Je moet wel echt lef hebben om op dezelfde dag als de marathon van Rotterdam een ren-evenement te organiseren. In Deventer doen ze het gewoon. Deventer.. of all places.. Waarschijnlijk omdat het gewoon kan. Terwijl half lange afstand lopend nederland in Rotterdam zijn best loopt te doen om soepeltjes en zonder te spugen op de Coolsingel te finishen, zo liep ik in Deventer de halve marathon, de IJssellloop.

Met mijn hoofd zat ik echter wel in Rotterdam en op nog wat andere plaatsen. Maar vooral in Rotterdam. Hoe zouden mijn hardloopmaatjes het eraf brengen? In ieder geval was zeker dat Inge haar marathon maagdelijkheid zou verliezen.. Ik had gehoord dat ze zou gaan voor 3:30. Super stoer! Gewoon ervoor gaan! BAM! Waar vind je dat soort vrouwen nog? En Geert.. Ook zijn eerste. Hij liep de afgelopen maanden alles en iedereen eruit. Ik zei nog tegen hem doe rustig aan. Pieken doe je in Rotterdam maar zoals alle marathonlopers koos hij zijn eigen pad en daarbij lekker eigenwijs zijn eigen snelheid.

Ik dacht ook aan Michel Butter. De meeste snelle marathonloper van Nederland die helaas door een blessure niet in staat zou zijn om in Rotterdam een nieuwe 8 seconden snellere poging te wagen zodat ook hij naar Rio zou mogen. 8 seconden.. Hoeveel meter is dat op een hele marathon. Werkelijk niet te geloven dat die jongen niet naar Rio mag. Haast een schande. Limiet is limiet zeggen ze dan. Hoe klein kan een groot land zijn?

Om tien uur in de ochtend ging de NN Marathon van Rotterdam app al aan. Zo volgde ik de start van mijn hardloopmaatjes en mijn helden voor vandaag. Zij liepen wel. Ik liep slechts een halve in Deventer. Zucht.. Waarom ook alweer? Ik wist niet meer precies. Ik had gekozen om dit jaar de marathon van Leiden te lopen en Juf had me gevraagd of ik niet mee wilde lopen in Deventer. Zucht.. zucht.. ik keek nogmaals naar mijn telefoon en zag dat ze beiden voortvarend van start gingen met een snelheden van boven de 12km/u. WTF..

Wat een snelheid!! Zou dat goed gaan? Ondertussen reed ik naar Hoog Soeren om mijn maatje voor vandaag op te halen. Netty had me uitgebreid geinstrueerd om te zorgen dat ik hun huis zou vinden. Maar was ik niet ooit de ongekroonde koning van Hoog Soeren (lees in: Koning van Hoog Soeren) Vooral op zondagochtend scheerde onze hardloopgroep onder aanvoering van de Meester routeplanner Vos regelmatig rakelings langs haar thuis. Dus ik wist de weg.

Netty had zich weten los te rukken van haar gezin en wilde eens een keer een halve marathon proberen. Ze was een tikje nerveus. Wat zeg ik? Ze was zenuwachtig, niet normaal. Wel of geen korte mouwen? Wel of geen water meenemen? Ik probeerde haar nog gerust te stellen door haar te vertellen dat zij waarschijnlijk Rio niet meer zou halen. Ook zei ik dat ze beter haar energie in haar benen kon stoppen ipv in haar zenuwen. Het mocht allemaal niet baten. Netty zag er tegen op. Ik was vergeten om chocolade mee te nemen dus zette ik stiekum haar stoelverwarming heel zachtjes aan. Dat helpt soms ook..

En dus waren we een uur van te voren al helemaal klaar voor de start in Deventer. Ook dat was niet normaal. Zelfs niet voor Deventer. Nu hadden we in ieder geval wel voldoende tijd om nog even te kijken naar de tussentijden in Rotterdam. Inge liep nog steeds strak tempo. Go Girl!! En Geert begon wat normalere tijden te registreren. Ik haalde opgelucht adem. Had hij dan toch gekozen om een wat langzamer tempo te gaan lopen?

