Het is net half 6 in de ochtend op Zondag 12 april. Dit is niet zomaar een zondag. Dit is de zondag van dé Marathon. Na weken van wikken en wegen. Na weken van lichamelijke problemen in de borststreek, linkerknie, kuiten en mijn linker grote teen, is het dan eindelijk zover. Dé marathon van Rotterdam. Ik lig nog in mijn bed en voel mijn lijf. Ja, alles zit er nog aan.

De What’s App groep “Road2Rotterdam” is nog vroeger actief dan de haan van de buren. “Wakker worden.. Wakker worden.. Wakker worden..”. Ik zucht diep en draai me nog maar een keer om. Ik had nog zeker een kwartier slaap ingepland. De iPhone blijft maar piepen. De leden van Road2Rotterdam zijn al meer dan wakker. Een foto met een prima weervoorspelling komt voorbij. Een heeft hem al voor de helft in haar dromen gelopen. De ander meldt dat we nog 4 uur tot de start hebben. Bokshandjes, knipogen, smilies, duimpjes omhoog en allerlei andere emoji. Parkeer je laatste mooie droom maar even en welkom in weer een nieuwe dag! Online elkaar motiveren. Helemaal geweldig! Maar jongens, het is nog geen 6 uur. Je mag naar beneden, doe beetje rustig, iedereen slaapt nog.. pak maar even een videootje..

Me nog een keer omdraaien heeft geen zin meer. Ik ben klaar wakker maar ben ik er klaar voor? Meest gestelde en enige relevante vraag van de afgelopen dagen in hardlopend Nederland. Eens kijken? Voldoende kilometers gelopen? Nope. 4 keer trainen in de week? Nee. Meer dan 30 km achter elkaar lekker gelopen? Niet echt. Lichamelijk echt helemaal in orde? Tja, sinds twee weken. Mental echt helemaal in orde? Ja.. sinds gisteren. En owja.. zeker niet onbelangrijk in een goede voorbereiding. Heb de film de Marathon gekeken? Check!

Nog drie uur voor de start zit ik met een van mijn hardloopmaatjes in de auto op weg naar Rotterdam. Gelukkig is Juf het ikwordwakkermeteenglimlachtype.. vandaag wel tenminste. Ik heb mazzel. Ze heeft met moeite de blauwe afdrukken van haar, nog net voor het slapen gaan, op de hand geschreven loopschema uit haar nek kunnen wassen. Mijn echttevroegwakker humeur heeft al vrij snel plaats gemaakt voor een gezonde spanning. Het voelt alsof dit mijn eerste marathon is. Het is grappig. Alles is grappig. Het is vast de spanning.

Bij Gouda gilt mijn bijrijder behoorlijk hard, al kijkend haar haar telefoon. Van schrik ga ik bijna richting Den Haag en vraag haar wat er is. “Nog twee uur!” zegt Juf met een glimlach. Mijn op de proefgestelde hart gaat langzaam weer terug naar een normaal ritme van 50bpm. Prima test trouwens voor als ik straks de Erasmusbrug op ga sprinten. “Of zullen we naar Parijs gaan?” zeg ik als ik toch afslag Rotterdam pak. “Nee” zegt ze lachend “De marathon van Parijs start al om 9 uur en het is daar nu al 19 graden.. veel te warm om te rennen.. plus daar sta je zelfs voor de finish in de file.. niet normaal..”. Vandaag draait alles en ook echt alles om hardlopen.

Ik parkeer buiten het centrum en dan met de trein naar Centraal Station. Verbaasd zie ik hoe volwassen mannen blijkbaar voor het eerst hun stalen statussymbool omruilen voor de trein. Alles voor dé marathon! In de trein voelt en ruikt alles naar dé marathon. Een breed palet aan kleuren zit uitgebreid te praten over schoenen, korte broek, jelletjes, de Erasmusbrug en de Coolsingel. De marathonkleuren van dit jaar (fel groen en roze) doen zeer aan mijn ogen. Had ik dan toch mijn zonnebril mee moeten nemen?

Ook het stationsplein van het vernieuwde centraal station ademt hardlopen. Wonderlijk zie ik steeds meer mensen van de atletiek vereniging. Juf, Perry en Tinkerbell (haar marathon ontmaagding..) lopen straks nog met ons mee. Hele families zijn uitgelopen om dit te aanschouwen. Zelfs uit Zweden melden zich fanatieke fans. Voor geen goud willen ze dit missen. Super gezellig en helaas slechts licht ontspannend. Over een uur starten we immers al. Omkleden, afscheid nemen en naar de start. Daar kun je immers niet vroeg genoeg staan. Waar is Perry nu?

