Het was tijd! Het regende maar het was tijd. Ik voelde het aan alles. Mijn lichaam schreeuwde om in beweging te komen. Mijn hoofd smeekte om endorfines. Het was zo ontzettend tijd. Ik begon ook al een beetje afkickverschijnselen te krijgen. Je kent ze wel licht humeurig, hoofdpijn, pijn in je buik. Het is dat ik een vent ben maar anders zou ik haast zeggen dat het de tijd van de maand was..

Maar goed.. het regende dus regenjack aan. Pet op. Wat anders? Ik moest en ik zou. Het was te lang geleden. Ik had al gemerkt dat mijn conditie er ook onder had geleden. Daarbij was het trainingsavond dus iedereen zou er zijn. Ik verheugde me erop. Ik had er zin in.

Inderdaad iedereen was er. Penn gaf me een stralende glimlach, Constance gaf me een tik op mijn pet. Juf keek blij. Perry gaf me een knuffel. D’nRem vroeg zich al af waar ik toch bleef. Jip schreewde “hey Mudmaster..”. Chauffeur gaf me nog wat bemoedigende woorden. Blond Staartje was blij me te zien. Links en rechts nog wat verbaasde “Hi”-en en “Hey hallo”s. Chef pestte me nog wat. MeisjevanZondag zwaaide nog even. Alles was als vanouds. Ik voelde me de verloren zoon. Ze hadden me gemist. Slik..

En ik had ze ook gemist. Tja.. Noem mij een zacht ei.. noem me een watje.. Op een gegeven moment kom je als man op een bepaalde leeftijd waarop “gevoelens” en “emotie” geen vieze woorden meer zijn. Maar goed.. genoeg gezever.. Naar buiten.. de regen in.. hardlopen.

Ok.. de wil was er. het lichaam was ok. maar conditie? Tja.. conditie was het grote probleem. Er is maar een goede manier om conditie weer op te bouwen? Gewoon je renkleren aan met je luie krent naar buiten. Hup! Zo’n training is dan ideaal. Je laat je gewoon meeslepen door nog zeker 30 andere enthousiastelingen. Die geheel vrijwillig door de stromende regen door het half donker gaan lopen. Beetje oppassen voor de donkere bochten maar goed.. ik had natuurlijk weer mijn gele hesje aan.. dus..

Ondanks de gezelligheid duurde alles lang. Het duurde lang totdat we de warming-up gingen doen. Het duurde lang totdat eenmaal een eindje weg waren. Het duurde lang voordat we eenmaal halverwege waren. Het duurde lang voordat we weer terug op de baan waren. Duurde allemaal te lang. Nou ja.. die anderen hadden er helemaal geen probleem mee.. Die liepen fris en fruitig te wezen.. dat was gewoon niet normaal meer.

Ik had gewoon geen conditie meer en dan gaat de zin er ook snel van af. Ik wilde naar huis. Ik wilde onder de douche. Onderweg vertelde ik een hardloopmaatje dat het niet ging. Het kwam wel goed zei ze op een manier dat ik er niet onderuit kwam. Ik realiseerde me dat dit de periode is waarop je niet te ver achterop moet raken. Dat als je je kop laat hangen, je conditie alleen maar verder achteruit gaat. Nee.. ik moest juist blijven lopen en blijven aanhaken ook al was het soms zwaar. Het zou vanzelf wel weer komen.

Onder de douche veegde ik de modder uit mijn nek en haren. Fanatieke medelopers hadden we nog even ingewreven dat ik niet zo moest zeuren. Gewoon er bij blijven. Gewoon lekker blijven lopen.. dan maar achterin.. gewoon langzaam maar zeker terug komen.. opbouwen met het klein beetje conditie wat er wel is. Gewoon elke dag weer kijken hoe het gaat en als het gaat.. er dan gewoon helemaal voor gaan..

Ik veegde de stoom van de douchedeur en keek in de spiegel. Daar stond ik dan. De tijd had duidelijk zijn invloed gehad. Niet meer het perfecte lichaam van toen.. voor zover het ooit perfect was geweest maar wel perfect voor nu. Geen zorgen of ik het nog zou kunnen. Geen terugkijken naar wat er mis was gegaan. Nee nu.. nu was het enige moment om er iets mee te doen. Een voorzichtige glimlach kwam op mijn gezicht. Al snel de Santa Run, 5 kilometer als een idioot met in een kerstpak door het centrum van Apeldoorn rennen.. Hoo hoo hoo.. Dat zou toch moeten lukken.. Zeker met dit lichaam..