Eindelijk was het zo ver. De zondag van de Asselrode. Ik leefde er al weken naar toe met een intense spanning. Rond de tocht hing een mist van sentimenten. Was het immers niet hier waar ik 7 jaar geleden de kracht hervond om mijn naderende scheiding met opgeheven hoofd aan te gaan. Liep ik hier jaren geleden ook niet met -10 met bevroren oogvocht tussen de prachtige witte besneeuwde heidevelden te ploeteren. En wat dacht je van dat jaar dat ik voor eerst Juf met ongekende snelheden over de streep trok. Mooie herinneringen.. Tijd voor nieuwe herinneringen..

Het episch centrum van al deze spanning is al jaren de culturele trots van Apeldoorn, Orpheus. Vroeger was dit natuurlijk gewoon een dorpshuis, nu is het een zondag van het jaar de ontmoetingsplek voor het merendeel van de hardlopers. Ook ik had wat mensen op mijn verlanglijstje staan, dus stond ik geduldig in de rij om via de zij ingang naar binnen te komen. Verder was het buiten behoorlijk fris en in de rij tussen de voor de gelegenheid prepareerde lichamen was het al een stuk aangenamer.

Eenmaal binnen aangekomen scande ik de ruimte. Een schilderspalet van hardlopers waarin ik in eerste instantie geen enkele bekende kon onderscheiden. Ik was vooral opzoek naar een sympatieke oud collega die hier trainde voor de naderende marathon van Rotterdam, naar Juf die op deze topdag ook nog eens jarig was, naar die ene hardlopende goede vriend Scooby en natuurlijk naar de tweeling Lotte en Anna, wat is immers leuker dan hardlopen met 1 vrouw.. Wilde ik hier een nieuwe PR lopen dan had ik zeker meer nodig dan een fanatiek trainingsschema incl run & fun elementen.. dan moest ik met zwaar geschut komen.

In het startvak staand in de zon schreeuwde mijn hele lichaam dat een PR erin zat, ook al had ik de tweelingzusjes nog niet gevonden. Mijn goede vriend Scooby vertelde mij tot mijn grote vreugde dat hij normaal gesproken voor een strakke 1:55 ging maar vanwege een ruwe en korte nacht besloten had gezellig en vooral rustig an met mij mee te lopen. We zochten de witte ballon van 2:10 om hem te vertellen dat we hem straks achter ons zouden laten. Scooby knikte en werkte nog wat laatste koekjes naar binnen. Ik ging op mijn tenen staan om te kijken of ik Lotte en Anna nog ergens kon ontdekken. Met haar lange blonde haar, waarschijnlijk in een staart of vlecht, was Lotte een opvallende verschijning en anders was het haar licht roze cape. En Anna zou niet ver uit de buurt zijn..

Ik stond te trappelen. Natuurlijk geduld is een schone zaak.. Waarschijnlijk de schoonste zaak.. En toch wil ik starten.. En wel nu! Ik was er klaar voor.. Super klaar.. Scooby begon te vertellen over alle lekkere hapjes van de vorige avond. Ik kreeg er honger van. Voor iemand die maar 2 uur had geslapen zag hij er verdacht stralend uit. Gezellig, al zag ik op tegen 25km verhalen over al dat lekkers, als ware het de Amersfoortseweg. Nog steeds geen Lotte.. Ook geen Anna.. Tijd de muziek aan te zetten.

I see the crystal raindrops fall.. And the beauty of it all.. Is when the sun comes shining through.. 

Ahh.. Lekker.. Ik pakte nog net een straal zon mee toen het startschot in de verte klonk. We mochten eindelijk vertrekken. Ik zag Netty glimlachend achter mij lopen. Gezellig. We haalde een nog rustig lopend hardloopmaatje in. Ik dacht nog even aan Rotterdam waar ik haar amper kon bij houden. Voor me liep Scooby relaxt en met een stevig tempo onzichtbaar aan mij te trekken. Ondertussen vertelde hij hoe een grote hond hem gisterenavond gelikt had. Ik miste Lotte en Anna. Zucht..