Hij staat pal achter ons in de stralende zon te luisteren naar opzwepende muziek. We praten met onbekende medelopers die voor het eerst of al vaker hebben gelopen, telkens kijkend waar de familie is gebleven of dat ze stiekum al het terras hebben op gezocht. De tijd vliegt als je lol trapt. En toch duurt het nog wel even tot Lee “you’ll never walk alone” gaat zingen. Traditioneel zingt iedereen alleen het refrein uit volle borst mee. Kippevel en vochtige ogen. Waarschijnlijk een wolk voor de zon en natuurlijk te sterke fisherman’s friend…

Eindelijk mag ook Wave 3 van start. Tinkerbell, Juf, Perry en ik lopen vast beraden over de startstreep. Ondertussen hoor ik dat de eerste afrikanen het 10 kilometer punt al hebben bereikt. Tja.. Mijn zoontje zal straks wel weer vragen hoeveelste ik ben geworden. Altijd lastig uit te leggen dat winnen hier kansloos is. Dat het gaat om het meedoen en uitlopen. Vooral dat laatste is van belang. Waarschijnlijk begrijpt hij het pas als hij totaal onder de modder en doorweekt van de regen, glimlachend het voetbalveld af komt terwijl hij en zijn vrienden met 6-0 hebben verloren. Hier lopen alleen winnaars.

Langs de kant staan duizenden mensen aan te moedigen. Ik zie altijd bekenden. Je weet alleen nooit wanneer en het gaat altijd heel snel. De Erasmusbrug op, richting de Kuip. Het duurt even voor dat je voldoende ruimte hebt om je eigen tempo te kunnen lopen. Mijn enkel moet even wennen aan het tempo. De zon schijnt op mijn kale knar. Shit.. vergeten in te smeren. De meiden lopen voor me. Waar is Perry?

Hij loopt een eindje verder links. Wellicht had ik nog meer moeten insmeren. Na 10 kilometer voelen mijn liezen een beetje branderig. Even voor de duidelijkheid dat heeft niets te maken met mijn vorige blog (lees nieuwsgierig de eerste paragraaf op https://bigsmilerunning.wordpress.com/2015/04/11/hoe-je-echt-kunt-genieten-tijdens-de-marathon/). Mijn korte broek zit niet helemaal goed. Onwennigheid waarschijnlijk. En toch moet ik denken aan dat potje vaseline van Juf. “Hoe kun je gaan hardlopen zonder vaseline?” zei ze nog stellig. Tja.. Hoe kon ik?

Wellicht voor de volgende keer? Eerst maar eens deze afronden. Maar ach.. benen zijn ok.. lijf voelt goed. Loop lekker tempo. Geniet van de zon, het publiek, de andere lopers, de muziek. Wat een sfeertje. En als die dan even iets minder is, dan zwepen we zelf het publiek een beetje op. De high fives en waves zijn niet van de lucht. Overal kijken we tevergeefs of we familie van Tinkerbell zien of blauw-gele vlaggen. Die zitten waarschijnlijk op een terras van het bier en de zon te genieten. Waar is Perry?

Hij loop direct achter ons. Het stuk tussen 10 en 20 was gedeeltelijk nieuw en redelijk saai. Tja, dan lopen we maar in een strak tempo door. Schema iets boven de 4 uur. Later zouden we dat wel gaan inhalen. En ondertussen bestelden onze fans nog een volgend biertje. Dat deden trouwens wel meer mensen. De sfeer zal dat alleen maar ten goede komen. Over bier gesproken. Daar staat Trainert en Vos. Ze hebben vorige week de 60 van Texel gelopen. Echte kanjers. Kijk ze eens juichen.. Dat geeft meer energie dan een powerbar.

Maar waar is nou de grote schare fans en familie? Die moeten nu langzaam maar zeker van het terras vertrokken zijn, anders zijn we nog eerder bij de finish dan zij. Ik zie ook geen vikinghelmen met blonde vlechten. Op de weg voor de Erasmusbrug zien we heel toevallig in een flits wel blond staartje. Nog geblesseerd maar toch komen kijken al was het maar om hem volgend jaar te lopen. Tinkerbell maakt zich ondertussen zorgen. Waar zijn ze nou? Ik kijk rechts en zij links en andersom.

Aan het einde van de Erasmus staan ze dan eindelijk. Nog in de flow na aanmoedigingen van een enthousiaste bandlead zien we ze staan. We rennen langs de kant voor een serie high fives en traditionele versnelling. Wat een enthousiasme. Hierop kun je bijna een hele marathon lopen. En dat is maar goed ook Ik ben ergens tussen de 20 en de 30 mijn laatste jelletje verloren. We lopen nu nog wel goed maar mijn lijf schreeuwt om eten. Dorst heb ik inmiddels ook gekregen. Is niet gek met al dat bier langs de kant. Maar waar is Perry?

