Heb je dat ook wel eens? Dat je wakker wordt en dat je dan zin hebt.. In Appeltaart dacht ik.. Ownee, toch niet.. Nou of ja. Het overkwam me dus vanochtend. Op weer zo’n doodgewone vrije ochtend. Gisterenavond tijdens het lezen in slaap gevallen. Het boek had blijkbaar ontzettend veel indruk op me gemaakt. Een ding stond me nog bij. Volg je hart! Simpel. ik ging natuurlijk hardlopen. Omdat het kan!

Dus stond ik midden op straat. Ik keek naar links en rechts. Had geen flauw idee. Kom op.. Hup.. Volg je hart!!. Doe dan.. Ik deed mijn ogen stijf dicht.. Nee.. Echt stijf dicht! Mijn gezicht verwrong van de heftige inspanning van mijn spieren. Het leek wel alsof ik moest poepen. Ik moest mijn hart volgen.. Anders dan je zou denken, rook ik wel wat lekkers.. Had verder geen flauw idee..

Shed a tear ‘cause I’m missin’ you.. I’m still alright to smile..

Ahhh.. Gelukkig een lekker nummer.. Dat zou me wel helpen om mijn hart te volgen.. Toch? Humm.. Mijn buik (dat is toch het verlengstuk van je hart? In ieder geval bij een man..) leidde me gewoon naar de Mac. Ik had wel zin in wat. Ok.. Naar binnen? Nope, duurt te lang. Ik ga gewoon via de MacDrive. Dat vinden ze vast wel goed. Doe maar een expresso schreeuwde ik tegen de camera. Ik hoorde een jonge vrouw lachen en zei “wil je er iets lekkers bij?” Humm.. Beste aanbod van deze ochtend.. Zolang dat lekkers van eigen fabrikaat was.. Maar zij zag al dat het zinloos was. “Afrekenen bij het eerste raampje..” Ik gooide een paar euro over balie en rende door naar het tweede raampje om als vanzelfsprekend met mijn linkerhand het drinken aan te pakken, het naar mijn mond te brengen en het al rennend daarna aan het einde van de drive in een prullebak te gooien..

Was a time when I wasn’t sure.. But you set my mind at ease

Natuurlijk liep ik richting Deventer. De stad die mijn hart had gestolen. Waar mijn “thuiswerk” plek was maar waar ik elke dag wel zou willen werken. En dan in de pauze gezellig ergens koffie drinken of soep eten. Super! Ik besloot onderlangs vlak naast de Ijssel te lopen. Die stond allang niet meer zo droog als een maand geleden. Het waaide hier altijd wat harder maar ik had de wind mee.

Said woman take it slow, and it’ll work itself out fine.. Said sugar make it slow and we’ll come together fine..

Op de Brink toch maar weer die twijfel. Wilde mijn hart die dwarsstraat in of direct schuin oversteken?. Op de Brink was de Markt in vollle gang. Ik zag dat een marktman met een krat Goudreinetten overstak. Dat zag er goed uit. Vast en zeker straks erg lekker op een schoteltje met een beetje slagroom. Met een klein beetje een natte bodem want dat krijg je van Goudreinetten.. Ik likte mijn lippen. Die stonden wel nog droog.. krakend droog en de wind werkte ook niet mee.

Sometimes I get so tense but I can’t speed up the time.. 

Had zin in wat hoogtemeters. Is zin hebben in iets, ook je hart volgen? Waarschijnlijk wel.. Dus daarom maar de spoorbrug over de Ijssel. Altijd leuk zo’n klein klimmetje want daarna volgt meestal een lekkere afdaling. Op de dijk beneden de brug loopt een jonge blonde vrouw. Haar in een vlecht, roze shirt, zwarte broek.. Kwam me bekend voor, zwaaide in een opwelling en besefte dat de kans dat ik haar echt kende vrijwel nihil was. Vrij snel werd ik afgeleid door een huis aan de dijk wat te koop stond. Ik rook die lekker warme zoete lucht, rozijnen.. Humm.. Kreeg echt zin om dat huis te kopen.. Wist ook niet hoe dat kan..

Said sugar take the time ‘cause the lights are shining bright

Eenmaal op de dijk zag ik dat een medewerkster in uniform voor het Ijsselhotel een bord neerzette, “koffie met gebak voor weinig”. Ahh.. Lekker.. Mijn hart zei doen.. Mijn hoofd zei schema.. Ik liep door.. Ik had al direct spijt. Volg je hart, Ber!! Tja, lastiger dan dat je zou verwachten. Vooral als je gaat nadenken over wat je hart zoal zegt. En dan heb je natuurlijk ook nog andere lichaamdelen die er van alles uit floepen.

We won’t fake it, I’ll never break it..

Mijn benen zeiden namelijk dat wind tegen niet fijn was, mijn oren zeiden dat het koud was. Mijn vingers bevestigden dit statement. En dan waren er nog wat andere lichaamdelen die in een kakefonie van stemmen me toch echt vertelden dat ik weer naar huis moest. Mijn hart hield zijn klep dicht alsof hij had besloten niets meer te zeggen totdat ik weer ging luisteren. Eenmaal in mijn straat aangekomen zag ik mijn nieuwe buurvrouw voor mijn deur staan. Ik versnelde. Ze belde aan. In haar hand een tupperware bakje. Met piepende saucony’s stopte ik voor mijn huis. Ze draaide zich om.. “Appeltaartje, buurman?” Mijn hart klopte zo hard dat ik de rest van mijn lichaam niet meer hoorde.