Ik zuchtte nogmaals. De condities waren ideaal. De temperatuur was niet zo hoog, het regende niet en er stond bijna geen wind. Geweldige condities om er eens lekker voor te gaan. Waarom was ik ook alweer niet in Rotterdam? Had Inge me niet al weer een tijdje geleden gevraagd om samen met haar te lopen? Ik kreeg een berichtje van Juf dat ze met spierpijn in haar bil op de bank naar de NN app aan het kijken was. Spierpijn in haar bil.. Hoe kom je aan spierpijn in je bil? Ik had een beeld.. Zucht.. dat leek voor mij ook al weer lang geleden.

Netty wilde inlopen. Inlopen? Dat doe je toch in de eerste kilometers? Beginners.. Je hebt ze maar wat moet je ermee? Maar ja.. ze moest haar zenuwen toch ergens aan kwijt raken. Dus liepen we 50 meter heen en weer terug. Ik keek haar aan. Ja, dat had zeker geholpen. Gelukkig kwam de start dichterbij. Nog even kijken naar de app. Ja.. ze liepen allebei nog goed.. Zucht.. Ik was er klaar mee. Ik was hier.. In Deventer.. en niet in Rotterdam. Ja.. daar had ik voor gekozen!! Dus nu moest ik hier lopen. Ja.. En nu ik toch hier was.. Dan kon ik er maar beter het beste van maken. Knop om en gaan.. Alsof het de laatste halve marathon was die ik zou gaan lopen.

Dus stond ik te trappelen voor de start. Netty was inmiddels vrij rustig en stond zich te ergeren aan het feit dat haar neus sinds haar zwangerschappen 100 keer scherper was geworden. Stond ze hier in de startvak A tussen een honderd mannen met een overvloed aan testosteron. En die naar zweet ruikende schoenen en kleding deden haar ook geen goed. Ik rook niets en krabte nog maar eens aan mijn kruis. (red. Recent heb ik wat commentaar gekregen dat mijn blogs wat ranzig worden. Tja. Maar ik vind toch echt dat ik de gebeurtenissen zuiver weer moet geven..).

Ok. Eindelijk was het dan zover. We mochten. In Deventer hadden ze het parcours zo gemaakt dat je dan gelijk de IJssel over mag. Direct zo’n lekkere kuitenbijter, de IJsselbrug omhoog. Ik zette maar aan en keek naar rechts. Netty kon het aardig bijhouden. Dat was gek en niet de bedoeling. Ze gaf toe dat ze veel te hard liep, wenste mij veel succes en liet zich terug vallen. Ik keek naar voren en bepaalde mijn strategie. Windstil dus grote kerels waren niet nodig. En in Barcelona had ik geleerd dat het not done was om achter blonde staartjes aan te rennen. Ok. Dan maar de groene sokken tactiek.

Je mag daarbij geen groene sokken voor je hebben lopen. Die moet je inhalen. Ziet er niet uit toch? Van die lange groene sokken.. doet gewoon pijn aan je ogen. Ok. Daar liep de eerste al. Tevens een blond staartje. Nou ja, dan mag het weer wel. Dispensatie gevalletje noemen we dat dan..

Zo liep ik van groene sokken naar groene sokken en haalde daarbij een best redelijk tempo. Daarbij vermaakte ik me prima. Langs de kant stonden echter weinig mensen en helaas waren ze nogal stil. Stonden zeker te wachten totdat hun favoriete neefje of ander sportief familielid langs zou komen. Ik hou daar niet zo van. Van de stilte bedoel ik dan. Dus ik besloot de zaak wat op te zwepen door het publiek aan te moedigen. Laten we eerlijk zijn. Ze moesten het nog best even volhouden dus konden ze zich maar beter vermaken.

Een lekker muziekje langs de kant werkte meestal ook wel. In Deventer hadden ze het lokale dweilorkest onder de brug gezet en een stevige DJ op de dijk. Beetje weinig dacht ik nog. Die DJ stond echter dusdanig strategisch opgesteld dat op de zeker de helft van het parcours de beats hoorbaar waren. Lekker.. Nee.. geen Salsa.. gewoon lekker stampen. 170 beats per minuut ofzo. Ik kon er wel wat mee. Ik schroefde mijn tempo nog maar eens wat op.

