Genoeg gezeur over zere voetjes. Genoeg geklaag over alles wat niet zo gaat zo als het zou moeten. Zoals ik zou willen. Het is klaar. Kein geloel.. hardlopen..

Dus ging ik stiekum naar de atletiekbaan. Mijn renspullen in de tas. Net na negen-en. Iedereen was al klaar en zat in de kantine vanwege de algemene leden vergadering van de club. Gelukkig maar want ik had helemaal geen behoefte aan vragen, opmerkingen of nog erger steun betuigingen voor mijn zogenaamde zielig zijn. Daarom sloop ik zacht de lege kleedkamer binnen. Een muffe zweterige lucht, wat modder op de vloer en een beetje achter gebleven schuim in de douches vormden de stille getuigen van weer een succesvolle trainingsavond.

Goed.. lange strakke renbroek aan, frisse sokken, tshirt lange mouwen en mijn vertrouwde Saucony’s. Ze waren nog smerig van de laatste marathon en de enkele daarop volgende modderige trainingen.. ik dacht aan dat ongelukje van een paar weken geleden. Ik pakte de bocht aan de buitenkant want in de binnenbocht lagen bladeren. Het was glad dat wist ik.. maar er kon me niets gebeuren want ik had een geel hesje aan. Goed.. ik pakte dus de buitenbocht en kwam met mijn linkervoet half op het fietspad, half in een kuil naast het fietspad. Niet gezien omdat het pikkedonker was en alles vol lag met bladeren. Knak.. daar ging mijn voet.. daar ging de training.. daar ging de Zevenheuvelenloop.. daar ging mijn conditie.. daar ging mijn vertrouwen.. Ik herinnerde me opeens weer de prachtige momenten bij de marathon van Amsterdam, in Barcelona bij de haven.. en daarna terug in Apeldoorn.. een verkeerde stap.. in het donker.. naast het pad..

Das war einmal.. Nu zat ik hier in de kleedkamer moed te verzamelen. Wist ik het zeker? Dat continue interne conflict. Mijn hart schreeuwde “jaaa..”. Mijn gekwetste voet gilde “auw.. auw.. auw..” als een klein meisje. Mijn hoofd zei angstig “doe je voorzichtig.. dat je niet weer gekwetst wordt..” Mijn buik fluisterde zacht..”ga er maar voor.. het komt goed..”. Ik realiseerde me dat er maar een manier is om er achter te komen. Gewoon doen! Dus ik stond op van dat inmiddels warmer geworden kleedkamerbankje en ging naar buiten. In de kantine was het een drukte van belang. Ik moest eerst even voor mezelf zorgen. Get back on the horse! Of beter gezegd.. Get back on track!!

Ik ging de kleedkamer uit. Brrr.. Koud.. Waar was die oerhollandse vent gebleven? Ok, het was een heldere avond maar koud was het echt niet. De volle maan stond hoog aan de hemel. Wat deed ik hier? Was het niet tijd voor een romantische liefdevolle omarming in de maneschijn? In de weerspiegeling van het kleedkamerraam zag ik mezelf staan. Een volwassen vent in een ren-appe-pakkie. Zwarte strakke broek en blauw shirt met lange mouwen met daarover een geel h…. Belachelijk.. Ik trok het gele hesje uit en gooide het naast de baan.

Nog een keer keek ik naar de spiegeling in het raam. Ik leek beetje ingezakt. Tjonge.. Ik rechte mijn rug en zag dat de core trainingen van de afgelopen weken toch een zeker effect haden gehad. Of wellicht was het toch meer de gunstige lichtval van de maan? Goed.. Focus.. Ik stapte over de balustrade en voelde de zacht dempende ondergrond van de atletiekbaan. Voorzichtig starte ik mijn eerste rondje. Piepend en knarsend kwam het machtige maar log en onwennig aanvoelende lichaam in beweging. Mijn linkervoet was minder blij, dat voelde ik wel. Nieuwigheid..

En door.. Helemaal alleen op de baan. In de verte hoorde je de auto’s en een voorbijgaande trein. Het eerste rondje ging redelijk soepeltjes. Ik was blij, mijn voet had het gehouden. Uit de kantine kwam gejuich. Ik moest lachen en stelde me in tweede instantie voor dat de contributieverhoging voorlopig was afgeblazen maar het kon ook een benoeming zijn van een nieuw erelid. Ik liep stug door. Het was vreemd om zo hier te lopen. Helemaal in mijn eentje. Het voelde niet natuurlijk. Geen kogelstoters of discuswerpers op het middenveld, geen hoogspringers die de lat nog wat hoger legden, geen enthousiaste sprintende kinderen op de 100 meter en geen enkel hardloopmaatje in de buurt. Ik keek omlaag en zag dat alleen mijn schaduw me trouw volgde.

Samen liepen we de laatste rondjes over de atletiekbaan. Enorm voordeel dat we niet hoefde na te denken over waar we naar toe gingen. Alleen maar in beweging blijven, alleen maar lopen. Alleen maar genieten van de frisse lucht, het schijnsel van de maan, de donkere contouren van de bosrand en de beweging van mijn lichaam. Mijn hart klopte als nooit te voren. Mijn longen zogen lucht alsof ik boven kwam na een diepe duik. Mijn benen herkende nog immer de malende, stampende onsterfelijke beweging. Armen die het levendige ritme aangaven. Ik zag de stomende adem uit mijn mond. Pfuit.. pfuit. Ik was weer terug. Ik was terug van nooit weg geweest..