandaag ook in deze regio zouden lopen. Ze schitterden echter hier door afwezigheid. Toen ik me eenmaal had neergelegd bij de gedachte dat ik slechts alleen mijn eigen startnummer moest op spelden, zag ik in mijn ooghoeken Willem zitten. Ahh.. Gezellig. Hij zat rustig voor zich uit te staren, genietend van de schaduw. Hij wilde zich blijkbaar niet te veel opwarmen aan het prille lentezonnetje.

Voor Willem was deze 20km amper een reden om uit het bed te komen. Zelfs een 45km lange ploetertocht door de italiaanse dolomieten waren voor hem een kidsrun. Toch was hij, ondanks dat dit voor anderen te min was, wel hier. Hij had een dip gehad en was aan het terugkomen. Ik knikte begrijpend mijn hoofd. Ik had namelijk ook een dip gehad. Een dip van bijna twee jaar. Ik begreep als geen ander dat het dan lekker is om gezellig een 20km trail in het zonnetje te lopen. Ik begreep ook dat dan leuk gezelschap een belangrijk factor is. Wat me dan weer deed denken dat ik misschien die kalle knar van me moest insmeren..

All the life she has seen.. All the meaner side of me..

Een tikje nerveus was ik wel. Dan is een lekker nummer in je hoofd toch echt wel prettig.. Natuurlijk ik liep op de recente trainingen als een malle. Maar toch.. Ik deed dat vooral om te kijken hoe ver ik kon gaan in Zone 2, het gewone duurlooptempo, en natuurlijk ook zone 3, 4.. Af en toe ook in 5.. Zelf in 6 als ik echt lekker ging of bonen had gegeten. Zoals elke training een wedstrijd is, zo is natuurlijk elke wedstrijd een training. Daarom nam ik me voor om maar eens lekker te genieten van de loop. En onderweg bij te praten over de belangrijk vragen van het leven. Zoals wat je dan minimaal mee moet nemen in een bergtrail of het essentiële verschil tussen een lange en 3 kwartsbroek. 

Now she’s stronger than you know.. A heart of steel starts to grow..

Dus stond ik daar in het startvak te trappelen van ongeduld. Ik voelde me goed. Had al een tijdje geen last van blessures, behalve dan van die te grote spier in de borststreek. Ondertussen had ik geleerd om daar gewoon mee te kunnen lopen.. Sterker nog.. Daar ging ik soms harder van lopen.. Soms..

All the kicks and all the blows.. He won’t ever let it show..

De lokale praatbaas kletste de laatste seconden voor de start weg. Even nog wat aftellen vanaf 10 en daar gingen we. Zo’n trail vergt niet echt een strategie. Het is eigenlijk gewoon hard lopen en vooral oppassen dat je niet struikelt over je net gelegde lat. Maar ja.. Ik loop gewoon harder met strategie. Dus vandaag nam ik me zelf voor om van roze shirtje naar roze shirtje te lopen. Lekker herkenbaar tussen alle het frisse groen.

‘Cause he’s stronger than you know.. A heart of steel starts to grow..

Na een paar kilometer kletsen vertelde Willem dat het ok was als ik mijn eigen tempo ging lopen. Ah.. gelukkig maar.. fijn dat dat mocht.. Hij merkte dat ik harder liep en er een beetje aan zat te trekken. Ik begreep het niet helemaal. Waar trok ik dan aan? Zeker niet dat roze shirtje wat ik net had ingehaald. Liep iedereen niet zijn eigen tempo? Ik dacht even na wat zijn tempo dan wel niet was. Ik had geen flauw idee.

When you’ve been fighting for it all your life.. You’ve been struggling to make things right.. That’s how a superhero learns to fly..

Ik draaide mijn hoofd om zodat ik kon vragen wat zijn eigen tempo dan wel niet was. Halverwege de vraag zag ik dat Willem al een flink stuk achter me liep. Hij liep achter het laatste roze shirtje terwijl ik net op het punt stond om de volgende in te halen. Ok. Eigen tempo dus.. En doooor..

Every day, every hour, turn the pain into power

Dan maar helemaal los. Ik moet eerlijk bekennen dat ik totaal helemaal niets snap van dat zone loop verhaal van Trainert. Vos heeft me het ook proberen uit te leggen. Ik ken maar drie zones: Voetgangerszone: laat me met rust en lekker achter in de groep hangen.. Comfortzone: Ok, ok.. dan doe ik wel gewoon wat de trainer van me vraagt en tot slot Warzone: Ik ga helemaal los, doe alles wat eigenlijk niet mag en zie jullie wel onder de douche.