Die loopt gewoon een paar meter voor ons. Bij de 30 staat een man met gepelde bananen. Ik grijp er een, loop door en laat hem vallen. Dat is minder handig. Ik begin me langzaam zorgen te maken. Ik heb honger en we moeten nog best wel een eind. Gelukkig is daar ook een verzorgingspost. Ik grijp een beker water met spons. Drink em leeg en knijp de spons leeg over mijn hoofd. Nog meer dorst.. ik reik uit naar een beter met energie drank.. Even rustig aan.. wandelen.. drinken.. lekker.. ik zie in de verte Juf, Tinkelbell en Perry langzaam weg lopen. Tenminste, ja daar is Perry. Die haal ik straks nog wel in. Misschien..

Aan het einde van de post zie ik Vos lopen met een fles cola en een banaan. Ik weiger vriendelijke de cola maar grijp de banaan. Lekker.. honger.. banaan.. eerst maar eten. Ik heb nog snoep bij me. Ook dat moet naar binnen. Ik moet nog helemaal om het kralingsebos heen. Aan de andere kant zie ik snellere lopers behoorlijk fit naar de finish lopen. Ik zet mijn drafje maar weer in. Nog maar 10 kilometer.. Ownee 12..
Het is verdomd lastig om weer in een ritme te komen. Honger blijft aanhouden. De zon schijnt ook gewoon door al geven de schaduwen van de bomen ietsje verkoeling. Dit is echt geen ritme. Dit is een slakkegang. Gewoon door gaan.. Berry.. gewoon door gaan. Denk aan iets leuks.. een leuke vrouw ofzo.. Wellicht staat ze straks langs de kant bij de finish. Honger.. Het helpt niet echt. Daar ginds zie ik de verzorging van 35 kilometer. Lekker even rustig aan.. drinken.. wellicht nog wat eten..

Ahhh.. water.. wandelen.. even rustig aan.. Negeer de enthousiaste aanmoedigingen van die geweldige Rotterdammers.. “kom op Berry.. ziet er goed uit!!” Dank je.. maar zo voelt het niet. Lijkt alsof er een molensteen aan mijn benen hangt. Ook mijn hoofd wil stoppen. De marathon uitwandelen. Nee, dat kan ik niet maken. Ik kom hier om hem helemaal uit te lopen. Te snel van start gegaan.. onzin! Te weinig getrained.. tja.. waar! maar toch.. Kom op!! Bij de volgende post mag je weer even rustig aan doen. Ow.. Ze staan van AA drinks jelletjes uit te delen. Eten.. Als een leeuw scheur ik mijn prooi open. Zuig de inhoud naar binnen. Rol hem op. Zuig de rest ook naar binnen. Leeg gooi ik hem op de grond. Tussen alle sponsen, bekkers en andere troep. Wie hem niet uit loopt, moet straks mee helpen opruimen..

Ja.. ik voel weer energie en pijn in mijn buik. Misschien met een flinke wind gaat het beter. Berry! Hier staan wel duizenden mensen. Dat kun je niet maken. Wacht daar staan een paar DJ’s de zaak flink sfeer te geven. Ja, daar kan het wel. Zo en door.. weer naar mijn oude tempo. Nog even beetje drinken bij de 40 en dan me opmaken voor de grande finale richting de Coolsingel. Hier staat het al 5 rijen dik en de drank heeft hier flink gevloeid. Ik en mijn medeploeteraars worden naar de finish geschreeuwd.

Aan de andere kant zie ik nog wat laatste hardlopers echt zwoegen. Respect voor die mensen! Ow.. daar is de bezemwagen al. Tjonge. En dan moeten ze nog zeker 12 kilometer. Wat een doorzettingsvermogen! Oei, dat ziet er niet goed uit. Die hebben het zwaar. Dan heb ik nog mazzel. Ik moet nog maar 2 kilometer en de kracht is terug in mijn benen. Deze laatste kilometers kan ik redelijk normaal af leggen. Ik ruik de Coolsingel, ik ruik de finish. Het lijkt wel of heel Rotterdam en al het publiek uiteindelijk van het terras is afgekomen en nu staat op de Coolsingel. Nog meer mensen dan bij het laatste kampioensfeest van de plaatselijke FC uit Zuid. Wanneer was dat ook alweer? Iedereen schreeuwt en juicht! Wat een intocht!

