Het afgelopen weekend werd Midwintermarathon, het grootste hardloopevenement van Apeldoorn en verre omstreken, gehouden. Ik kon helaas niet mee lopen en dat moest ik het hele weekend aanhoren. Alles draaide om de Midwinter. Facebook stond er al dagen bol ervan. Dus die heb ik maar van mijn telefoon afgegooid. Kijk.. dat scheelde wel iets. Maar een gezellig rondje door de stad maakte het niet veel beter. Eerst zag ik Loesje. Later nog Max, Olijfje.. En telkens dezelfde vragen of ik nog ging lopen, wat ik ging lopen, hoe snel ik ging lopen. Of ik dan in ieder geval nog kwam kijken?

Kijken? En niet mee doen? Nog nooit was ik naar een hardloopevenement gegaan zonder zelf mee te doen. Hardlopen is geen kijksport. Dat moet je doen. Ploeteren, zweten, pijn lijden, lol trappen, genieten. Dus niet kijken. Dan sta ik daar langs te kant slechts te kijken naar al die hardlopers. Soms zit ik in de auto en zie zo’n hardloper lekker lopen over het fietspad in de zon. Dan schreeuwt mijn hele lichaam.. Ik wil ook..

Goed.. mijn hardloopmaatjes keken nogal verbaasd toen ik ze uitlegde dat het dit jaar niets zou worden met de Midwinter. Alsof ik van een andere planeet kwam. Alsof dat toch echt geen optie was. Alsof de duivel er mee speelde kwam ik later die dag ook nog Inge tegen. Haar kinderen gingen lopen, haar vriend ging lopen. Alleen haar zoon niet, die voetbalde. Voetballers houden niet van hardlopen. Mijn zoon knikte instemmend. Maar waarom liep ik dan niet? Ging het wel goed met mij? Ik begon het mezelf ook af te vragen. Kwam ik dan wel kijken? De gedachte, om dan maar gewoon te gaan kijken, sloop langzaam maar zeker naar binnen.

Op de dag zelf twijfelde ik nog steeds. Zij lekker hardlopen en ik daar langs de kant. Kijkend hoe zij lekker hard aan lopen waren. Nee.. zo’n low-Midwinter-diet is eigenlijk niks voor mij. Ik wil lopen. Ik wil meedoen. Ik wil niet langs de kant staan. Ik wil onderdeel van het evenement zijn. Lekker lopen..

Nadat ik mijn eigen trainingstukje had gelopen en tevreden onder de douche uit kwam, zag ik mijn zoontje met de vuvuzela al onder de arm bij de deur staan. Ik moest lachen en dacht aan het WK voetbal van 2010. Gehaat door tv kijkend Nederland vanwege het enorme massieve geluid van meer dan 100 db. Inmiddels verboden door de UEFA bij alle officiële internationale voetbal wedstrijden. Demonstratief blies hij maar eens lekker hard door de hal.

Ik kreeg er opeens zin in. Ik dacht weer aan het WK. Ik dacht aan dat volgepropte cafe ergens in het centrum van Utrecht. Waar het veel te gezellig was. Ik dacht aan die jammerlijk en onverdiend verloren finale. Ik dacht aan Arjen Robben, wat als hij die bal er toch nog in had weten te leggen. Ik aaide mezelf over mijn kaalgeschoren kop. Het was prachtig. Gewoon kijken, in de sfeer komen en aanmoedigen kan toch ook super leuk zijn.

Dus stond ik opeens langs de kant van de 25km lange Asselronde, langste afstand met de Midwinter, samen met trainer D’nRem, Ed, mijn zoontje en nog wat anderen. Daar waar ik normaal gesproken zou beginnen aan de laatste 3,5 km, vrijwel helemaal heuvel af. Daar stond ik nu te schreeuwen, aan te moedigen en vooral te tuuteren. Mijn zoontje keek me verbaasd aan en stapte een meter of twee a drie bij me vandaan.

Dat blazen op zo’n Vuvuzela is nog geen katte-urine. Sommige mensen denken dat ik train voor de marathon. Anderen denken dat ik train voor die lange ultra trail. Niets is minder waar. Ik train voor alles waar je een lange adem voor nodig heb.

Die vuvuzela bijvoorbeeld. Tjonge wat een lawaai.. wat een geluid.. wat een energie.. Ik blaasde de hardlopers echt letterlijk een stukje verder. Bij sommigen was het echter niet duidelijk of ze gingen versnellen vanwege of dankzij het extreme geluid. Bij de meesten zag ik een mooie glimlach op hun gezichten komen. We kregen duimpjes omhoog. Verzoek om nog een extra tuut te geven. Iemand vroeg me om de Bolero van Ravel te blazen.

Ik zag Brok, Inge, Boss en Chef voorbij snellen. Ik zag Trainert een grote groep aanvoeren. Ik zag Janneke zonder Jip. Waarschijnlijk te weinig modder. Ik zag oud collega’s verbaasd glimlachen. Ik zag op het laatste moment Loesje met haar moeder. Nog net op tijd voor een high five. Ik dacht aan die tunnel in Amsterdam en blies nog een keer keihard. Ik zag Perry, Chris, Willem. Ik zag Beth die moeite had om haar eigen te pacen tempo bij te houden. Ik zag Paard die hijgend vroeg waar Beth was en moest erkenen dat hij was afgehaakt. De halve langeafstadgroep van AV34 liep hier.

Geen enkel moment dacht ik aan meedoen. Geen enkele keer spijt dat ik me toch niet ingeschreven had. Ik stond hier te genieten zoals ik normaal gesproken geniet van de mensen die langs de kant staan. Die mij dan aanmoedigen. Die mij dan naar de finish schreeuwen. Die mij een hart onder de riem steken. Die bij mij dan een glimlach op mijn gezicht toveren. Die mij dat extra beetje energie geven. Nu was het mijn beurt. Nu kon ik eens wat terug doen. Niet door slechts langs de kant te staan maar door er echt te zijn en stiekum toch gewoon mee te doen..