When you’ve fighting for it all your life.. You’ve been working every day and night.. That’s how a superhero learns to fly..

In de verte liep een blond staartje met een groen shirt. Normaal gesproken ben ik minder principiel maar nu dacht ik stik to the plan en loop gewoon door. Ze had echter wel opvallend lang blond haar. Het leek wel.. Nee.. Die liep dit soort wedstrijden niet om zich zelf te beschermen. Ze had een flink tempo. Ik pastte mijn strategie aan, zette de roze shirts uit mijn hoofd en besloot met te richten op blonde staartjes.

Every day, every hour, turn the pain into power

Dus zette ik nog even aan. De loenermark lag er weer geweldig bij. Ik kende dit stuk best goed. Ik had hier immers vlakbij een paar maanden gewoond net na mijn scheiding. Wat had ik veel gelopen hier. Niet normaal meer.. Niet piekeren, gewoon lopen. Een stukje verder op lag een flinke heuvel, dan zou ik mevr groen shirt wel bij halen. Of niet.. Waarschijnlijk liep ze ook haar eigen tempo.

All the hurt, all the lies.. All the tears that they cry.. When the moment is just right.. You see fire in their eyes..

Het was inderdaad een flinke heuvel. Ze was al halverwege. Ik had de indruk dat ik inderdaad een stukje dichterbij was gekomen. In de verte achter me zag ik Willem lopen. Liep nog steeds zijn eigen tempo maar gek genoeg niet echt veel verder van me af. Het leek net alsof ik niet was uitgelopen. Nou.. Mooi is dat.. Liep ik toch nog zijn tempo. Tikje boos schroefde ik mijn eigen tempo nog maar eens op en beukte ik de heuvel op. Fuck eigen tempo.. Zaten nog twee oudere mannen tussen mij en het al genoemde blonde staartje.. Ik zou me toch zeker niet door mijn eigen tempo laten kisten..

‘Cause they are stronger than you know.. A heart of steel starts to grow..

Nadat ik de twee oudere mannen had ingehaald zag ik bovenop de heuvel dat ze weer was uitgelopen. Terwijl ik de afdaling zonder enig ontzag nam, zag dat ze naar me lachtte. Ondanks dat haar prachtige lach herkende ik haar niet. Shit.. Ik zat hier te ploeteren om sneller te lopen dan mijn eigen tempo. En zij zat me gewoon uit te lachen.. Nou ja.. In ieder geval lachtte ze.. Wellicht was het een binnen pretje omdat ze zag dat ik haar gewoon niet kon bijbenen. Al met al liep ik echt niet slecht voor een vent van 42..

She’s got lions in her heart.. A fire in her soul.. he’s a got a beast in his belly that’s so hard to control..

Ik liet haar maar gaan. Ik moest wellicht toch gewoon mijn eigen tempo draaien. Dan maar niemand meer inhalen. Ik zag haar voor me lopen. Versnellen leek geen effect te hebben. De enige manier om haar in te halen was als ze op me ging wachten.. Dat zou toch wat zijn. Nee.. We hadden ook geen verzorgingspost meer.. Of dat ze wellicht zou struikelen. Nee.. Ber.. Dat gun je toch niemand. Straks valt ze en breekt ze een been… of wat anders.. Kijk zelf maar uit dat je niet struikelt over boomstronken of nog erger je eigen benen.

‘Cause they’ve taken too much hits, taking blow by blow.. Now light a match, stand back, watch them explode..

Gewoon lekker uitlopen. Nog een paar honderd meter. Nog een beetje genieten van de zon en hup over de finish. Eerst maar wat drinken en even wachten op Willem. Een eindje verder zag ik in de zon al een plastic stoel met mijn naam erop. De juffrouw, waarschijnlijk een oud conductrice, stond al even geduldig naar mij te kijken, wilde eigenlijk al een tijdje de chip van mijn veters knippen. Ik keek haar glimlachend aan. Tuurlijk zou ik naar haar toe komen maar een ding was zeker.. Wel in mijn eigen tempo..

That’s how a superhero learns to fly..