De beste manier om je zondagochtend door te brengen is toch zeker samen met de grote jongens van de Atletiek Vereniging een stukje door het bos te gaan rennen. Nou ja.. je kunt natuurlijk ook lekker in bed blijven met je vrouw, je minnares, de buurvrouw of voor mijn part met je oneortwonightstand. En natuurlijk is het kijken naar de herhaling van de laatste aflevering van Checkpoint met je kinderen ook erg leuk. Of wellicht is helemaal geweldig om te ontbijten bij een strandtent met je favoriete collega? Nou ja, stel dat alle bovenstaande opties afvallen dan is het zeker een uitstekend idee om op zondagochtend een stukje te gaan rennen.

In ieder geval, dat is wat ik deed. The sun was shining. It was a brand new day halleluja! Bij de ingang van de atletiekbaan, het domein van AV34, stonden toch zeker 30 hardlopers waarvan tot mijn grote verbazing ook moeders. Het was immers Moederdag. Ik had al een snel beeld van hoe hun kinderen met blije gezichtjes voorzichtig een dienblad vol zelf bereid eten op het bed van hun slaperige ouders zetten. En hoe de hardlopende moeders even blij en toch ook zorgelijk de verse sinasappelsap en croisant met jam naar binnen werkten. Waarna ze even blij zeiden dat ze toch echt even moeten hardlopen. Daarmee leken ze schaamteloos de verbaasde blikken van hun kroost te negeren maar ja.. het is Moederdag en dan doen moderne moeders toch echt wat ze zelf willen.

Blijkbaar was dat vandaag voor een aantal moeders dus hardlopen. Ik keek er naar uit om de fanatieke moeders subtiel allerlei vragen over het onderwerp te stellen. Het leek me wel wat een blog over hardlopen en moederdag. Helaas de dames in kwestie zaten in de groepen die gingen voor een kort stukkie. Sterker nog.. ik zat met alleen mannen in de groep voor de langste afstand. Geen enkele vrouw.. Geen Meisjevanzondag, geen Juf, Tinkerbell ook niet, Blond Staartje heb ik helemaal niet gezien en Janneke veegde de jam nog even van haar mond en sloot net als de andere dames zich aan bij de groep die gingen voor de kortere afstanden. Jammerlijk volgde Jip het vrouwelijk gezelschap maar dat terzijde.

Ik had trouwens de laatste tijd zo vaak met vrouwen gelopen dat ik me afvroeg om mijn humeurwisselingen niet periodiek aan worden waren. Het was tijd voor primitieve oergeluiden en bokitogedrag. Het was tijd voor een bellyshot testosteron. Geen geklets meer over vaseline, over het nogal strak zitten van het beeldige broekje van een toevallige medeloopster of de kippevel factor van Racoon’s “Love me more”. Nee, gewoon seks, drugs, rock and roll.

Ondanks het hoge gehalte aan ongeschoren kinnen, ongekamd borsthaar en dito benen begon een van de mannen over zijn angst voor honden.. sorry.. ik bedoel voorzichtigheid voor honden. Op de eilanden was hij immers door een herder in de achillespees gebeten. En als hardlopers ergens voorzichtig mee zijn dan is het wel hun achillespees. Hij was dan ook het meest voorzichtig voor Duitse herders en al die bevrijdingsfestiviteiten hadden hem nog wel wat alerter gemaakt.

Het was een tevergeefse en dappere poging om wat gevoel en diepgang in deze groep te brengen. Hij had verder op het internet gelezen dat de “Dadbods” helemaal in zijn. Niks nie krachtig torzo, niks nie goede beenspieren en een afgetrainde buik. Nee, af en toe een beetje trainen en daarnaast gewoon bier en pizza. Gewoon trots zijn op je bierbuik en manboobs. Ik kon mijn oren niet geloven. Begin je eigenlijk prima op gewicht en in shape te raken. Haalt een of andere modegrill je weer in. (Red. Op de bewuste Moederdag was nog niet bekend dat ook de “Mombod” aan populariteit wint. De “Mombod” is dat alles best wel mag hangen en dat de spieren wat dieper mogen liggen dan gebruikelijk, waarbij de diepere buikspieren specifieke aandacht krijgen. (red. We vinden het prettig dat de “Dadbods”-hype minder seksistisch is dan eerder gedacht. Verder leven we mee met al die hardlopende vrouwen die de afgelopen maanden zo druk zijn geweest voor en met hun zomerlichaam.)

