Het was weer eens rustweek. Dat weet ik eigenlijk nooit van te voren. Daar kom ik meestal pas achter als de training zo’n 10 minuten onderweg is. Natuurlijk had ik deze keer al een soort van vermoeden. Ik zag de trainer met hekjes en andere potentiele martelwerktuigen lopen. We moesten alvast gaan lopen vertelde hij ons. We gingen wat leuks doen. Eigenlijk had ik het toen al kunnen weten. “We gingen wat leuks doen”. Het was blijkbaar weer tijd voor allerlei ongein.

Tja.. “Ga maar vast een stukje lopen”. Altijd lekker een beetje opgang komen met wat totaal andere zaken aan mijn hoofd. Om me heen werd over de belangrijkere dingen gesproken. “Kun je me straks herinneren dat de papiercontainer aan de straat moet?”. Verder over wegen en kanalen in Spanje. Ook moest er nog wat na gekletst worden over de vorige blog. Over wie er in stond, door wie het geinspireerd was en of de blog alleen maar over hardlopen gaat. duhh.. waar anders over?

Goed.. warm lopen dus. Ok.. prima.. Opeens kan dat dan ook weer klaar zijn. Iedereen is dan warm. Geen enkele uitzondering is mogelijk. Niet dat de trainer dan zegt dat iemand nog een rondje moet lopen omdat hij of wellicht zij nog niet warm is. Dat komt eigenlijk nooit voor. Iedereen is warm. Het zijn trouwens altijd de mensen die niet lopen, die bepalen of iedereen warm is gelopen.

Wat gingen we ook al weer eens doen? Oefeningetjes.. weet ik veel.. pushups, montain climbers, nog wat sprintjes trekken op allerlei manieren, hoge knieen, lage knieen, hakke-billen. Je kunt het zo gek niet bedenken. Ondertussen schoot het hardlopen geen meter op. Natuurlijk is het dan een domme vraag en toch stelde ik hem: “Zeker rustweek?”. Ik hoorde een zucht van herkenning door de medelopers. “ach, natuurlijk het is rustweek!!”

“Doe maar 2 rondjes op wedstrijdtempo voor 10km”. Ok, eindelijk een stukje echt lopen. Rustweek is natuurlijk rustweek maar in mijn geval doe ik het al twee maanden rustig aan. Wat zeg ik? Bijna drie maanden.. Dus als ik dan kom om te lopen, dan wil ik wel lopen natuurlijk. Goed.. dus ik achter de grote jongens aan. Die liepen toch een heel ander wedstrijdtempo dan ik. Maar ach, op zo’n kort stukkie merk je daar amper wat van.

De trainer had inmiddels wat hekjes op de baan gezet. Nog meer ongein maar deze keer van het leukere soort. De hekjes waren pak um beet zo’n 20 cm hoog. Het is dan gewoonweg knap dat een aantal van ons, toch nog over die dingen schruikelden. Een been erover, een been er naast.. Links erom, rechts erom. Springen erover heen, met 1 tussensprongetje en zonder tussensprongetje. Dwars erover heen, links voor en rechts voor. Wat je toch allemaal niet kan doen met zo’n hekje. Werkelijk een natte droom voor de echte hek-liefhebber. Voor mij slechts een soort van grappige pauze voor de volgende echte looptraining. Maar ja, het is rustweek. Dus mond dicht en gewoon over je heen laten komen.

Ik was ondertussen wel klaar met al dat hek-gewerk. Ik wilde nog even wat rennen. Mijn runkeeper gaf aan dat we pas een paar kilometer hadden gelopen. Gelukkig hadden we nog wat meer oefeningen, deze keer met rubber. Trainer was blijkbaar even langs de fietszaak gegaan en had wat rubberen banden mee gekregen. Franse zo vertelde expert me, dat zag hij aan het ventiel. Ok.. goed.. rubber dus.. we moesten als paarden je tijdelijke en te fanatieke hardloopmaatje over de baan trekken. Dat is natuurlijk ook geen toeval. Dat paard dan..

Het was leuk en net als jullie, de lezers van dit blog, vroeg ik me af of dit nog ergens naar toe gaat. Het ging helemaal nergens naar toe. Een beetje spelen met rubber, dat doe ik liever in een andere setting. Voor de goede orde bv. met mijn eendjes in bad of ander voorbeeld voetballend met mijn zoontje. Het was even lastig om serieus te blijven. Maar ja.. ik heb het waarschijnlijk al verteld. Het was rustweek, dus maak je vooral niet te druk.

Uiteindelijk gingen we nog een stukje rennen. 45 seconden tempo, 15 seconden dribbelen. De trainer deed het rustig an en blies nog maar eens op een fluitje. En wij.. wij stopten en renden gewoon lekker op commando zoals het betaamd. Ik zal je vertellen.. eindelijk begon ik een beetje moe te worden. Het ging ook best wel hard. Ik liep met de grote jongens mee en volgens de runkeeper liepen we tegen de 16 km/u. En dat is best hard voor zo’n amateurtje als ik dan.

Natuurlijk zijn dat soort tempo’s amper lang vol te houden en het moet natuurlijk wel leuk blijven. Een van onze lopers was de papiercontainer al aan de straat aan het zetten. Ik voelde langzaam dat de pijp leeg begon te raken. Tja.. en als je dat voelt, dan is het vrij snel daarna echt klaar. Ik besloot af te haken en uit te gaan lopen. Ik vond dat dat ok was.. het was immers toch rustweek.

Voor de hardlooplezers onder jullie wil ik even zeggen dat je dit alleen mag doen onder strenge en zorgvuldige begeleiding. Don’t do this at home. Zo’n rustweek gaat je niet in de koude kleren zitten. Vooral de volgende dag kan zo’n rustweek vrij hard aankomen (lees vooral heel rustig door op http://bigsmilerunning.wordpress.com/2013/08/04/sorry-lichaam-sorry-bilspieren/).

Tja.. waar waren dan Chef, Paard, Blond staartje en al die andere geweldenaars. Nou, die waren er vrijwel allemaal maar ik wil ze gewoon nu niet noemen. Dan hebben zij ook een rustweek. En inderdaad deze blog gaat eigenlijk helemaal nergens over want je raadt het al.. ik heb ook een rustweek.