Laatst vroeg iemand mij: “Wat maakt jou intens gelukkig?”. Ik schrok wakker, glimlachte en (s)liep door. Gedurende de training bleef deze vraag in mijn hoofd rond spoken en inderdaad.. ging er niet meer uit. Tot nu dan. Wat maakt de hardloper intens gelukkig? Ja, de hardloper want deze blog gaat natuurlijk over hardlopen. Anders was het vrij simpel. Geloof ik..
Bij gelukkige hardlopers denken we al vrij snel aan het haast legendarische lichaamseigen stofje Endorfine. Deze komt regelmatig en onregelmatig vrij bij het eten van bv. pepers en chocolade, tijdens seks en natuurlijk na een lekker pittige training. En niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. Jaja, zo staat het in ieder geval op Wikipedia.. Even genoeg van dit geneuzel. Hoe werkt dat dan?
In een eerdere blog vertelde ik al over mijn ervaringen met dit geweldig fijne stofje. In “Een Nieuw Dipje Of Redelijk Fijn In Nieuw Elan” (https://bigsmilerunning.wordpress.com/2013/12/11/een-nieuw-dipje-of-redelijk-fijn-in-nieuw-elan/) schreef ik over een plotselinge verandering van motivatie. Nou.. nu bijna anderhalf jaar later geloof ik er helemaal niets meer van. Ok, redelijk leuk stukje. Maar wat een onzin. Je moet echt niet alles geloven wat op internet staat. Alsof van een simpele training dat stofje al aangemaakt wordt. Dan moet er toch wel wat echt leuks of spannends gebeurd zijn tijdens die training. Ik moet zeggen dat de trainers erg hun best doen en toch kan ik het me niet direct voorstellen dat dat aanleiding is geweest tot het aanmaken van Endorfines. Het moet haast wel een van die andere dingen zijn geweest.
In “Born to run” van Christopher McDougall schrijft hij dat de oermens, zeg maar net na Adam en Eva, een aantal dagen achter een hert of een ander ongevaarlijk beest aan kon lopen om het afgematte dier daarna met veel liefde in vreugde af te slachten. Als het allemaal naar die tijd terug te herleiden is, dan begrijp ik ook de meedogenloze blikken van sommige medelopers als ze mij na zo’n afmattende tempowisseling al teruglopend komen ophalen. Het schijnt verder dat we daarom ook de ratrace om overleving van de neanderthaler hebben gewonnen. Daar moet ik trouwens de laatste tijd wel vaker triomfantelijk aan denken als ik op straat of op mijn werk weer eens tegenover zo’n uit de kluiten gewassen gorilla sta. Ik kan me daarnaast dan ook heel goed voorstellen dat de oermens intens gelukkig werd van de gedachte dat men na kilometers lopen eindelijk weer eens kon eten. En dan ook nog wild..
Het maakt mij intens gelukkig als ik dingen doe waarvan ik in het begin dacht dat ik het niet zou kunnen of dat het heel lastig zou worden om het überhaupt voor elkaar te krijgen. Zo heb ik in de afgelopen maanden mijn hardloopmotivatie beetje bij beetje opgepimpt. Een tijdje geleden viel het mij al zwaar om 20 km per maand te lopen. Nu loop ik meestal weer zo’n drie keer in de week. En dat terwijl mijn gewicht toenam zoals ik dat graag wilde. Een beetje stevigheid lijkt me zelfs voor de gemiddelde oermens geen overbodige luxe. En voor zo’n nazaat als deze persoon zeker ook niet.
In de vorige week liep ik twee trainingen met mijn gezellige loopgroep op de AV. De eerste training liep ik als een natte krant of wellicht moderner.. een ondergedompelde tablet. Op het gezicht van mijn trouwste maatjes zag ik dat ze zich afvroegen of ze me niet uit mijn lijden moesten verlossen? En eerlijk gezegd zo’n warme greppel langs de kant, lekker uit de wind liggen in het droge gras, het leek me wel wat. Twee dagen later liep ik als herboren, weinigen konden me bij houden. Slechts enkelen durfden het te proberen.
Als ik dit lees over anderhalf jaar, dan denk ik waarschijnlijk wat een onzin. Wat zou er in godshemelsnaam gebeurd zijn tijdens die training. Daarom schrijf ik er nu maar alvast bij, dat ik geen pepers of chocolade heb gegeten en ook geen seks heb bedreven tijdens of direct na de training. Ik geloof trouwens niet dat onze nieuwe voorzitter dat laatste in een gunstiger geval zou goedkeuren maar dat terzijde. Nee, ik weet het ook niet wat het was.
Later die avond stond ik onder een warme douche de modder van mijn enkels en het zweet van de rest van mijn lichaam af te spoelen. In gedachten was ik weer even terug bij die training. Zag de verbaasde gezichten van mijn hardloopvrienden. Na maanden worstelen met motivatie en weken voorzichtigheid, voelde ik geen pijn in mijn knie en voelde mijn lichaam weer als vanouds. Geen gestrompel meer op de baan, niet meer de lift nemen naar de 1e etage, geen slappe excuses meer om af te haken terwijl mijn energieke zoontje nog wat langer wilde voetballen. In de spiegel zag ik een enorme glimlach op mijn gezicht. Het stofje had zijn werk weer gedaan.. Intens gelukkig..