Beetje ongemakkelijk stond ik in de gezellige kroeg “Rontgen” mijn rode broek aan te trekken. Van buiten keken voorbijgangers argwanend naar binnen. De broek was veel te groot en doorstond met gemak de benaming “Drollenvanger”. Ik pakte de rand van de broek en trok hem naar voren. Daar paste met gemak een behoorlijk kussen of een ander groot attribuut in. Deze broek was duidelijk niet gemaakt voor de doorsnee hardloper. Dit was overduidelijk meer een broek voor de midlifecrises-ende mountainbiker. Die zijn, door jarenlange training gegroeide, bierbuik hier makkelijk in zou kunnen schuiven. Het rode jasje met de witte kraag was dito gesized. Ik legde al snel een stevige knoop in de touwtjes die de vormloze broek omhoog hield. Daarnaast had ik een plastic riem gekregen om met een stevige knoop het hele zaakje bij elkaar te houden.

Ik keek in een spiegel naast het dansgedeelte van de kroeg welke prima gesized was voor een lekker Salsafeestje. Humm.. ook leuk.. Op dit moment keek ik echter naar een.. tja.. waar keek ik eigenlijk naar? Ik zag er wederom niet uit maar deze keer op een redelijk hilarische manier. Ik kon niet wachten om mijn rode puntmuts en behorende witte nepbaard op te zetten. Nogmaals keek ik in de spiegel. Ik was er helemaal klaar voor.. hoo hoo hoo.. SantaRun 2015..

De baard begon al direct te jeuken. Of was dit mijn eigen paar dagen oude baardje? Ik trok hem naar beneden zoals brutale kleuter op de schoot van Sinterklaas zou doen. Buiten zag ik steeds meer rood op straat. Nee.. geen referentie naar de wallen.. Hoo.. hoo.. hoo. Nee, gewoon nog meer Santa’s. Het stikte ervan. Ik had afgesproken met Brok. Ik had hem nog niet gezien.  Hij had me nog gezegd dat ik hem zou herkennen aan een witte baard en rode muts.

In de verte zag ik hem al aan komen lopen. Hij was duidelijk herkenbaar zonder muts en baard. Naast hem liep Max. Langs de kant zwaaiden mensen naar haar. Het toegestroomde publiek week zoals de rode zee dat voor Mozses zou kunnen hebben gedaan. Ik kende haar niet maar zag wel dat ze het blijkbaar redelijk gelaten onderging. Het leven als bekende Apeldoorner gaat blijkbaar niet over rozen.

Ik was blij dat Brok er was. Dit soort loopjes zijn nooit leuk in je eentje en mijn geliefde hardloopmaatjes Constance en Juf waren in een eerder stadium al afgehaakt omdat ze nog gezelliger activiteiten ingepland hadden.. tja.. weet ik veel..  iets met bingo in een voetbalkantine ofzo,. Hoo hoo hoo.. geen slechte woorden over voetbalkantines. Op weinig plekken kun je je zo ongestoordvol laten vollopen met bier en de bitterballen zijn toch wel een paar Michelin sterren waard.

Sponsor Rocky van Rocky’s fit deed de warming up. Als je begeleid wordt door iemand met zo’n naam, dan moet je haast wel fit worden. Hoe dan ook. Het was een maf gezicht om al die Santa’s te zien springen. Gezellig maar niet noodzakelijk. Weet je hoe warm zo’n kerstpak is?  En dan die muts om nog maar niet te spreken van die baard.. Ik was al warm toen ik mijn baard onder mijn neus zette. En daarbij het was bijna 12 graden. Mensen zaten lekker buiten op het terras om met korte mouwen al die gekkigheid met rode pakken gade te slaan.

Ik kwam al snel erachter dat die pakken niet berekend waren op heftige bewegingen. Ik zag een aantal mensen al snel uit hun broek scheuren. Brok, een ervaren Santarunner, stroopte zijn broekspijpen op tot net boven zijn bovenbenen. Dat gaf hem iets meer ruimte en was natuurlijk minder warm. Zijn baard werd achterste voren als een matje in zijn nek gehangen. Daarmee duidelijk solliciterend voor rol in de volgende film van New Kids. De muts verdween in een tas zodat zijn kale hoofd schitterde als de ster van Bethlehem tussen al die gepluimde rode hoofddeksels.

Even later stond ik tussen zeker 80 ander idioten in rode pakken met witte baarden te trappelen om te starten  voor de SantaRun 2015. Leuk! Ik had er zin in. Eens kijken of er nog wat kracht in die beentjes zat en verder gewoon genieten. Bij de eerste bocht werd me al duidelijk aan de gezichten van het enigszins verraste publiek dat we er niet uitzagen. Gelukkig was ik onherkenbaar en dat wilde ik ook zo houden. Ik liep redelijk vooraan samen met Brok en Max. Langs de kant werden we best wel fanatiek aangemoedigd. Nou ja.. we.. ik bedoel eigenlijk dat Max diverse keren werd herkend. Haar naam werd dan ook gescandeerd. Hoo.. Hoo.. Hoo.. ik werd ook nog genoemd.. “daar loopt er een met baard”.. zei een klein meisje met oog voor detail.

Max haar populariteit steeg met een paar punten toen haar jasje los schoot en ze in een erg zomers hesje door het uitgaanscentrum van Apeldoorn rende. Met een royale handbeweging wuifde ze naar haar fans. Brok en Max hadden een aardig tempo. Ik had geen flauw idee hoe hard het ging. Ik voelde wel dat mijn longen het moeilijk hadden. Waarschijnlijk door een gebrek aan conditie en daarnaast die pluizige baard die ervoor zorgde dat ik mijn mond zoveel als mogelijk dicht hield.

Over het algemeen is het Apeldoornse publiek nogal nuchter en huismusserig. Het was echter aangenaam weer. Het anders zo uitgestorven Apeldoorn was redelijk gevuld met aardig wat mensen op straten en pleinen. En minder nuchter dan verwacht. Dranghekken waren niet echt noodzakelijk en toch moest je af en toe een zwalkende medebewoner ontwijken. Max struikelde nog net niet over een verbaasde wandelaar, die in het voorbijgaan nog even “hey Max..” schreeuwde. Ik had het even lastig met een gewoonweg aangeschoten kroegtijger die me vroeg of ik onder zijn arm door wilde limbo-en. Met dit pak? Hoo.. hoo.. hoo.. noo.. noo.. noo..

2 rondjes van 2,5 kilometer in zo’n pak is eigenlijk niet te doen. Veel te warm, te weinig bewegingsvrijheid en dan die kriebelende baard. Nee.. ik was blij toen ik over de finish ging. Chip en touwtjes van mijn broek liet ik heel voorzichtig doorknippen door een aangenaam verraste vrijwilligster. Direct daarna mijn baard eraf. Ik voelde over mijn kin en mond. Nog nooit had ik zo snel de uitslag gehad en het jeukte anders dan normaal. Met zo’n 13km/u had ik blijkbaar met pak en baard door de straten gerend. Net snel genoeg om de limiet te halen voor de Olympische Winter Spelen van 2018 in Pyeongchang voor de nieuwe experimentele olympische sport het Santarunnen.

Hoo hoo hoo.. niets dan respect voor deze loeizware sport. Zeg maar dag tegen het Mudrunnen.. Vikingrunnen.. Trailrunnen.. Waar hebben we het over? Dat is allemaal zo 2015. Het Santarunnen gaat het helemaal worden in 2016. Let op mijn woorden. Dat koude biertje na afloop hadden we dan ook meer dan verdiend. Proost!! Fijne Kerstdagen!!