Normaal gesproken kom ik niet uit mijn bed voor iets onder de 20k. Maar goed het was tweede kerstdag dus ik moest er toch uit. Dat was dan ook de enige reden waarom ik een paar uur later een beetje onwennig schuifelde door de sportkantine van SV Klarenbeek (of all places) Was onder de indruk van de opkomst. Dit was geen marathon, geen lange trail door de bergen.. Dit was de Wim van Beek Cross.. Een gewoon gezelligheidsloopje in de provincie.

The sea wants to kiss the golden shore.. The sunlight warms your skin..

Wat een sfeer! Om me heen stonden tientallen mensen enthousiast te praten. Ik keek om me heen omdat ik een aantal oude bekenden verwachtte. Met mijn mond open stond ik in de verkeerde rij te staren naar een lokale schoonheid die met prachtig stralende ogen me rustig vertelde dat ik in de meest linkerrij moest gaan staan.. Bij de mannen.. Beschamend concludeerde ik dat ook de zuivere boerenlucht een betoverend effect op me had.. bij dit gewone loopje..

All the beauty that’s been lost before.. Wants to find us again..

De meeste dromen zijn bedrog maar toch was het een ware AV’34 reunie. Ik zag Boss en Chris. Ik zag Ed en Willem. Ik zag d’nRem. Ik zag zelfs Inge met kids en haar man. Altijd aan haar zij. Het was hier drukker dan een dinsdagavond training. Niet normaal bij zo’n gewoon loopje.. Met smacht wachte ik op de komst van mijn favoriete hardloopmaatjes. De glazen bol op het internet had hun komst al voorspelt. Het was lang geleden.. Hopelijk niet te lang geleden..

I can’t fight you anymore.. It’s you I’m fighting for..

Zoals vroeger als wat je op TV zag, zo is nu alles wat op Facebook staat waar. Het was een kwestie van tijd. Juf en Constance zagen met enig ongeloof dat ik er echt weer was. Als in een film liep ik in slowmotion naar hun toe. De kantine van deze lokale voetbalvereniging leek even een strand op een warm tropisch eiland. Met tafels en stoelen als rotsen waar het gezellige stemgeluid van de hardlopers tegen aan sloeg. Op de achtergrond speelde een bijpassend muziekje. Ik gaf ze beiden een knuffel. Dat zie je dan weer zelden in zo’n filmscene.

The sea throws rock together.. But time leaves us polished stones..

En dus stond ik met een grote glimlach aan de start van dit gewone loopje in een gewoon klein dorpje op het gewone groene gras van de plaatselijke voetbalvereniging. 10Km.. Ik wist wat ik hier deed.. Hoe lullig was het te denken dat als je eenmaal aan een marathon hebt geroken dat je dan niets anders meer wil.. Onzin. Ik stond hier als vanouds tussen mijn hardloopmaatjes. Ik miste alleen een lekker nummer voor onderweg. Gewoon lekker liedje in gedachten om op te lopen.

We can’t fall any further.. If we can’t feel ordinary love..
And we cannot reach any higher.. If we can’t deal with ordinary love..

Lekker.. “Succes!”.. “U2..”.. En weg waren we.. Niet vergeten dat ik hier voor de lol liep.. Juf en ik volgden het strakke tempo van Constance en kletsten een beetje bij. Het was inderdaad als vanouds. Juf vertelde over de nieuwe ijzeren man in haar leven en natuurlijk over dat sympathieke hardloopmaatje die hier een paar jaar geleden zijn laatste loopje liep. Stil dacht ik aan hem.

Birds fly high in the summer sky.. And rest on the breeze..
The same wind will take care of you and I

Juf vertelde dat hij het best lastig had voor zo’n getrainde atleet in zo’n gewoon loopje. Hij moest na een paar kilometer even bijkomen. Natuurlijk ging het bij navraag ok met hem. Een paar dagen later was hij dood, gestorven in het harnas, tijdens een eenzame donkere avondtraining.

We’ll build our house in the trees.. Your heart is on my sleeve..
Did you put there with a magic marker.. For years I would believe..
That the world couldn’t wash it away..

Met mijn trailschoenen banjerde ik door de modder, zijwaards kijkend naar Juf en Constance terwijl zij ongestoord over het fietspad zweefden. Constance nog steeds in haar gelijkwaardige tred en Juf keek verbaasd naar mij. Ik gaf haar een knipoog. Op mijn gezicht ontstond een enorme glimlach. Wij liepen hier toch maar gewoon. Heerlijk te genieten van de natuur, van het bewegen, van het leven. Gewone loopjes bestaan niet. Elke loopje is bijzonder op zijn eigen manier.. Zelfs dit ogenschijnlijk gewone loopje in een gewoon dorpje op een doodgewone tweede kerstdag..