Daarbij had ik geen enkel idee hoe hard ik daadwerkelijk ging. Ik merkte wel dat ik nogal wat lopers inhaalde. Terwijl ik zelf amper ingehaald werd. Dat moest haast wel een goed teken zijn. Dat was dan ook wel het minste wat ik kon doen. Ik bedoel.. ik liep hier slechts in Deventer terwijl zij daar in Rotterdam echt aan het ploeteren waren. Nou.. kap nou! Knop nogmaals om en door denderen.. Niet nadenken. Gewoon voelen.. gewoon lopen..

Tja.. Mijn lichaam voelde niet meer zo soepel als een paar kilometer eerder. Wellicht zat ik daarom zo met mijn hoofd in Rotterdam. Na de eerste doorkomst werd ik onder luide aanmoediging van Max de tweede keer de IJsselbrug over geschreeuwd. Dat had ik even nodig. Brug omlaag ging het weer. Het gezellige dweilorkest had even pauze. Al zette de trommelaar even zijn biertje neer om mij, na enige aanmoedigen, met wat tromroffels verder te begeleiden. Kijk.. dat is pas klantvriendelijk.

Dus stoomde ik door. Ik had geen flauw idee hoe lang ik dit zou vol houden maar het was nu of een volgende keer.. Nu dus! Geen zin om te wachten tot de volgende keer. Het zou nu moeten gebeuren. Ik werd echter wel wat meer ingehaald. In mijn hoofd zei een stemmetje dat ik beter zou kunnen opgeven. Dat ik er beter een snellere training van zou kunnen maken. Niet dus.. Door!! Losers stoppen omdat ze moe zijn. Winnaars stoppen pas als ze gewonnen hebben.

Nog een keer de spoorbrug omhoog en daarna met een drafje naar beneden. De IJsselboulevard over en dan richting de brink. Ik visualiseerde de rest van het parcours en bedacht er een rustige zee en een warm strandje bij. De boulevard was vol met lekker bruin gekleurde mensen en ik rook de paella. Oeps.. niet te ver weg dromen. Er moet gewoon gelopen worden. Deventer is ok maar de IJsselboulevard blijft gewoon de IJsselboulevard.

Ik lachte vriendelijk naar het toegestroomde publiek dat me vrij enthousiast aanmoedigde. Of misschien was het voor die jonge vent achter me. Dat zou natuurlijk ook best wel kunnen. Ik verzamelde al mijn krachten en draaide de boulevard af richting de Brink. Achter mij hoorde ik iemand luid hijgend me langzaam inhalen. Dat zou me niet gebeuren. Eerst mijn applaus stelen en dan mij nog inhalen ook. Ik haalde nu zelfs energie uit mijn kleine teen. Ik moest en zou hem voor blijven. Op de finish keek ik even naar rechts. Daar zag ik de tijd voorbij tikken. Was het niet dat ik te druk was met het herstellen, bukken voor een medaille en me dorstig haasten richting het drinken, anders zou ik direct gezien hebben dat ik mijn PR verbeterd had.

Met mijn allerlaatste krachten stak ik mijn vuist naar de hemel. Zo.. als jij het niet zou doen.. dan maakte ik zelf wel de keuzes. Nederig keek ik direct naar beneden. De omstandigheden waren immers wel ideaal. Super ideaal. Bijna haast zonde om geen record te lopen.

Mindfull stond ik nog even stil bij de race. Ik was super snel van start gegaan. Had twee bruggen opgeklauterd en afgedaald. Margreet achter me moeten laten. Mijn tempo nog wat opgeschroefd. Nog gedacht aan mijn hardloopmaatjes in Rotterdam. Publiek opgezweept. Groene sokken ingehaald. Gewoon doorgegaan ondanks dat het lastig was. Stukje parcours gevisualiseerd. Paella geroken. Nog wat door geploeterd. Met laatste krachten een eindsprint ingezet. Om uiteindelijk voor eerst in jaren weer een PR te lopen. 8 seconden sneller..