Later deed hij nog een laatste poging door te beginnen over homofilie onder hardlopers maar al snel viel de term “hol-maatje”. (red. Wij keuren het gebruik van dit soort termen af en bieden oprecht excuses aan. Wij willen echter niet de auteur beperken met al te veel censuur. Hij vertelt slechts en uitsluitend zijn hardloopervaringen. Wij hopen op uw begrip.) Daarmee stierf ook die poging een snelle dood en gingen we weer terug naar auto’s, voetbal en tieten. Het was duidelijk deze kerels wilde maar een ding.. beuken en knallen.. Dus eigenlijk twee dingen maar goed.. Als mannen willen beuken en knallen dan gaan ze naar de Wallen.

Direct ten zuiden van Apeldoorn ergens tussen de metropolen Beekbergen en Ugchelen liggen de restanten van duizenden jaren oude stuwwallen. Ik noem ze de Wallen omdat dat de fantasie los maakt en zorgt voor wat meer hits via Google. Goed.. we gingen dus naar de Wallen. De laatste ijstijd heeft daar prima werk verricht. Mooie scherpe heuvellijn waar generaties-lang hardlopers, en mogelijk ook echte mountainbikers, een fantastisch mooi single track hebben getrokken. De ingang is verborgen tussen dichte struiken zodat alleen de locals en ervaren hardlopers het kunnen vinden.

Op het hoogtepunt van de Wallen stond vroeger een oude Duitse radarpost. Een paar jaar geleden hebben ze hier nog een Duitser gevonden die niet wist dat de oorlog al af was gelopen. Nu zijn ze allang weg. Alleen de betonnen fundatie en wat rondzwervende helmen zijn het resterende bewijs van hun vroegere aanwezigheid. Zo’n hoogtepunt is altijd een mooi moment om even bij te komen en wat te eten of te drinken. Sommigen eten even een jelletje of een reepje. Ook de banaan wint weer aan populariteit. In ieder geval daar bovenop de Wallen. Het leek verdomme wel de Bananenbar maar dan zonder de Duitse en Aziatische toeristen.

Ik had sterk behoefte aan een korte pauze in de route. Sowieso was het goed om van te voren even met een paar medeploeteraars af te spreken wie het eerst gaat plassen, vliegje in zijn oog krijgt of een lekker bankje uitzoekt voor een foto momentje. Je moet gewoon af en toe even bij komen. Die grote jongens jakkerden deze ochtend over die heuvels alsof ze in de polder liepen.

Over bankjes gesproken. Een van onze medelopers werkt bij de ABNAmro en in het weekend mist Gerrit altijd zijn werk. Zo’n lekker bankje is dan echt wat voor hem. Gerrit loopt dan even vooruit om even te genieten van zijn bankje. Soms lopen we zelfs een stukje om zodat we langs een bankje lopen om Gerrit ook even aan zijn trekken te laten komen. Zoals wel meer mannen heeft hij niet veel nodig..

Deze keer was er blijkbaar speciaal op Gerrit gerekend doordat een deel van de ’t Leesten bankenroute in ons parcours was opgenomen. Mooie teksten en mooie creatieve reacties. “Drie dingen blijven: Geloof, hoop en liefde. Maar liefde is de grootste.” Wat stond er ook alweer bijgeschreven? “Ik geloof dat ik met veel liefde hoop dat ik ietsje rustiger aan loop..” of zo iets dergelijks. Tja.. ik was waarschijnlijk de enige met deze hoop. Helaas was Gerrit er niet en mocht ik redelijk vermoeid de honneurs waarnemen.

Rustig an lopen is immers een begrip dat deze groep niet kent. Ik hing achteraan de groep. Daar zat ik vooral stuk te wezen maar ook te genieten van de omgeving en het feit dat het nog maar een paar kilometer tot de baan zou zijn. Opeens begreep ik waarom die mannen ook deze zondagochtend zo hard liepen. Ze wilden op tijd thuis zijn om Moederdag te vieren. Wellicht is gewoon thuis zijn toch uiteindelijk de allerbeste manier om Moederdag door te brengen.. Dat wil zeggen.. Na het lopen van zo’n tocht over de Wallen..