Mijn zondaghardloopgroep ¹⁾ is in rep en roer! Nee.. Niet vanwege het jarenlange misbruik door een atletiektrainer in Rotterdam.. Nou ja, dat toch ook.. Maar daar ga ik het hier niet over hebben. Niet nu in ieder geval. Ook niet vanwege de btw-verhoging van de prijzen van thee in de kantine. 

Nee.. een kers verse hardloopster heeft zich bij ons gevoegd. Ik had haar nog niet eerder gezien. Leuke meid, leek me.. ook om te zien, zag ik. Om haar heen deden diverse hardlopers hun best om een klein beetje aandacht te krijgen. Volgens mij had ik haar al eerder gezien. Maar blijkbaar niet als eerste..

You can tell by the way she walks.. That she’s my girl.. ²⁾

Alsof ze wist wat ik dacht keek ze me even aan met van die stralende ree-bruine ogen. Betrapt keek ik snel naar beneden. Het jachtseizoen was echt nog niet begonnen. Ik begreep al die hardlopers om haar heen wel en besloot bescheiden een beetje afstand te houden. Dus sloot ik snel achter in de groep aan.

You can see in her eyes. That no one is her change.. 

In de staart van de groep zag ik haar lange donkere krullen die ze voor de gelegenheid in een staart had gedaan. Naast me liep Chef, meestal goed op de hoogte van de nieuwtjes binnen de club. Hij zag me met open mond naar voren kijken. “Ben je nu al buiten adem? Wellicht wat vaker komen..” Ik duwde mijn onderkaak omhoog en keek hem lachend aan. Ik draaide mijn hoofd weer naar voren. “Ze is nieuw.. Ze komt uit het oosten. Ze zeggen Tsjechisch..? Ze heet “Sprgrl..”. Ik draaide vol verbazing mijn hoofd. “Zonder klinkers? Hoe spreek je dat uit?”

And then she’d say: “It’s OK, I got lost on the way..”

Even later werd ik wreed gestoord. Ik was heel ver weg in gedachten. Liep door de straten van Rome.. Lag op een strand aan de Franse oostkust.. Stond op een heuvel te kijken naar het prachtig uitgestrekt Vechtdal.. Sprgrl ofzo iets.. liep naast me. Haar lippen bewogen. Langzaam keerde ik terug op de modderige aarde in de Apeldoornse bossen. “Gaan we nog zoenen?” Met grote ogen keek ik haar enigszins verbaasd aan.. “Was jij ook in Loenen? Bij de oudejaarsloop?” herhaalde ze.

And then she’d say: “It’s alright, I got home late last night”

Ze was een beetje ziek vertelde ze. Griep.. Maar dat maakte niet uit. Wellicht koorts.. Gaf niets.. Ze had even overwogen om minder ver te lopen. 1,3 sec.. Maar ging dan toch maar mee met de 23km, op deze vroege zondagochtend. En ze had weinig geslapen. Werk. Maakte ook niet uit. Het maakte allemaal niets uit. Ze had er weinig last van.. Zei ze.. Heuvel, plassen, blubber.. Ze vloog gewoon door.

But I’m a super girl.. And super girls just fly”.

Zo kletste ze lekker verder.. En vlogen de kilometers voorbij. Ze praatte vooral over haar werk. Over het wel en wee van een leuk, akelig stil hondje.. Over hoe je wel en niet om gaat met ambtenaren in functie. Over haar achtergrond vertelde ze niet veel. Ook ontkende ze alles over Tsjechie. Ik was erg benieuwd naar de inside (zoals ze tegenwoordig dat noemen..) van deze frêle dame, die naar alle waarschijnlijk de sportschool ook wel eens van binnen had gezien.

And then she’d say.. That nothing can go wrong ..

Ja, ze wilde wel van alles van mij weten. Hoe was ik als puber? Waarom had ik Frans laten vallen? Liet ik wel eens pakketjes bij de buren bezorgen? Waarom ik soms als badmeester werkte? Of ik op strava zat? Hoe zat het dan met die blog van mij? En hoe ik dan voor iedereen een bijnaam verzon? Vragen.. Alleen maar vragen. Het leek wel of ze wilde vermijden dat het dan opeens over haar ging. Natuurlijk gaf ik rustig antwoord op deze poging tot ondervraging. Al vroeg me wel telkens af waarom ik mijn ziel en zaligheid hier liep te delen. Ik wist buiten haar werkzaamheden nog steeds weinig van haar.

And then she’d laugh.. The night time into day .. Pushing her fear.. Further alone..

Ze moest wel heel erg lachen om mijn grapjes, die ik in alle bescheidenheid veelvuldig rondstrooide. Ik liet de vragen over haar gevoel verder achterwege. Dat kwam een andere keer wel. Nu eerst maar lol trappen en lekker lopen natuurlijk. Ik genoot en liep zoals ik al in jaren niet meer had gelopen. Zelfs Boss kon het niet meer bijhouden en dat zegt wel wat. Sprgrl liep weer vooraan. Ik liep vlak achter haar en had om #metoo te vermijden mijn röntgen-lenzen maar even uit gedaan.

And then she’d say: “It’s OK, I got lost on the way.. But I’m a super girl..

23km.. Vloog voorbij als was het 2,5 jaar. Ik was opeens moe. De hele tocht had ik amper wat gevoeld. Wellicht een beetje nattigheid toen ik door die diepe plas liep. Eenmaal weer bij de parkeerplaats stond ik nog een beetje bij te komen. Het was een mooie tocht, super gezellig. Het einde op de parkeerplaats komt dan weer zo kei hard aan. Kwam waarschijnlijk ook door het asfalt. Lopend naar haar auto keek ze me nog een keer aan. Ze riep me toe dat ze mijn blog wel zou lezen. Zag ik daar kort een droevige blik? Ik zal me wel vergissen. Misschien vond ze het moeilijk om afscheid te nemen? En als het al zo was.. Dan zou ze dat waarschijnlijk toch niet zeggen..

And super girls don’t cry” 

1. Elke gelijkenis, hoe treffend ook, met bestaande hardlopers, loopgroepen dan wel trainingen of hardloopwedstrijden berust op louter toeval. 
2. Met dank aan “Reamonn” met hun fantastische hit “Supergirl”