Ik draai naar rechts en op het thema van Star Wars loop ik richting finish. Ik zwaai nog even naar een fanatieke supporter die mijn naam schreeuwt. Nog een paar honderd meter. Ik ben blij.. opgelucht.. zweef bijna over de finish. Nou dat is een beetje overdreven.. maar ik voel me vrij.. Ik doe mij ogen dicht en hoor weer de muziek van Star Wars. Hoe zou Obi Wan zich gevoelt hebben na zo’n Marathon?
De laatste meters.. mijn armen gaan omhoog. Eerst mijn rechter.. met moeite.. daarna ook de linker.. pijn in mijn schouders.. het valt nog niet mee.. nog een paar.. mijn ogen dicht.. pas op voor de meetmatten.. het zal je toch gebeuren dat je na 42 kilometer over de finish struikelt.. mijn ogen gaan direct open. Ahhh.. finish.. tijd? Weet ik veel.. ik ben er. Dat is het belangrijkste. Ik zie iets van 22 minuten.. Dat kan haast niet waar zijn.. Net over de 4 uur gefinished.. dat lijkt me sterk. Ik heb veel tijd verloren..

Au.. mijn benen.. doorlopen.. niet stil gaan staan.. blijf in beweging.. even rekken.. Nee.. door lopen.. Dorst.. drinken.. daar.. Lekker.. eten.. waar is eten? Een meisje staat een banaan te pellen. Ze kijkt me aan met een herkennende blik. Je lijkt op mijn vader. Die idioot liep hier ook mee. Hier heb je een banaan. Ik lach en steek hem in mijn mond. Eten.. lekker.. doorlopen..

De marathonfabriek verwerkt gefinishte lopers aan de lopende band. Eindje verder staan ze met de medialles. Niet vergeten.. Ik zie mensen de medaille in hun mond stoppen. Nee, zo’n honger heb ik nou ook weer niet. De medaille-vrouw hangt het eremetaal om mijn nek. Oei, best zwaar. Nee, geen zoenen daarvoor is ze teveel vrijwilliger. Ik loop naar de uitgang op de Weena. Waar zijn de tassen? Waar zijn mijn maatjes? Tinkelbell’s vriendin heeft mijn telefoon. Als ze maar niet naar Zweden gaat bellen..

Mijn benen voelen als zakken aardappelen. Ik strompel naar het eerste de beste stand voor de tassen. Stoep af. Auw.. Ach, zegt een tassendame vol medelijden. Verkeerde hok. Ik strompel terug. Stoep op.. Ook ai.. Bij de volgende stand hangt mijn tas.. mijn eten.. mijn drinken.. Zo lekker heb ik mijn bananenshake met extra eiwitten nog nooit gevonden.

Nu nog op zoek naar mijn loopmaatjes. Die zouden allang gefinished moeten zijn of wellicht heb ik ze met mijn ogen half dicht onderweg gemist. Dat kan toch haast niet. Ah.. Daar zie ik Juf. Dat is fijn. Dan kan ze me meehelpen mijn lange broek aan trekken. Ik kan amper bukken. Ik ben zo stijf als een plank. Wellicht kan ik nu wel die ene oefening wat langer vol houden. Iedereen is binnen. Iedereen is gefinished. Tinkerbell staat breed lachend nog een klein beetje af te zien. Geen flauw idee waar Perry is. Felicitaties, sterke verhalen en op zijn tijd wat gekreun. Prima ingredieten voor een verjaardagsfeest. Ik mis alleen nog een goed glas bier. Ach, dat kan later ook nog. Eerst maar even de trein en auto terug.

Juf en ik zijn stuk stiller op de terugweg. Via het thuisfront sijpelen de eerste uitslagen binnen. Feyenoord gelijk tegen Willem II. De schaal gaat eindelijk weer naar Brabant. Nog meer kampioenen met een zachte G. Het zal nog zeker een jaar duren voordat het weer zo druk wordt op de Coolsingel. In gedachten zet ik volgend jaar april al weer in mijn agenda. Mijn lijf is het er niet mee eens. Juf heeft een prima 3:58 gelopen. Ik doe het met een mooie 3:72. Ik zet de cruise control aan en ontspan mijn benen. Ik verlang naar een douche.

…

Het is alweer bijna een week geleden dat ik aan de start stond van dé marathon, die van Rotterdam. Mijn lijf voelt goed. Op de day after had ik moeite met trap op en trap af. Een dag later waren de benen alleem nog zwaar bij trap af. Geen knieproblemen, geen pijn in borststreek, maandag nog een beetje moe, dinsdag ging het wel. Woensdag weer normaal. Donderdag weer een stukje gelopen, gezellig naast mijn zoontje naar school. De schaafwond bij mijn lies is langzaam dicht getrokken. Wellicht toch vaseline uitproberen. Man ska inte gråta över spilld mjölk. Aan de muur in de keuken hangt de 6e medaille. Ik heb het toch maar mooi gedaan omdat het gewoon kon.. en omdat ik het wilde.