Stond ik daar in het nog herstellende gras van het Leesten, beetje semi zielig alleen om me heen te kijken. Normaal was het hier rustig op een enkele hondenbezitter na, verdwaald op zoek naar de hondenuitlaatplek. Of zag je een paar jongetjes die samen met hun vader op het vers geschoren gras een balletje trappen. Ik deed mijn ogen dicht en genoot van de vroege lentezon, of eigenlijk late winterzon. Ik probeerde de onrust, van tientallen hardlopers, die hun laatste voorbereidingen troffen voor de het Leestencross, achter me te laten.

Die gele pannekoek scheen tussen de nog kale bomen door precies in mijn nog bleke gezicht. Het was onmiskenbaar het eerste warme moment van de dag of het moet de toevallige ontmoeting zijn geweest met Blond Staartje met op haar rug haar nieuwe spruit. Ze kwamen de kersverse papa en enige andere AV34 loper aanmoedigen. Super leuk om haar weer tegen de komen. Maar waar was de rest? Stonden ze allemaal te vrijwilligen op het NK atletiek? Liepen ze weer zo’n prachtige route van Vos? Of waren ze toch een beetje bang om hier aan de start van een trouwens prima georganiseerd feestje van onze vrienden van AV Veluwe te verschijnen?

Ik was dus niet bang. Ik stond op een heuveltje met mijn ogen dicht te genieten van niets dan warmte en licht. Dit was precies wat ik nodig had en toch miste ik iets. “lekker he die zon..” verbaasd deed ik mijn ogen open. Naast me stond een kleine vrouw van middelbare leeftijd. Ze zag dat ik van ver moest komen en herhaalde haar vraag “is toch lekker die zon?”.. Ik knikte een tikje verlegen. Waarschijnlijk was de indruk ontstaan dat ik haar bevestigde, terwijl ik eigenlijk een tikje cynisch dacht dat dat toch wel met afstand de meest originele openingszin was die ik in tijden had gehoord.

De echt niet verlegen vrouw praatte rustig door. Het was eigenlijk de een na beste openingszin. Laatst werd ik nog verrast door de inmiddels klassieke “Hoe was je eigenlijk tijdens je jeugd?”. Ik knikte nog maar een keer en keek nogmaals om me heen. Nog steeds geen bekenden van AV34. Jammer.. echt heel jammer..

Waarschijnlijk vergistte ik me.. Maar het leek alsof de vrouw steeds enthousiaster werd. Waarschijnlijk dacht ze eindelijk een man gevonden te hebben die naar haar luisterde. Ze had een blauw t-shirt aan en op haar rechterborst zag ik het trotse logo van AV Veluwe. Om een #metoo te vermijden besloot ik mijn blik wat hoger te richten, snel te vragen of ze wellicht al langer lid was en daarmee het parcours kende.

Alhoewel het startschot nog niet gegeven was, schoot de enthousiaste vrouw uit de startblokken. Elke heuvel, bocht en verdachte boomstronk werd in geuren en kleuren beschreven. Ik trok voorzichtig de conclusie dat ze hem al vaker gelopen had. Een vrijwilliger met een geel hesje haalde feilloos zijn luidspreker uit het holster om ons verder onhoorbaar uit te leggen wat van ons verwacht werd. Uit zijn wilde gebaren en subtiele vingerwijzigingen maakte ik op, dat we geacht werden om de heuvel achter zijn rug met enige vaart te nemen. Ik herkende die heuvel omdat mijn kinderen daar in een sneeuwrijke winter met de slee vanaf gleden.

Ik slikte even en keek naar de al eerder genoemde vrouw die haast schaamteloos naast me stond. Ze haalde even adem en vertelde gewoon door. Ik wenste haar veel succes en haastte me onder de startvlag. In twee seconden besloot ik om ipv de ingeschreven 15 km rustig genieten.. me in 10km helemaal naar de klote te lopen. Waarom zou ik immers niet? Ik liep hier in mijn eentje en wellicht zou het resulteren in een succesvolle poging om de nogal aanwezige vrouw af te schudden.

