Snel draaide ik de kraan van het bad open en zette de temperatuur ietsje hoger dan normaal. Ik was moe en had het koud. De achtkastelenloop in Vorden was echt bijzonder en had veel van me gevergd. Langzaam en zeker stroomde het bad vol. Ik trok mijn zeiknatte kleren uit, gooide ze op een krukje, trok mijn badjas aan en ging naar beneden. Ondanks de regelmatige regenbuien had ik onderweg te weinig gedronken en waarschijnlijk van alle het geklets een droge mond gekregen. Ik zette het theewater aan toen de deurbel ging.

Voor de deur stond mijn buurvrouw met een discreet ingepakt cadeautje. “Tja” zei ze glimlachend “Jij wordt wel weer verwend”. Verbaasd keek ik naar dit pakketje. “Geniet ervan” riep ze nog na terwijl ze alweer voor haar eigen voordeur stond en gaf me een te vette knipoog. Ik sloot de deur en liep verbaasd terug naar het kokende water. Had ik vandaag al niet genoeg cadeautjes gehad?  Met thee en het interessante pakket liep ik terug naar boven naar het inmiddels vol gestroomde bad. Liet mijn badjas van mijn lichaam afglijden en streek met een hand door warme water.

Lekker warm.. Ik was moe.. Erg moe.. Vind je het gek? Gisteren 23km en vandaag nog een 30.. Ik stapte voorzichtig in het iets te warme water. Heerlijk. Het water verwarmde mijn lichaam. Ik sloot mijn ogen. Moe.. Moe.. Benen zwaar.. Buik warm.. Hart warm.. Moe.. Langzaam voelde ik me wegzakken..

In de sporthal van Vorden keek ik rustig rond. Ik zocht mijn hardloopvrienden en een bankje om even op te zitten. Het was druk en vond ik geen van beiden. Ik was zo goed als aangekleed en moest alleen mijn startnummer nog opspelden. Bij de massagetafels zag ik nog een laatste plekje. Beetje stijf van de 23km met de grote jongens een dag eerder zakte ik voorzichtig op het bankje. Nogmaals keek ik rond.. Geen enkele te zien. Moest ik hier dan weer alleen AV34 vertegenwoordigen? Uit pure kif had ik daarom ook maar besloten om de 30km te lopen. Het regende, waaide.. Daar hoorde een heroïsche 30km bij. Ik loop me gewoon helemaal naar de klote.. Lekker..

Had een nieuwe extra lange trail onderbroek aangetrokken. Die had Willem me aangeraden. Ik had voorheen altijd van dat ondergoed wat zo langzaam als een slak met striemende zekerheid richting je bilnaad kroop. Dat zat vooral op de lange afstanden niet lekker. Deze voelde lekker.. Strak maar niet te strak.. Op de goede plekken. Ja.. In het kader dat je dankbaar moet zijn ook voor de kleine dingen.. Humm.. Beetje vaag.. Goed.. en doooor..

Zo, mijn startnummer zat redelijk recht. Ongehoord hoeveel moeite dat kostte. Ik keek naar voren om te zien of misschien iemand die eerste mega prestatie van de dag ook opgevallen was. Ik kon mijn ogen niet geloven en mijn mond viel open. Zag ik daar een bekende glimlach, stralende ogen, lang blond haar.. Lente groen shirt met lange mouwen.. Ik knipperde nogmaals met mijn ogen. Het was Lotte. Het te leuke deel van de tweeling Lotte/Anne, bekend ook van de MWM blog “.. Harder dan 10 paarden” http://www.bigsmilerunning.nl/2019/02/trekt-harder-dan-10-paarden/

Ik stond op, rechte mijn rug, spande mijn buikspieren.. Wat was ik aan doen???.. Streek over mijn broek en shirt en liep enthousiast naar haar toe. Ow nee.. Streek eerst nog door mijn haar en liep cool naar haar toe. Ik gaf haar een stevige knuffel. Dat was vrij ongebruikelijk in de hardloopwereld. Maar het leek allemaal gewoon te kunnen maar ik zag aan haar ogen dat ze er een nodig had. En wie ben ik dan om haar dat niet te gunnen..

Ze viel in mijn armen en legde haar hoofd op mijn schouder. Tjonge. Iemand was blij me te zien ofzo. Blijkbaar was ze niet de enige. Die nieuwe trail onderbroek zat wel erg strak. Op de verkeerde plekken.. Ik liet haar los en keek Lotte nog steeds een beetje in shock aan. Ze zag er fantastisch uit.  Haar lange blonde haar hing los langs haar schouders. “Hoi” zei ze verlegen. “Kun je me helpen?”. Ik wil mijn startnummer op mijn rug. Gretig pakte ik dat velletje en de spelden aan. Ze ging op mijn bankje zitten met de rug naar mij toe. Heel voorzichtig schoof ik mijn koude hand onder haar dunne grasgroene shirtje. Daarbij raakte ik een klein beetje haar naakte rug aan. Ze ging een klein beetje rechterop zitten. Sorry zei ik. Daar meende ik niets van. Ik kon niet anders. Ik was veel te bang om die spelt in haar rug te duwen en daarbij was de ontstane situatie veel te verleidelijk. Lotte draaide haar hoofd, veegde haar lange haar van haar rechterkant over haar hoofd.. glimlachde naar me en vroeg met een knipoog of het lukte. Wellicht moest ik wat meer focussen op die spelden en het startnummer.. (Red. En me wellicht afvragen of 5x haar in 1 zin misschien niet een beetje veel van het goede is.. Maar de onderliggende boodschap lijkt me zelfs voor de gemiddelde lezer wel duidelijk..)