To make those rainbows in my mind.. When I think of you sometime.. And I wanna spend some time with you..

Gelukkig leidde het op sommige plekken zeer enthousiaste publiek me wat af. Nadat we de gladde paden bij de Apenheul en de klim richting Hoog Soeren met enige vertraging hadden getrotseerd, sprong opeens een supporter over de dranghekken voor ons op de weg. Geen geel hesje en ook geen jihad-strijder en al helemaal geen combi van die twee voor zover die bestaan. Al zou dat wellicht wel handig zijn. Goed.. Net voordat ik mijn beste martial arts wilde inzetten herkende ik mijn geblesseerde hardloopmaatje Brok. Hij wees met twee vingers naar de hoeken van zijn mond. “Glimlachen..!!” schreeuwde hij. Gelijk had hij. Genieten moest ik. De zon scheen. Ik was in aangenaam gezelschap die inmiddels zijn aandacht wat verlegd had naar een paar onschuldige blonde staartjes. Al was het tempo een tikje pittig, voelde ik me goed. Ik stelde mijn mondspieren wat bij en haalde de dames onder zacht gegiechel in.

Building castles in the sky

We liepen ondertussen al door Hoog Soeren. Het dorp met de kleine boerderijtjes stond er rustiek bij. Het was alsof de tijd hier stil heeft gestaan. Voor het raam half achter het gordijn stond een man met een fel groen shirt onzeker en haast schaamteloos naar ons te kijken. Had hij ook willen mee doen? Naast de man hing een kooi met daarin een van de mooiste vogels die ik ooit gezien heb. Mijn mond viel open en ik moest oppassen dat ik niet struikelde over een drempel die hier vorige week met de testrun volgens mij nog niet lag.

We look for love, no time for tears.. Wasted water’s all that is.. And it don’t make no flowers grow..

Op de helft van het parcours zwaai ik lachend naar het publiek bij Halte Assel. Van binnen voel ik me niet best. Het was zo fribs met wat koude wind.. Je hoorde je lippen kraken. Scooby rende, nog steeds pratend over lekkere hapjes, een klein stukje voor me. Ik voelde de druk om bij hem te blijven. Net liepen we nog over de prachtige wittige Asselse heidevelden, nu blokkeerde vele bomen dit uitzicht. Ik voelde me moe en energieloos. Niet genoeg energie om mijn mondhoeken hoog te houden. Aan de kant schreeuwde iemand met een groenwit shirt dat we moesten blijven lachen.. Van lachen ren je immers sneller zei met enige trots. Wist ik natuurlijk al.. Nors keek ik naar het niet gestrooide, ijsgladde fietspad totdat ik werd opgeschrikt door een blonde schittering in de verte.

Good things might come to those who wait.. Not for those who wait too late.. We gotta go for all we know..

Zou mijn geduld toch eindelijk beloond worden? Alsof ik net de toverdrank van Astrix had gedronken voelde ik de energie terug komen in mijn benen. Ik haalde Scooby in en nog wat meer mensen zodat ik een beter uitzicht had. Scooby keek me beschuldigend aan. Ik keek om en hij zag mijn brede glimlach. In de verte liepen Lotte en waarschijnlijk ook Anna. De twee waren immers onafscheidelijk. Zonder een woord te wisselen begreep hij me direct en versnelde. Ik volgde in zijn slipstream waarbij opeens ook weer de moed vond om grapjes kon maken. Die langzaam lopende dame uit het team van de lokale politie kon mijn plotselinge omslag in humeur echter weinig waarderen. Ik doelde bij de opmerking over het mooie woud toch echt op de bomenrij langs de weg en die over dat bos hout vond ze ook niet leuk.

