Soms hebben dingen wat meer tijd nodig. Bijvoorbeeld een nieuw PR of een blog of andere mooie dingen. Uiteindelijk komt het er wel.

Zo ben ik helemaal nog niet toegekomen om te vertellen over de zevenheuvelenloop. Vorig jaar droomde ik nog van een mooie race over de zeven heuvelen met een snelle finish op de Groesbeekse weg (lees ook:http://bigsmilerunning.wordpress.com/2012/11/18/not-the-seven-hills-run-2012/). Dit jaar had ik me voorgenomen de race wel gewoon te lopen. Natuurlijk onbelangrijk maar wel stiekum mijn laatste kans om dit jaar nog een beetje fatsoenlijke tijd te scoren.

De good-old Zevenheuvelenloop.. alweer de 30e.. en daarom een feestelijke extraatje op de avond ervoor. Hardloopfeestjes zijn altijd helemaal goed. Lekker lopen in het pikke donker en je komt hoe dan ook altijd gezellige bekenden tegen. Dat in het donker lopen verliep op rolletjes doordat ze een deel van het parcours speciaal verlicht hadden door een paar van die gasten op montainbikes met dynamo’s. Dat is vooral bijzonder omdat die studenten meestal gewoon zonder licht op hun stadsfietsjes rijden.

Goed.. dat feestje heb trouwens maar laten lopen. Was ietsje te leuk zullen we maar zeggen. En toch ook een tikkeltje overdreven om twee afstanden te lopen. In een special op TV Gelderland lieten ze zien dat een van de fantiekelingen van het eerste uur gewoon drie afstanden ging lopen. Ja.. op TV Gelderland.. heb ik me laten vertellen.

Daar sta je dan, gelukkig in een van de eerste startvakken, te wachten totdat je eindelijk mag gaan. Onze afrikaanse broeders zijn al halverwege het parcours en dan mogen wij. Lekker de eerste 5 kilometer op vals plat knallen langs die duizenden toeschouwers. Het is koud en het regent niet. De sfeer is geweldig. Ik loop na 50 meter langs het huis waar ik net van de hartverwarmde nijmeegse gastvrijheid heb genoten en straks hoop ik op een warme douche. Ze schreeuwen me voort. Ik rook in het voorbijgaan de erwtensoep in de bijkeuken.

In de Gelderlander, een lokaal krantje, had ik gelezen dat meer dan 68% van de toppers dezelfde strategie hanteert. Men begint langzaam (nog altijd veel en veel sneller dan ik..), tussen 5 en 10 versnellen ze en het laatste stuk lopen de winnaars op zijn snelst. Ik vind dat niet zo moeilijk. In de laatste kilometers gaat het namelijk heuvel af. Ik besloot daarom om de eerste 11 km zo snel als mogelijk te lopen en de laatste 4 km mezelf uit te laten rollen.

Het publiek is over het algemeen behoorlijk enthousiast. Het is koud genoeg dus de handen gaan geregeld op elkaar. Toch heeft het publiek ook hier wat aanmoediging nodig. Ik doe wat duimen omhoog tegen een ouder echtpaar langs de golfbaan. Ze hebben hun karretje even langs de kant van de baan geparkeerd. Altijd leuk zijn de kids die high fives geven. Dat ging al snel over toen een van die gastjes zijn hand net snel weg trok terwijl ik mijn best deed om bukkend met 13 km/u hem te high fiven. Ik moest ook lachen om zijn hoge en toch ook holle lach.

Het viel me trouwens op dat er minder muziek was dit jaar. Of leek dat maar zo? Altijd bijzonder zijn trouwens die aparte oosterse klanken ergens tussen de 5 en 10 km. Daarmee lijken ze aandacht te vragen voor een vrij Tibet. Is ook dit jaar weer gelukt..

Over apart gesproken. De zevenheuvelenloop staat wat mij betreft ook bekend om de grote aantallen mafketels. Daar liep een paar jaar geleden een heuse Elvis inclusief buik en bakkebaarden mee. De foto waarop deze held al rokend zijn benen staat te rekken is legendarisch. Deze keer in de categorie “best wel leuk geprobeerd”, twee meisjes in roze pettycoats met bijpassende sokken en t-shirt. Later zag ik nog een teddybeer ofzo. Al moet ik zeggen dat het ook een paashaas kan zijn geweest. Zijn muts was namelijk al af en hij had me toch rode wangen. De winnaar in deze editie was een groene indiaan met zijn startnummer als schaamlapje. Nou ja, winnaar.. Ik vind het persoonlijk trouwens geen gezicht als sommige van mijn mede-lopers hun startnummer te laag hebben hangen, maar dat terzijde..

Ik vermaakte me dus prima, dat mag gezegd worden. Het publiek was ondertussen in grote getalen toegestroomd. Ik rende op vleugels en ik wist ook dat ik nog maar even moest tot de 11km. Daarna alleen maar heuvel af. Naar beneden ging heerlijk, zag langs de kant nog wat fijne collega’s en hup maakte me klaar voor de eindsprint. Dat is trouwens het grote voordeel van in die voorste vakken starten. Je hebt op het einde niet zoveel mensen voor je. Dus dat zigzaggen kun je dan vermijden. Gewoon nog even een tandje erbij en over die finish in… jazeker.. een PR.. 7 minuten sneller dan de vorige keer. Jippie..

Leuk dat je dat dan direct na de finish kunt delen met een paar nog snellere clubgenoten die je al een tijdje staan op te wachten. Normaal gesproken val ik na de finish direct in iemands armen. Deze keer kon ik me nog net inhouden. Daarbij kwam.. ik voelde me helemaal niet moe. Had energie om nog wel een stukje te lopen. Niet normaal meer, zal wel in de lucht gezeten hebben.

Ik was blij met de PR en toch kon het me gestolen worden. Ik had me ontzettend vermaakt onderweg. Ik had echt genoten. Van het parcours, de heuvels en ook de afdalingen, het publiek, de ouderen en de kindjes, de muziek, het ritme van mijn benen, het weer en de sfeer. Ik voelde me een vette geluksvogel. En de dag was pas begonnen. Langzaam ging ik langs de medailles, de energie drank.. door de hekken en het parcours af. Slik..

Hummm. Ertwensoep.. Met mijn neus als wiggelroede liep ik bijna met mijn ogen dicht naar mijn gastgezin. Zij stonden nog buiten maar de ertwen was ondertussen meer dan klaar. Is toch super. Zo door de finish, een minuut later onder de douche, kwartier later snert en uiteindelijk kort daarna een biertje. En daarna nog een beetje de andere lopers aanmoedigen. Super gezellig dat was het. Die PR was mooi, de sfeer mooier. Zoals een oud russisch spreekwoord zegt: “tijd is tijd en hardlopen is hardlopen. Dat heeft niets met elkaar te maken”