Ik schrok wakker.. Het water was nog best lekker en toch zette ik nog even de warme kraan aan. Keek weer naar dat pakketje. Scheurde de prachtig ingepakte doos met enige terughoudendheid open. Ahh.. Pindasoep en appeltaart.. Een glimlach kwam op mijn mond. Ik las snel het lieve kaartje, nam een slok thee, een hap uit een reep, veegde het zweet van mijn hoofd, draaide de kraan weer dicht en sloot mijn ogen met een glimlach. Dit was beter dan televisie. Ik wilde terug, bang om iets te missen..

We liepen richting het startvak. Ik zag dat haar startnummer een tikje scheef zat. Shit.. toch nog een heel stuk gemist.. Lotte stond voor me. Wat een prachtige vrouw. Mocht ik met haar 30km lang en ver lopen? Een eindje voor ons stond Loesje met haar sympathieke vriend. Trainen voor weer een volgende marathon verstond ik nog net boven het muziek uit luidsprekers. Samen met haar Moeder.. Ahhh.. Hoe lief.. Ik dacht nog aan Dusseldorf. Hoe ontzettend leuk was dat. Ik dwaalde af. Het startschot ging. Lotte gaf me een zoen. Verbaasd en verlegen liep achter ik haar aan. Ik keek toevallig van haar roze schoenen via haar zwarte strakke renbroek omhoog naar de achterkant.. van haar bosgroene shirt. Wat zag ze er fantastisch afgetraind uit..

Ik besloot mee te gaan in haar tempo. Dan zou Lotte als extra traktatie nog een klein stukje voor me lopen ook. De natuur was mooi hier. Het gras was al grasgroen en je kon met een beetje fantasie door de wimpers van je ogen zien dat de eerste frisgroene blaadjes al door kwamen. Het werd Lente. Vorden was plat maar dat werd gecompenseerd door andere meer heuvelachtige vormen. Ik keek naar de omgeving. Geen kasteel te bekennen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Lotte trapte ondeugend in een plas. Aandacht Berry.. Aandacht.. Hey Lotte.. Je weet toch wat ze zeggen.. Jongens plagen..

Ik knipperde met mijn ogen. Lotte had opeens haar groene shirt omgeruild voor een zwart strak leren pak. WTF. Met haar hoge zwarte laarzen zag ze er totaal ongeschikt uit voor welke tocht dan ook. Ze draaide haar hoofd. Ik zag nog net een knipoog door haar masker terwijl ze met haar zweepje op mijn blote billen sloeg.. Blote billen.. In een reflex sloeg ik mijn handen voor mijn kruis..

Mijn hoofd deed zeer. Ik lag op de grond. Door mijn half geopende ogen zag ik mensen in diverse groen gekleurde shirts geschrokken naar me kijken. Ik voelde dat iemand op mijn borst aan het duwen was. Lotte zat op haar knieën naast me. Ik opende mijn ogen om aan te geven dat ik weer bij was maar Lotte boog zich in volle vaart een laatste keer over me heen, haalde diep adem en blies lucht in mijn mond. Ik voelde haar lippen..

Mijn armen lagen gestekte boven mijn hoofd. Ik lag duidelijk op een massagetafel.  Lotte zat inmiddels boven op me. Ik wilde haar aanraken maar ontdekte dat mijn handen vast aan de bovenkant van de tafel zaten. Ik hoorde de boeien rammelen terwijl ik mezelf  met korte rukken probeerde te bevrijden. Lotte trok haar olijfgroene shirt uit en begon satanisch te lachen. Steeds harder en harder.. Ik voelde het zweet van mijn hoofd rollen terwijl haar lach de inmiddels lege sporthal vulde..

Ik schrok wakker. Wist even niet waar ik was. Voelde mijn waterbed. Vochtig van het zweet. En warm niet normaal. Ik had het warm. Mijn hart bonsde als een malle. Draaide me op mijn zij en keek naar de wekker. Dwars door heen geslapen.. Shit alweer kwart over 11. Nog een uur en dan starten voor de achtkastelenloop. Ik moest ook nog naar Vorden. Haasten.. Vloog uit bed en naar de badkamer. Ik keek in de spiegel, gooide een plens water door mijn gezicht. Kleine oogjes.. Baard.. Lachend bedacht ik me dat ik wellicht nog even moest scheren en goed tandenpoetsen. Je wist immers nooit wie je allemaal nog kon tegen komen..