Op een doodnormale ochtend, alweer een tijdje geleden, schrok ik wakker. Gelukkig komt dat wel vaker voor, wakker worden dan. Ik had gedroomd dat ik kon vliegen en het ging nog best goed ook. Ik nam even de tijd en besefde dat ik gewoon in mijn eigen lekkere bed lag. Naar het plafond starend realiseerde ik me dat ik door omstandigheden nu helemaal kan doen wat ik wil. Het werk is tijdelijk opgedroogd dus ik probeerde het thuiswerken in al zijn facetten. Ik richtte mijn dag in zoals ik het wil.

Heb je dat boek van Haruki Murakami, “Waarover ik praat als ik over hardlopen praat”, gelezen? In dat boek schrijft hij oa. dat hij elke morgen met veel plezier een stukje hardloopt. Op dat moment leek het me wel wat. Nu zie ik er een beetje tegen op. Elke dag een stukje lopen… humm.. het is een mooi experiment. Ik doe dit natuurlijk ook zodat het niet nodig is dat jullie dit thuis uitproberen.

Dag 0: Het is dinsdag. Dus er is een training bij mijn AV. Dat is mooi en gemakkelijk. Ik heb nog wel even. Even zitten op de bank. Even liggen op bank. humm lekker.. Daar was ik wel aan toe.
Shit.. ik ben zojuist wakker geworden. Het is 5 over 7. In slaap gevallen op de bank. Lekker, mijn voornemen gaat al gelijk de mist in. Die training kan ik wel op mijn buik schrijven. Het is trouwens keihard gaan regenen. hummm.. morgen maar opnieuw beginnen.

Dag 1: een dag later is het niet veel beter. Heb totaal geen zin maar het is in ieder geval droog. Dus ik ga voor een kort ommetje. Bevalt goed. Ik krijg allerlei ideeën. Niet alleen om hard te lopen. Hoe het huis te verkopen. Hoe een nieuwe opdracht te krijgen. Hoe ik nog meer blogs kan maken. Nu begin ik Haruki een beetje te begrijpen.

Dag 2: de donderdagavond training is op een of andere manier een rustigere training. Het is moeilijk in te schatten waardoor dat komt. Onderweg naar de baan zie ik mensen vrolijk langs komen. Ze hebben hun rondje er al bijna opzitten. Tijdens de training ben ik geestelijk afwezig. Mooie route, dwars door Park berg en bos, botsen nog bijna tegen twee reetjes aan en toch kost het me moeite. Chef, een best aardige gast, komt even vragen waarom ik zo humeurig ben. Ik realiseerde me dat helemaal niet. Ach, wat een onzin. Natuurlijk wist ik dat wel. Ik was alleen niet bezig met hoe dat over zou komen. Zet mijn beste glimlach op en doe even sociaal..

Dag 3: Het bos lag er weer nat en dampig bij. Gekleurd in 50 tinten groen leek het prachtiger dan ooit te voor. Hier liep ik dan weer met lichte tred en behoorlijke snelheid. Ik was geïnspireerd door de monteur voor de vaatwasser. Soms kom je mensen tegen die je verder helpen. Soms kom je mensen tegen die je op ideeën brengen. Hij kwam ook voor de vaatwasser. Die doet het weer. Ik liep gewoon keurig mijn korte rondje..

Dag 4: Door de deur waait een fris windje. Achter het gordijn zie ik dat het al even licht is. Mijn benen voelen niet ok. Mijn enkel zegt auw. Tjonge dat was het dan. Nou toch mooi drie dagen volgehouden. Mijn zoontje is al wakker. Ik hoor vaag Spongebob ofzo iets dergelijks. Mijn lichaam zegt nee en mijn hoofd beaamt. Eerst maar eens even wat havermoutpap eten.
Buiten ziet er mooi uit. De zon straalt fijn door de schuifpui. Ik heb de neiging om op het terras te gaan zitten. Ok.. dan kan ik ook wel een stukje gaan rennen.
Brr.. het is fris vooral in de schaduw. Pas halverwege mijn korte rondje kom ik op een open stuk. Het bed was dan toch een stuk warmer. Ik voel mijn linker been wel. Soort spierpijn.. soort lichte kramp. Het is wel lekker rustig. Weinig hardlopers.. weinig honden.. Dat is wel lekker..
Vanavond toch nog maar eens kijken hoe meneer Murakami dat toch voor elkaar kreeg. Dat elke dag hardlopen bedoel ik dan. Ik geloof het gewoon niet meer.

Dag 5: Vanochtend ging het gewoon niet. Het was mentaal niet op te brengen zeker toen ik me realiseerde dat ik in de avond ook nog kon lopen. Ik begin steeds meer te twijfelen aan onze Japanse vriend. En toch.. toen ik vanavond thuis kwam had ik precies 5 minuten nodig om mijn renbroek aan te trekken. Was ik in de auto nog moe, nu was daar niets van te merken. Was ik de hele dag nog niet echt in mijn beste humeur, nu begon ik bij te trekken. Het lijken wel afkickverschijnselen. Dat kan toch haast niet waar zijn.

Dag 6: Mentaal is het weer het grootste probleem. Het is me duidelijk dat mijn mentale staat alles bepalend is. Mijn lichaam wil wel. Als er teveel stress is of andere dingen die niet lopen zoals bedacht, verwacht of wat dan ook.. dan is het lastiger om überhaupt me in mijn renpak te hijsen. Goed.. en toch ging ik weer.. wellicht was het deze keer boosheid die me motiveerde. En uiteindelijk liep ik weer een kort rondje in een best redelijk tempo.. Hoe kom je uit je hoofd? Waarschijnlijk zit ik daar omdat ik niet op andere plekke wil zitten. Die spier in de borststreek speelt weer op. Ach, dat zal wel weer over gaan.

Dag 7: Vandaag was het een makkie. De dinsdagavondtraining liep weer lekker door het bos. Gewoon lekker lopen. Benen ok. Mentaal geen enkel probleem. Gewoon lekker op tijd er zijn. Ik was blij even onder de mensen te zijn. Af en toe lekker draven voorin met een paar midden-afstandlopers die even wilde proeven aan het langere werk. Of lekker achterin de groep kletsen over wat het leven mooi en ook minder mooi maakt.

Dag 8: Ik ben er klaar mee. Ik lig in bed, het voelt warmer dan anders. Geen kracht ter wereld kan mij vandaag bewegen om te gaan hardlopen. 7 dagen de hardloopdorst gelest en nu is het mooi. Het voelt als een opluchting. Ik mag de hardloop app er bij neergooien, de renschoenen aan de wilgen hangen, er een finishlijn onder zetten en deze blog bijna dicht klappen. Ook dat kan ik doen.. omdat ik dat wil.. en morgen.. morgen is er weer een nieuwe dag..

Hardlopen is mooi maar je moet wel zelf de veters strikken. Als je niets aan je hoofd hebt, alles loopt zoals je wilt, je bent verliefd of je zit in je midlife.. of allebei.. dan is elke dag hardlopen waarschijnlijk best te doen.. bij lekker weer een verademing.. In alle andere gevallen.. Don’t try this at home..