Het was weer mooi in het bos. Het waaide hard en in de lucht hing een dik grijs wolkendek. Dat laaste beloofde niet veel goeds. Op buienradar had ik al gezien dat ik zeker anderhalf uur had voordat de buien zouden los barsten. En toch was het mooi! Prachtig zelfs. Ik was niet de enige die dat vond. In het bos was een wandeltocht en een montainbiketocht uitgezet. Bij ’t Leesten was de lokale hardloopvereniging bezig met de voorbereidingen voor de “het leesten cross”. Een werkelijke recreatieve en sportieve drukte van belang.

Het is dan best wel lastig om er een rustig zondagochtend loopje van maken. Gelukkig betaalde de jarenlange trainingen door deze bossen en in het ontwijken van mensen zich weer uit. Zo wist ik met redelijk gemak de mederecreanten te omzeilen om dan alleen nog geconfronteerd te worden met enkele verbaasde wandelaars met hun hondjes. Een enthousiaste hond zag in mij een mogelijkheid om de zondagse sleur te doorbreken en rende al blaffend achter me aan. Het deed me weinig. Voor een beetje aandacht moet zo’n hond toch echt wel tegen me aan springen en daarvoor was het gewoon te klein. Verder was ik met mijn gedachten ergens anders.

Mijn dochter had dit weekend haar renschoenen mee genomen. We hadden afgesproken om samen, na mijn training, nog een stukje haar schema te lopen. Ik keek er naar uit, al vroeg ik me wel af of het door zou gaan. Het weer was niet echt gunstig en ja.. de jeugd van tegenwoordig wil best wel door de regen lopen… maar dan liefst wel op de iPad in een of ander renspelletje.

Goed.. we zouden het wel zien. “Hola supermercado telebancos por aquí..”. Ik loop al best wel een tijdje zonder muziek maar zo eens in de zoveel tijd blijft er een nummer hangen (lees ook..). en nog best wel een lekker nummertje.. “Prengpreng pelo no, prengpreng hola si”..” Hoe heet die band ook alweer? “Los gezelligitos, donde esta genietos?..” Ik weet het gewoon niet meer. Misschien ben ik gewoon toe aan vakantie..

Ja.. Daar begon het dan zoals eigenlijk al verwacht licht te regen. Zo’n regen die je niet voelt maar waar je dan uiteindelijk toch zeiknat van wordt. Samen met de sterk aanwakkerende wind was het dan toch best wel heftig. Daar ging mijn hardloopdate. Jammer, ik had er naar uit gekeken. Dit was toch echt wel te zwaar voor zo’n meisje van 13. Goed.. Natuurlijk vulde ik het in. Dat is niet de bedoeling. Beter het dus wat meer open laten. In dat geval kon ze zelf bepalen wat ze wilde. Dat vinden ze leuk.

Die jeugd van tegenwoordig dus.. Ik begin al een beetje in een leeftijdcategorie te komen waarin ik dat mag zeggen. Ik ben immers al 45.. en die jeugd.. tja.. die is veel jonger.. veel jonger.. Dat schijnt trouwens niet echt zeer te doen. Al kan ik me dat amper herinneren.

Ik was trouwens toch bijna weer thuis. Op het laatste karrepad haalde een stuk of wat van die jonge gasten me in met hun montainbikes. Ze zeiden nog goedemorgen ook nog. Het moest niet gekker worden. Toch wel.. ze reden door de modder en ik mocht gewoon op het redelijk droge stuk. tja.. zo zie je maar weer dat die vorige blog toch effect had gehad.

Redelijk doorweekt en tot mijn enkels in de modder kwam ik thuis. Ik keek al uit naar een warme douche. Staat mijn dochter daar gewoon helemaal aangekleed en klaar voor een klein tochtje door het bos. Ze wilde toch maar gaan. Het regende pijpenstellen en mijn dag kon niet meer kapot.

Daar liep ik gewoon lekker te herstellen en te luisteren naar haar aanpak volgens een gewoon gedownload hardloopschema van het internet. Niks nie Evy.. Niks nie rengroepen.. niks nie trainers en begeleiders.. Gewoon old skool renschoenen aan, schemaatje van internet, een kek roze renjack aan en hup het bos in. Maakt niet uit weer en wind.. Maakt niet uit pijpenstelen.. Gewoon lekker rennen.. Komt wel goed.. met die jeugd.. van tegenwoordig..