Na de heuvel volgde direct een lichte afdaling om daarna de volgende heuvel alweer te pakken. Ik nam scherp de binnenbocht en zag dat mijn blauwe pitbull enige meters achter me aan kwam. Ze lachte en gaf me een knipoog. Ik dacht aan mijn grote vriend chef, die zou wel raad weten met dit soort fanatisme. Ik zette nog maar eens aan en liep het bos in. Tenminste veel bomen, waardoor ik het eigenlijke bos uit het oog verloor.

Tussen de bomen door deed die grote gele schijf ontzettend zijn best. Gelukkig had ik me goed aangekleed.. Not.. We waren de eerste ronde nog niet door of ik had het al warm. We? Voelde het nu al alsof we samen liepen? Tja de onverstoorbare vrouw probeerde nog steeds aan te klampen. Ik kreeg het nog warmer. Van te voren had ik wel gehoopt dat het gezellig zou worden. Maar dit had ik niet helemaal in gedachten.. Be careful what you wish for..

Ik kende de leestencross als mijn broekzak waar in dit geval slechts de sleutel van mijn auto zat. Nog een klein stukje klimmen en daarna licht dalen naar beneden. Scherpe bocht naar links, stijl de heuvel op, een lange daling om daarna een langzaam stijgende klim naar een volgend hoogtepunt.. Een echte kuitenbijter.. Het laatste stuk ging strak naar beneden.. Een klein formaat molshoop en daarna vlak naar de finish.. Voldoende mogelijkheden om mijn vasthoudende achtervolgster af te schudden.

Wacht.. Ik kwam hier toch om te genieten.. Voor de gezelligheid.. Voor eventuele toevallige gezellige ontmoetingen.. Op de laatste heuvel stond blond staartje foto’s te maken. Hoe gezellig was dat. Haar kleine ventje er ook nog bij.. En haar grote vent was waarschijnlijk druk met een naderende overwinning op dit klein stukje prachtige aarde. Ik keek nog maar eens een keer naar de heide velden en glimlachte naar het toevallige hondenuitlatende publiek. Een man begon spontaan te applaudisseren. Ja.. Precies! Ik was toch maar mooi uit mijn nest gekomen om deze slopende maar ohzo mooie cross te lopen.

Ik rechtte mijn rug en zette voor de laatste keer aan. Het bos was prachtig en de bomen ook. De koperen ploert in wording hing net boven de topen van de bomen in een verder blauwe hemel. Ik keek naar die laatste heuvel. Die was gewoon voor mij. Daar stond mijn naam op. Helemaal naar de klote bereikte ik het topje. Dat kon dan meteen ook afgevinkt worden. Nog even oppassen voor een paar boomstronkjes op de weg naar beneden. Dat laatste walletje en aanzetten voor de finish. Natuurlijk sprinten want ik voelde  nog wat energie in mijn kleine teen. Volledig bevredigd en helemaal stuk ging ik over de blauwe registratiemat. 

Die al eerder genoemde vrouw was nergens meer te bekennen. Lachend liet ik de tag uit mijn schoenveters knippen en vroeg ze ook gelijk mijn teennagels te doen. Het was lekker.. Geen afleiding.. Alleen maar hardlopen. Heuvels, het bos, de afdalinkjes, de zon, de warmte.. En ik.. Meer dan voldoende.. Het was genoeg. Ik trok mijn T- en onder-shirt uit. Dat kon ik nu ook gewoon ongestraft doen. Ik ging even in het gras zitten en deed mijn ogen dicht. Ik dacht terug aan de MWM en voelde weer die warme hand op mijn linkerarm. Zorgzaam, uitnodigend, motiverend.. veel belovend.. “Gaat het meneer?” vroeg de vrouw van de EHBO.. Ik knikte bevestigend.. Stralend.. Daar was die veel te vroege lente zon niets bij..