Het alarm van mijn iphone piept irritant. Het is alweer 7 uur. Ik kan het bijna niet geloven. Ze hebben wat gerommeld met de tijd, kan niet anders. Ik moet eruit. Buiten waait het en het regent. Oei.. het waait hard. Ik draai me nog maar eens een keertje om. Shit, ik moet eruit. Ik wil kijken of ik er klaar voor ben. Of mijn knie het allemaal nog wel ok vind. Mijn hardloopgroep gaat een stukje lopen. Van Apeldoorn naar Hoenderloo en terug. Pak een beet een kleine 33 km. Warme bouillon halverwege. Daar doen we het vandaag allemaal voor.

Ik hoor de wind behoorlijk te keer gaan. Windkracht 5 zegt buienradar en het blijft nog wel even droog. jaja.. We gaan het zien. Ik vrees het ergste.. Ik ga er uit. Een van de moeilijkste dingen van hardlopen is te bepalen of je er klaar voor bent. Of beter gezegd en in alle eerlijkheid is het heel lastig om te bepalen of het echt niet meer gaat. Sinds een paar weken heb ik last van mijn knie. Eigenlijk gaat het nog wel en soms eigenlijk net niet. Wanneer weet je nou dat het klaar is? Ik bedoel dat het gewoon niet meer verantwoord is..

Ik weet wel dat in bed blijven geen antwoord op mijn vraag gaat geven. Ik weet dat mijn knie-gevoeligheden weinig met hardlopen te maken hebben. Tja.. en toch heb ik er last van. Deze tocht zou normaal gesproken moeten lukken. Vroeger toen ik nog jong was, was dit een makkie. Toen liep ik zo’n afstand en las onderweg de krant, plaatste nog wat foto’s op facebook en kletste over de zin/onzin van het leven. Tja.. dat was twee jaar geleden. Nu is alles anders.

Aangekomen op de parkeerplaats bij de atletiekbaan zie ik vooral.. niemand. Waarschijnlijk ook problemen met de tijd gehad. Ze hebben er mee zitten rotzooien. Ik zeg het je.. Ik zet de muziek nog maar eens aan. Met de hoop dat een lekker ontspannen nummer mijn hoofd zal vullen tijdens de lange tocht. Ah, de eerste komt er aan. het zondagsmeisje parkeert haar volkswagen naast mijn auto. Haar raampje gaat omlaag en ze vraagt of ik er klaar voor ben. Tja.. goede vraag.. Aan haar gezicht zie ik dat ze wat twijfels heeft. Ik denk mooi.. gedeelde smart is halve smart. Best wel beetje lullig maar ja..

Langzaam loopt de parkeerplaats vol met echte hardloop fanatici. Weer of geen weer, regen.. wind.. het maakt allemaal niet uit. Ze lopen omdat dat is wat ze doen. Ik zie mijn favoriete trainer van de vrijdag.. Vos dus en natuurlijk is Boss er ook. Tamelijk ongeschoren als ruige herinnering aan de tocht van gisteren. Ja, dit zijn de echte hardloopmannen. Als ik dit redelijk fatsoenlijk doorsta, dan kan ik alles aan.

Na 7 kilometer komt de eerste echte klim, achter in het bos bij Van der Valk de Cantharel. Je weet wel die hele gemene kuitenbijter. Een ware sloopheuvel voor de doorsnee montainbiker maar dat zegt natuurlijk nog niet alles. Voor mij is het een behoorlijke tegenvaller. Deze heuvel zit ook in de sneeuwroute. Dan is het stukje rennen, deze heuvel op, een afdalinkje en terug naar de kleedkamers. De gedachte dat na deze heuvel op de weg naar Hoenderloo nog verschillende peststreken van moeder natuur zullen volgen baart me zorgen.

“If I.. should stay.. I would on-ly be in your way..”  ow.. shit.. Whitney.. dat kan ik er nog wel bij hebben. Ik hoop niet dat dit nummer in mijn hoofd blijft.. dan heb ik liever dat het gaat regenen. “So I’ll go, but I know.. I’ll think of you every step of the way..”. Ja.. dit kon wel eens een lange dag worden.

Door naar het Leesten. Mijn favoriete hardloopomgeving. Veel mul zand en heuvel op, heuvel af. Ik merk dat heuvel op niet zo fijn is voor mijn knie. Ik moet mijn hardloopmetgezellen laten gaan. Gelukkig kan ik wel door. Ik voel wat er mis is. Het zondagsmeisje wacht even en komt naast me lopen. Ze vraagt wat er toch met me is. Ze herinnert zich dat ik vroeger zo licht liep.. zo licht als een elf. En nu.. ja.. nu ziet het er toch allemaal anders uit. Ik doe mijn ogen dicht en denk aan die Elf van Peter Pan.. Die was gisteren aan de beurt.. schud mijn hoofd en denk aan die Elf van Lord of the Ring.. Ja, dat is toch beter.. En ik weet dat het waar is. Pijnlijk wat stress, verdriet, boosheid en 13 kilo extra met je kunnen doen.

“Bittersweet memories.. That is all I’m taking with me..”. Ja.. lekker.. wrijf het maar in. “So goodbye, please don’t cry..  We both know I’m not what you, you need..”. Het is ondertussen wat gaan regenen. Dikke druppels rollen over mijn wangen. Weer zo’n heuvel.. De Miggelenberg zegt Vos.. Een berg zelfs.. tjonge. Ik had het kunnen weten. Ik schakel een tandje terug en merk dat mijn knie dat wel prettig vind. Dat ik de anderen weer moet lossen, doet me weinig. Laat maar gaan. Ik moet dit toch alleen doen.

