Nadat Ria uit haar koekblik is gekomen, voel ik me geroepen om ook een bekentenis af te leggen. Ik heb doping gebruikt.. In 2015 besloot ik mee te doen met de marathon van Amsterdam. In het voorjaar was Rotterdam niet zo goed gegaan. Ik besloot daarom meer en harder te trainen om toch echt weer onder de 4 uur te lopen. De trainingen gingen voorspoedig. Toch wist ik dat ik wel iets extra’s kon gebruiken.

Doping. Heel Nederland heeft er weer een mening over. Waar een groot land, klein in kan zijn. Ria Stalman heeft bekend doping gebruikt te hebben om te herstellen van de trainingen op weg naar haar gouden medaille op de olympische spelen van 1984. Ik hoorde op de radio dat mensen het al hadden verwacht. Hoe kon het anders dat een Nederlandse een gouden medaille won? Tja, het is in dit kikkerlandje heel onverstandig om ook maar te proberen om boven het maaiveld te geraken. Ik herinner me trouwens ook nog dat 1984 het jaar was dat Feyenoord met Cruijff op de Coolsingel stond. Dus ik keek toen al nergens meer van op. Alles is dan mogelijk..

Na 31 jaar gaf ze zich over onder druk van de media. Ze vertelde dat ze af wilde van het gezeur. Ik geloof dat haar innerlijke strijd de belangrijkste reden zal zijn geweest. Ik snap het wel. Opgeven is absoluut niet mijn stijl en toch zou ik me ook gerealiseerd hebben dat je het uiteindelijk gaat verliezen. Ik denk dat ze er echt alles aan heeft gedaan en toch zag dat ze tekort kwam. Laten we eerlijk zijn hoe kun je winnen tussen al die Oost-Europese koekblikken? “If you can’t beat them, join them..” schijnt ze gezegd te hebben.

Hoe vaak hoor je niet dat tijdens de marathon er wel 5 jelletjes ingaan? Bijna iedereen slikt ze. Anders is het gewoon niet te doen. Niet te vergeten dat blikje cola rond de 35 kilometer. Of al die bananen voor en tijdens de wedstrijd. Ik zie geen enkel beschaafd mens zoveel bananen eten als een langeafstandloper op de dag van de marathon. En dan zullen we het maar niet hebben over alle proteïne preparaten, mueslirepen, zacht snoepgoed en andere van suiker ontploffende stimuli.

En waarom? Vanwege die medaille bij de finish, dat presticieuze shirt wat je daarna je hele hardloopleven mag dragen en die mooie verhalen in de kroeg of tijdens het verjaardagsfeest van je schoonmoeder. Inderdaad.. het gaat helemaal nergens om en toch doen we het. Want die marathon.. die moeten we met zijn allen uitlopen.

Nu heeft Ria ook geslikt. Sommigen willen dat ze haar medaille gaat inleveren. Wat een onzin! Ik hoorde dat de atletiekbond haar in ieder geval al het erelidmaatschap heeft af genomen. Ach.. die bobo’s willen ook een statement maken. Beetje jammer.. Hoeveel kinderen zijn na het zien van de beelden uit Los Angeles bij een atletiek vereniging gegaan? Hoeveel vrouwen zouden er geïnspireerd zijn door haar gouden medaille? Alleen daarvoor al heeft ze die eretitel zeker verdiend. En voor de tweede keer ach.. Het kan best zijn dat ze over een tijdje beter begrepen zal worden. Soms hebben dingen tijd nodig, vooral de dingen die echt belangrijk zijn..

Maar goed.. zoals ik al bekende.. ik heb doping gebruikt tijdens de marathon van Amsterdam. Ik heb nog wel geplast na de finish maar ze vonden alleen sporen van dat biertje van de avond ervoor. Voor de eerste dertig van een marathon kun je nog wel trainen. De rest loop je op karakter en op alles wat je maar mag ontvangen. Iedereen weet dat je na dertig kilometer het daarom dus lastig kan krijgen. Op karakter had het prima gekund en toch was ik blij dat een prachtige vrouw juist daar op me zou wachten. Ik was super verliefd en liep zwevend het eerste stuk. Haar warme liefdevolle zoen gaf me vleugels voor de laatste 10. Doping in zijn puurste vorm. De medaille mag je voor mijn part hebben. Die fantastische herinnering en bijbehorende mooie gevoelens koester ik voor altijd.