De laatste tijd zit ik wat vaker in de trein en daar las ik laatst een stuk dat 75% van de hardloopsters het lastig vind om na oud en nieuw weer te gaan lopen met de loopgroep. Niet vanwege het weer opstarten na de vermoeiende en zware feestdagen. Blijkbaar zien ze op tegen al die beste en gelukkig nieuw jaar wensen. Vooral het zoen-ritueel staat ze tegen. Ik had er eigenlijk wel zin in. Nee.. dan bedoel ik niet dat ge-links kus, rechts kus en nog een keer links kussen..

Nee.. gewoon om weer eens een stukje lekker ver te rennen. Zondagochtend 3 januari stond er weer een lekkere 20+-er op het programma. Gewoon rustig tempo door de modder baggeren. Het regende een beetje. Ideale omstandigheden om je lichaam weer eens lekker aan het werk te zetten. Ik keek er naar uit. Ik had me voor genomen om dit jaar zo min als mogelijk te zoenen, een “low-kiss-diet” zoals ze dat dan tegenwoordig noemen.

Ik was traditioneel ietsje te laat. Op de weg naar de baan had ik echter nog wel tijd om Inge op te pikken. Die vond ik onderweg in minder ideale omstandigheden slenterend naar de baan. Het leek alsof ze er al door heen zat. Zorgzaam als ik ben vroeg ik me af of ze die 20er wel ging halen. Daarom zette ik, voordat ze instapte, de stoelverwarming al aan. Dat was toch het minste wat ik kon doen. Inge stapte in en afgeleid door haar plots verwarmde bilpartij, wenste ze me een gelukkig nieuw jaar zonder te zoenen. Dit ging makkelijker dan ik dacht. Aan de andere kant was het dan ook weer niet zo ontzettend erg geweest.

Zo’n man of 50 hadden zich verzameld bij het bos naast de baan. Nou ja.. eigenlijk was het meer een gemixte groep mannen en vrouwen. Ik wachtte even af. Een paar mensen liepen een rondje en gaven iedereen een hand. En er werd wel degelijk gezoend. Toch zag ik redelijk verbaasd wel wat verschillende strategieën om het zoenen te voorkomen. Ik zag stijve armen en handen, handjes op schouders, halve stapjes achteruit en natuurlijk de luchtzoen. Erg populair dit jaar waren de “ik ben even in gesprek met mijn buurvrouw” en “ik ben verkouden dus kijk maar uit”. Heel creatief vond ik de “koorts-lippleister”. En wat dacht je van de knal rode lippen? Wat mij betreft is de absolute winnaar van dit jaar.. de “hand geven en door pratend een opmerking maken over de nieuwe schoenen en/of bijpassend renshirt?”. Daarmee heel slim de aandacht afleidend naar beneden.

Ik bleef gewoon aan de rand van de groep staan en liet het over me heen komen. Sommige maakten hun rondje gewoon af en namen mij gewoon mee. Mijn voornemen bleek toch lastig vol te houden. Onverwacht gretig moest er toch gezoend worden. Ik bleef er verrassend rustig onder. Nou ja, beter voor dan na afloop van die 20 km. Aan de andere kant had zo’n bemodderde kus ook wel wat.

Daarom manoeuvreerde ik me zeer strategisch alvast in de richting van de start van de route. Wat mij betreft mochten we gaan starten. Trainer Vos gaf enthousiast het signaal dat we inderdaad mijn kant op zouden gaan. Als kleurrijke lemmingen stortte men zich langs me richting de bosrand. Ik bleef rustig staan en gaf mijn voorbijsnellende en favoriete hardloopmaatjes links en rechts kort een gemeende hand en wat korte aardige woorden. Ondanks het aanwezige risico dat ik daarbij toch een enkeling was vergeten sloot ik tevreden achteraan. De eerste doelstelling van het jaar zat al in de pocket. Dit kon wel eens een succesvol hardloopjaar worden..