Mijn vader dacht dat hij 90 oud zou worden. Dat was hem niet gegund. Zijn overlijden was alweer een jaar geleden. Tijd gaat snel, ook als je minder lol hebt. We zijn alweer een slecht gelopen marathon en dito relatie verder. Ik denk er nog dagelijks aan. Maar goed, deze blog gaat natuurlijk over hardlopen.. Alleen over hardlopen..

Mijn zus, Louise, en ik reden door de plassen langs de plek waar hij 75 jaar geleden geboren was. Nu stonden er moderne huizen. Slechts een piep klein huisje uit die vroegere tijden stond er nog. Hoe daarin dan een gezin met 6 kinderen gewoond kan hebben, is een klein wonder. Het leek me afzien. Die tocht van 15km die we hardlopend zouden maken was daar echt niets bij.. Hooguit een paar uur een beetje afzien..

Het begon harder te regenen. Louise keek meewarig naar het ouderlijk huis van mijn vader. Ze kon zich amper herinneren waar opa en oma gewoond hadden. Ik gaf haar een fishermansfriend en nam er zelf ook een. Een druppel stroomde over mijn wang toen we hardlopend op weg gingen naar het huis waar mijn ouders jarenlang gewoond hadden. In mijn camelbag zat drinken, eten en herinneringen voor onderweg.

Ongeveer 6 km.. door de miezerige regen, langs nieuwerwetse industrieterreinen en restanten van stokoude boomgaarden. Op weg naar Haalderen haalden we herinneringen op.. over lang vervlogen tijden en over vorig jaar. Toen het leven nog zo anders leek. Hoop was onze grootste gemene deler. Hard weg rennen hielp niet meer. Kracht en rust kreeg ik dankzij hartverwarmende steun. Ik miste dat, een jaar na dato. Dichtbij en toch zo ver weg..

Blij was ik met mijn hardloopmaatje van vandaag. 15km is niet ver maar het weer was K. Natuurlijk wind tegen. Het was grijs en nat.. Langs de weg stonden een aantal medewerkers van de gemeente bomen te snoeien. Mijn vader had daar tussen kunnen staan. Gecamoufleerd door zijn gemeentelijk uniform slechts goed zichtbaar door een geel hesje strijde hij tegen het oprukkend groen in mijn geboorte dorp. De legende zegt dat hij veel hoorde over het wel en wee in het dorp. Ooit hebben ze me wijsgemaakt dat sommige inwoners hem daarom eervol de burgemeester van Haalderen noemden. In de verte zag ik het bord met de dorpsnaam al. Onbewogen door onze tocht werkten deze ambtenaren gewoon door. Ik wilde ze een overbodige vraag stellen en hield me in.

Mijn geboortehuis stond er bijna onveranderd bij. Tevreden over de eerste kilometers namen we een paar slokken drinken en aten een banaan. De zon had zich even door het dikke wolkendek gewurmd. De door mijn vader zo met liefde gesnoeide buxusstruiken waren door de nieuwe bewoners kort boven de grond afgesnoeid en vervangen door stenen. Het leven was hard en sommige dingen nog harder.. Wij moesten nog een flink stuk ploeteren.

Langs de Linge terug. Vroeger had je dit pad helemaal niet en liep ik met vriendjes (later met vriendinnetjes..) hier door het gras om te kijken of we kikkers of zelfs salamanders konden vinden. Nu was het pad voor ons geplaveid. Vooruitgang.. Is niet te stoppen. Ik had verwacht dat we de wind nu eindelijk mee zouden hebben, maar deze kwam nog steeds pal van voren. Ik dacht aan mijn vader. Aan zijn laatste maanden.. Zijn laatste weken.. Zijn laatste dagen.. Altijd wind tegen..

Mijn zus liep behoorlijk goed.. Dieseltje.. Ze had duidelijk vorderingen gemaakt. Ze kende dit pad. Ze liep hier altijd met haar eigen zondagochtendhardloopgroep. Ik keek uit naar mijn volgende zondagtraining. Nu paste ik me aan haar tempo aan en was ik blij dat ik met haar deze tocht mocht maken. 15 km van Huissen naar Haalderen terug naar Huissen. De cirkel is dan weer rond, zoals ze dat dan zeggen. Alsof die ooit niet rond was.

Ik liep nu al een paar kilometer met een paar kleine pijntjes. Die rare zeur in mijn linkervoet speelde een beetje op. Had waarschijnlijk te maken met een oude kwaal, een gekneusde spier in mijn borststreek, die jaren weg was gebleven. Alles in me zei dat ik misschien even moest wandelen maar mijn zus zette haar beste beentje voor en rende door. We waren vastberaden om het einde te halen. Ik liet me niet kennen. Die vreselijke ziekte van mijn vader had hem gedood en het had ons waarschijnlijk sterker gemaakt.

Blij, moe en doorweekt tot op ons bot kwamen we bij de rand van Huissen aan. Mijn zus rook de vers gezette thee en zette nog even aan. Voor mijn gevoel waren we bijna terug bij het huis van mijn ouders. Het huis waar mijn vader was overleden. Een jaar geleden dan. Het voelde als de dag van gisteren. Ik had in die laatste weken een echt heel andere kant van hem gezien. Terwijl mijn zus even op het internet keek hoe we over die te diepe sloot moesten komen, dwaalde ik even af naar die laatste weken. Mijn vader wist het allemaal niet meer. Hoe lang het lijden nog zou duren? Hoe erg het nog zou worden? Hoe het dan verder moest zonder hem?Onzekerheid over alles. Mijn zus wist het ook even niet meer. Google hielp haar wel.

Op die laatste meters hoorde ik weer die schoolkinderen op het schoolplein spelen. Ik zag voor mijn ogen pa weer op zijn bed liggen, zijn laatste minuten. Ik stak vlak bij zijn huis de brug over de sloot over. Hij bedankte me voor de laatste keer. Ik sloot mijn ogen. Hij ook.. In gedachten nam ik weer afscheid. Hij was weg en zou nooit meer terug komen.

Ik liep voor het huis na te hijgen en was blij dat we er waren. Zeiknat met een tomatenrood hoofd gaf mijn zus me een high five. Nog liever had ik een warme liefdevolle knuffel gehad. Zoals vorig jaar, toen alles nog anders was. Het was inderdaad echt anders. Binnen lag de slaapkamer van mijn ouders er vredig bij. Mijn moeder zou zo terug komen van een wandeling. Ik zette alsnog die thee en keek naar de foto van mijn vader. Gaf hem een knipoog. Nog lang niet vergeten. Ik zag mijn zus moe in haar telefoon bladeren. We hadden het toch maar mooi gedaan. Voor hem, ook al was hij er niet meer. En voor alles wat anders was.. Wel uit mijn ogen maar niet uit mijn hart. Ik stopte die gedachte in mijn camelbag voor een volgende keer..