De laatste tijd ben ik eigenlijk helemaal niet meer zo negatief over de trainingen. Ik zou bijna zeggen mild. Tja. weet ook niet wat dat is. Wellicht is het een fase. Maakt ook niet uit. Ik weet ondertussen ook dat het niet altijd feest kan zijn. De afgelopen zondagochtend viel het me na een paar kilometer op dat we bijna de hele tijd op asfalt liepen. Tja.. daarvoor kom ik ondertussen op een zondagochtend niet meer mijn bed voor uit.

Maar goed.. ik was mijn bed toch al uit dus ja.. Ik besloot onderweg maar even naar de kersverse nieuwe trainer Hans te lopen. Hans deed zijn best om, het fanatieke en minder fanatieke, spul bij elkaar te houden. Ik realiseerde me dat dit mij dus ooit ook een keer zou kunnen gebeuren en dus hielp ik hem een beetje. Vooral Grote Jongen Chef stelde Hans een beetje op de proef. Ik wilde er wat van zeggen maar zag dat iedereen al lang blij was dat Chef weer meeliep, dus ik liet hem ook zijn momentje hebben.

Eenmaal naast Hans vroeg ik hem of het deze prachtige ochtend alleen asfalt.. asfalt en nog meer asfalt ging worden. Hans keek me aan en zag de serieuze blik. Bij Halte Asselt wilde hij de route wel corrigeren en wat meer zand, modder en andere shit. Ok.. ik tevreden.. verder scheelt het weer een pittige blog om de zaak af te kraken.. iedereen blij..

Tja.. de laatste tijd hou ik meer van zacht. Lekker door het mulle zand, modder, bospadjes en andere natuurlijke wegen. En owja.. ik hou ook van plassen. Heerlijk om af en toe door zo’n plas te banjeren. Hoe dieper hoe beter.. Ik weet ook niet wat dat is. Ik hield van hard.. nu hou ik van zacht.. wellicht is het een fase. Je weet het nooit..

Grappig is dat sinds kort mijn zoontje me verleidt om met hem te mountainbiken. Tja.. mountainbiken.. Eigenlijk is dat nog even een brug te ver. Ons compromis is dat hij fietst en ik loop er achter aan. Hij bepaalt de weg en ik volg. Nu ben ik eigenlijk niet zo’n volger. Ik doe het liefst wat ik zelf wil, op mijn eigen manier, in mijn eigen temp. Ok.. ok.. af en toe maak ik een uitzondering. Dan loop ik het tempo van anderen. Maar dat is dan weer echt een bewuste keuze.

Goed.. zo liep ik laatst dus achter mijn zoontje aan. Hij koos het ene bospad na het andere heuveltje. Hij vermaakte zich prima en keek af en toe achterom of ik hem nog kon volgen. Heuvel af ging hij sneller.. en heuvel op was hij kansloos. Zo hielden we elkaar prima in evenwicht. Normaal loopt hij meer achter mij aan en nu liep ik achter hem aan. Best wel spannend. Ik had geen flauw idee wat hij wil, waar hij heen gaat en hoe ver hij nog wil. Ik probeerde en besloot niet bij te sturen want dat is flauw. Ik volgde gewoon.. in vertrouwen dat het goed zou komen.

We waren bijna bij huis toen hij opeens een scherpe bocht maakte. Hij liep het grasveld op. Ik volgde hem met gemak. Bijna bij het einde van het grasveld maakte hij een flauwe bocht naar links. Daarna weer een scherpe bocht naar rechts, weer een bocht naar links.. om uiteindelijk dan weer te eindigen bij de plaats waar we het grasveld op gingen. Ik begreep niet wat hij wilde. Beetje rare actie. Maar ja.. ik zou hem volgen dus stelde geen vragen en volgde hem gewoon. Hij keek nog een keer om. Ik zag zijn brede glimlach. Vaag herkende ik die ergens van..