Building them castles in the sky

Langzaam liepen we op de tweeling in. Lotte was als gewoonlijk druk in gesprek met zo maar een medeloper. Zij was de immer positieve, gevoelige, impulsieve, extraverte levensgenieter. Terwijl Anna meer teruggetrokken bedachtzaam zorgde voor haar eigen kleine wereld waarin alles bekend en onder controle was. De twee hadden in korte tijd een plek in mijn grote hardloophart verworven. Dat hart klopte als een malle om de versnelling van Scooby bij te blijven benen.

I hear the crystal raindrops fall.. On the window down the hall.. And it becomes the morning dew..

Enthousiast en sneaky ging ik tussen de tweeling lopen. Lotte reageerde super enthousiast. Haar roze cape en blonde haren wapperend in de wind. Prachtig gezicht. Anna lachte kort en bezorgd. Daar ging hun rustige loopje. Gedragen door een onzichtbare kracht ging ik (#metoo) erop en erover. Waar was die futloze hardloper van zo even gebleven? Ik ritste mijn windjack open totdat een krachtige hoofdletter S logo zichtbaar werd.

And darling when the morning comes.. And I see the morning sun.. I wanna be the one with you..

Scooby keek naar mijn brede glimlach en bijpassende stralende ogen. Hij wist dat ik in goede handen was. Als een goed vriend besefte hij dat zijn taak was en koos het hazenpad in een verwoede poging om alsnog onder de 2:00 te finishen. Langs dat kant zag ik het publiek steeds meer naar hun zonnebril grijpen. Ook hun groeiende enthousiasme werkte aanstekelijk. Ik vond nog ergens wat meer energie om zelfs op het valse plat van de Amersfoortse weg de versnelling verder in te zetten.

We can make it if we try

Lotte kreeg er ook steeds meer zin in en trok me letterlijk door de moeilijke stukken heen. Anne bleef een beetje achter hangen en genoot in stilte. In de verte zag ik Scooby langzaam maar zeker uit zicht verdwijnen. Waar haalde hij dan na twee uur slapen de kracht vandaan? De tweeling wekte in ieder geval mij een zekere oerkracht in me los. Ze trokken nog meer dan 10 paarden. Ik slaakte een paar oerkreten om vervolgens al roffelend op mijn borst bijna een verkeerde afslag richting de Apeldoornse bossen te maken. Lotte giechelde. Anna schudde met een kleine glimlach haar hoofd. Ik hoorde haar fluisteren “trouble..”.

Building big castles way up high..

De laatste kilometers vlogen voorbij. Meisje van Zondag stond te gillen langs te kant. Dn Rem keek glimlachend en zag dat het goed was. Een super goeie vriendin maakte foto’s met zonnefilter en riep me toe dat de verse pasta al klaar stond. Ik deed mijn ogen dicht en dacht aan die warme douche. Lotte keek me aan alsof ze voelde waar ik even was. Anne haakte af en keek rond in de hoop haar man en/of ouders nog even te zien.

Just..

In de laatste meters op de Loolaan zag ik alleen maar familie, vrienden en bekenden. Tenminste dat moest haast wel, als ik hun fanatieke geschreeuw mocht geloven. Zelfs coach Perry scandeerde mijn naam. Mijn mondspieren begonnen inmiddels in een kramp te schieten. Nog een keer aanzetten want Lotte riep me dat ze nog een paar dames wilde inhalen. Ik volgde een streep licht, dat was alles wat ik nog zag. Leek op een bijna doodervaring. Haar lange blonde haar wapperend in de wind. Anna knuffelde op weg naar de finish nog een tweetal gillende meisjes. Ik drukte mijn longen en benen nu volledig door de pers. Zag aan de tijd dat het vier jaar oude PR aan diggelen was. Gooide mijn vinger in de lucht en liet me vallen in de armen van Lotte. Die nog opmerkelijk fris was. Ze schoof haar cape opzij en gaf me een knipoog. Voordat ik langzaam weg droomde, dacht ik dat een vrouw trekt meer dan 10 paarden.. Laat staan twee vrouwen..