Weet je nog ongeveer 7 uren en 15 dagen geleden.. De zon scheen. Het was de start van weer een mooie “het kon wel eens de aller-allerlaatste mooie dag van het jaar zijn”-dag. De temperatuur was prima. Een paar graden boven nul en een lekker zonnetje. Dat is behoorlijk ideaal hardloopweer. Twee laagjes, lange broek, pet en toch nog geen handschoenen. Heerlijk!!
Ja.. inderdaad heerlijk!!.. Ik schrok er zelf van.. Met een nieuw aangebroken nieuwsgierigheid probeerde ik een nieuw pad langs de achterkant van het ziekenhuis. Dit singeltrack was onderdeel van een verder modderig pad, enkel-diep uitgesleten door mountainbikers met hun ultralichte fietsjes. Lachend stelde ik me die te zware 40+-ers voor, ploegend met hun bierbuiken en dito achterwerken op een veel te dure statussymbool. De zo licht mogelijke fiets.. de natte droom van menige fietsende midlife-er. Jammerlijk zien ze niet dat ze misschien beter zelf een paar kilo kunnen afvallen alvorens hun stalen ros zo te martelen.
Ik was al snel mijn schrik te boven. Ik was veel te veel aan het genieten. In een draf zag ik in de verte zo’n clubje MB-ers me fietsend tegemoet op mijn singletrack. Even lol trappen. Ik liep op ze af. We naderen elkaar als in een slechte western. Op de achtergrond hoorde ik de bijbehorende tonen van Ennio Morricone. Iemand trok zijn kind van de straat. Een raam sloeg dicht. De spanning was te snijden. Gelukkig had ik pleisters bij me.
Ik trok mijn pet wat dieper naar mijn neus en liep vast beraden door. Op het allerlaatste moment schoot ik van het pad af, door de modder. De eerste fietser schrok, vloekte en ging op de rem. Niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. Een tweede kon nog net een botsing voorkomen. Met piepende remmen en knarsende tanden kwamen ook de rest van de mastodonten tot stilstand, nog net hun te witte sokken droog houdend. Ik groette een achterblijver die spontaan vergat te remmen, het stilstaande groepje ontweek, dwars door de modderpoel. Geen enkele witte sok was nog dezelfde. Omo zal er wel raad mee wezen.
Hehe.. Dat was lang geleden, te lang geleden. Ik had verdomme weer gewoon lol in het hardlopen en alles wat er om heen gebeurd. Zoals ik altijd wilde. Zoals ik altijd in gedachten had. Ik liep dan ook soepel en ontspannen in een lekker tempo. Niet meer zo hard als een paar jaar geleden maar ja.. toen was ik ook nog 26. Alles is anders. Toch lag deze track er al jaren. Zo ook dat slingerende pad langs de spreng met aan het einde.. het doel van vandaag.. Het Leesten.. Het lag er weer prachtig bij.
Het Leesten? Ja.. Voor de mensen die het vergeten zijn of die voor het eerst meelezen. Het Leesten ligt in de uitlopers van de Veluwe ten zuiden van de sympathieke Apeldoornse wijk “Ugchelen”, in de volksmond ook wel de “ugh-chellen” genoemd. Geen ontspannen duikparadijs ver weg van de bewoonde realiteit maar een glooiend heiveld met bijbehorende aangrenzende bebossing. Wel een paradijs voor wandelaars, hondenbezitters en voor mijn favoriete medesporters de al eerder genoemde mountainbikers. Het Leesten is toevallig ook een van mijn favoriete hardloopplekken.
Goed.. Het Leesten dus. Mijn blik viel direct op een behoorlijk groot stuk gekapt bos. Op een paar na waren alle bomen weg gehaald. In eerste instantie vroeg ik me vloekend af wat die kantoorjongens bij Staatsbosbeheer nu weer hadden uitgespookt. Ik ben niet zo van het kappen. Ik hou liever alles zoals het is. Ik hield me in, trok wel een sprintje om op de heuvel de verandering te aanschouwen. Ik schrok, wilde weg lopen maar realiseerde me dat ik dit stuk bos of beter gezegd lap grond nog nooit op deze manier had bekeken. De originele glooiing van het land was nu veel meer zichtbaar. Het zag er eigenlijk best mooi uit. Nog een beetje ruw maar met veel potentie in de basis. Eigenlijk prachtig in zijn simpelheid.. En heel aantrekkelijk voor een simpele hardlopende natuurgenieter zoals ik. Normaal gesproken probeer ik niet te overdrijven en toch leek het alsof de Bob Ross onder de bosbeheerders zijn penseel had weten te zetten. Of wellicht de Michelangelo onder de boomhakkers een waar natuurkunstwerk had achter gelaten.. En waarschijnlijk heel bescheiden zou zeggen: “het zal er altijd al in. Het hoefde zich alleen maar te bevrijden..”
Tevreden snelde ik de heuvel af door het nieuwe landschap. Links een nieuw pad heuvel op, rechts een mooi uitzicht en dwars door het midden heerlijk naar beneden. Geen hond hield me tegen, ook geen opspringende golden retriever. Ik zag nog meer nieuwe afdalingen en pittige heuvels. Blij dat ik was gebleven. Nu vond ik het haast jammer om weer naar huis terug te lopen. Op deze manier kun je wel eeuwig doorlopen. Heel anders.. en ook weer niet.. eigenlijk hetzelfde natuurgebied.. tikje gepimpt en toch in de basis ook weer hetzelfde.
Misschien was ik wel anders. Keek ik met vanuit een ander perspectief? Diep van binnen gloeide het nog steeds.. een klein vlammetje.. nog niet gedoofd.. klaar voor die met kracht geblazen adem. Soms heeft het niet veel nodig. Dan kan het zo simpel zijn. Deze keer ook want alles zit er nog..