Ik veeg het water van mijn gezicht en het zout uit mijn ogen. Prachtig uitzicht. Ik zou wel een warm soepje lusten. Warmte in mijn buik. Daar ben ik ondertussen wel aan toe. We zouden nu toch wel halverwege moeten zijn. Waar is mijn warme beloning? Eerst nog heuvel af dwars door Hoenderloo met wind in de rug. Dat is ook lekker. Dat heb ik even nodig. Ik realiseer me dat ik eigenlijk nog best soepel loop. Ondanks heuvels, regen, wind, redelijk tempo, modder en een heuse berg, loop ik hier toch maar. What doesn’t kill you.. makes you blijkbaar stronger..

Na een korte omweg staat daar mevrouw Vos (inderdaad familie van..) met dampende thermosflessen bouillon, koekjes, bananen en ander fruit. Sinasappels ofzo.. Is toch fantastisch dat iemand hier in de vroege zondagochtend in the middle of nowhere staat met koek en soep? Kijk, dat wij zo gek zijn.. alla.. maar zo’n vrijwillige betrokkenheid. Ze had van mij een knuffel kunnen krijgen. Of had ik die zelf nodig? Van schrik laat ze het bakje met fruit vallen. Ach.. 5 seconden regel.. Slechts een klein beetje zand erop. Geef het anders maar aan de kinderen..

Ik schrik ook. Mijn Looptijden app vraagt of ik met GPS wil lopen. WTF.. We hebben er al ruim 20km op zitten. Goed.. Electronica gaat geen antwoord geven op mijn vraag, dat is wel duidelijk. Ik kijk om me heen. Iedereen ziet er nog fit uit. Ik voel me prima.. mijn knie doet het nog. Snel weer door voordat hij stijf wordt. Wellicht is dat de truc.. In beweging blijven. Niet blijven hangen.. Anders wordt het stijf..

“I hope life treats you kind..  And I hope you have all you’ve dreamed of..” Op de terugweg lopen we vanaf Hoenderloo richting de Hoog Buurlosche heide. Aan de rechterkant modder en hoge bramenstruiken.. Aan de linkerkant vriendelijke borden van onze landmacht vrienden waarop dringend wordt verzocht niet het terrein te betreden vanwege levensgevaar. Ik volg mijn pad al valt dat nog niet mee. Met als beloning een fantastisch uitzicht.. de Hoog Buurlosche heide.

Wat een ruimte en rust.. Je kunt hier echt alle kanten op. Als je zou willen.. Mijn gekozen pad ziet er hier voor de afwisseling best wel geplaveid uit. Fijn! Even een foto van mijn uitzicht voor op Facebook en doorrr.. Ik heb moeite om hier weer aan te haken. Dat stomme Facebook ook. Dat leidt alleen maar af. Het is tijd om mijn eigen normale tempo weer op te pakken.

Dat is langzamer dan het tempo van de anderen. Pech! Ik loop mijn eigen tempo. Af en toe lopen ze even terug en halen ze me op. Dat is tof. Daarna lopen ze weer door in hun eigen tempo. Het maakt ze niet uit. Het maakt mij niet uit.

“And I wish you joy.. and happiness..  But above all this, I wish you.. love..” Nog even langs die kudde schapen vlakbij de schaapskooi. Ze gaan vanzelf aan de kant, volgen hun eigen pad.. min of meer gestuurd door de schaapsherder met groene regenhoed en dito pak. Zijn trouwe hond zit met zijn achterste in het natte gras te wachten op het volgende commando. Ja, inderdaad.. zonder regenpak.

Ik begin moe te worden. Ik neem nog wat gas terug. Mijn knie is ok. Ik ben ok. Whitney heeft haar punt gemaakt. Vos wacht even en vraagt of alles goed is. Het zondagsmeisje komt nog even terug om te kijken of ik al wat lichter loop. Dat is niet zo en toch heb ik het gevoel dat ik terug ben. Ik voel van alles. Ik voel goed. Het komt wel weer terug. Hard en zacht.. Licht en zwaar.. allebei tegelijkertijd.

Ik loop in rustig tempo naar de atletiekbaan. Ik heb het gehaald. Het warme bad wacht op me. Ik had er een zwaar hoofd in. Ik dacht dat dit het einde was. De motivatie was weg. En dat die zeurende knie en andere pijntjes nooit meer weg zouden gaan. Dat ik niet verder kon. Dat ik signalen van mijn lichaam en van buiten niet meer kon negeren. But it ain’t over till it is over.. Wellicht zelfs een nieuw begin.

Na een voor mijn gevoel uren lange relax-bad-sessie pak ik mijn laptop en ga zitten op de bank. Ik aai  mijn kater die met zijn pootjes liefdevol een kuil in mijn zware boven benen probeert te maken. Best wel ok, straks wellicht mijn rug en schouders? Op de achtergrond schalt het klassieke “Nessun Dorma”. “Niemand mag slapen! Zelfs jij.. o Prinses..” Ow.. shit. Is dit Montserrat Caballé? Ownee, het is Luciano Pavarotti die dit zingt. Pfiew.. That was close..