Een intern signaal maakt me geschokt wakker. Die prachtige waterval op dat onbewoonde eiland is als een klap bij heldere hemel uit mijn hoofd verdrongen. Het is 6 uur.. geweest. Ik check buienradar. Shit. Regen.. of zie ik daar nog een vlekje blauw. Nee.. nog meer regen. Vandaag de Marathon van Eindhoven. Nog niet eerder een marathon in de regen gelopen. Niet vergeten poncho mee te nemen. En mijn pet. De korte broek mag thuis blijven. Humm.. gisteren lag ik nog bij een knapperend gashaardje. Daarvoor nog een beetje gefietst. Kastanjes rapen in de gooise bossen. Heerlijk.. Ik staar voorzichtig langs de gordijnen naar het donker. Ik hoor de regen tikken tegen de schuifpui.. humm.. het leven van een marathonloper gaat soms niet over rozen.

In de auto zoek ik in mijn iphone naar bijpassende muziek om een beetje in de stemming te komen. De weg is nat en het blijft maar regenen. “Het dondert en het bliksemt.. en het regent meters bier”.. Zolang het maar water is, valt het allemaal nog wel mee. Het kon wel eens een vochtig dagje worden. “dat wordt dus pompen of verzuipen.. dat is de enige manier..”. Aan Guus kun je dit soort dingen wel toevertrouwen.

Een van de leukst aspecten van de marathon van Eindhoven is de grote aantallen zuidelingen, veel Brabanders en Belgen. Dat zachte taaltje en de gezelligheid bevalt me prima. Ik heb dan altijd de luxe dat ik als gast me mag omkleden bij een oude opdrachtgever. In hun bedrijfsrestaurant is het altijd warm en zeer comfortabel. Een oude vriendin van me doet de hele organisatie en ze zorgt voor een heel relaxte en aangename sfeer. Het is als thuis komen. Sterker nog.. ik kom thuis.

Dan is het altijd even lastig om je poncho aan te trekken en naar buiten te gaan. Voor de deur staan de eerste stumpers al te bibberen, half doorweekt van de regen. Goed, die poncho houdt me wel even droog en ook redelijk warm. Ik zie lopers met korte broek en dito mouwen. Brrr.. Ik krijg het al koud als ik er naar kijk. Het startvak naast de deur, dat is pas ideaal. Even zoeken naar de oranje ballonen van de 4:00u. Hahaha.. dezelfde gasten als vorig jaar staan vrolijk te kleumen, al moet ik zeggen dat het zo in de mensenmassa toch redelijk warm is. Alles is relatief dat blijkt wel weer.

Ahh.. een heel vriendelijke oud-collega herkent me aan mijn blauwe shirt en spreekt me aan. Gezellig, zo vliegen de minuten voorbij en ik krijg het warempel nog een beetje warm. Het is waarschijnlijk de spanning voor de start. Niet zoals vorig jaar (zie een lekker droog verslag op http://bigsmilerunning.wordpress.com/2012/10/15/hardlopen-is-eten-drinken-en-vooral-genieten/) maar ja, toen was het de eerste marathon. Nu is het alweer de 5e. Het startschot gaat. Helemaal geen muziek bij de start of zou ik gewoon in een te ver startvak staan. Goed, ook hier zou Guus wel raad mee weten. Met die muziek bij de start dan. En anders kunnen ze altijd nog het brabantse volkslied van stal halen. Dat doet het altijd goed, zeker hier in Eindhoven.

Kijk eens aan, daar komen mijn vrienden voor de eerste ronde langs gelopen. Hun oranje ballonen wapperen trots in de wind. De eerste 21 km zal ik hun tempo volgen. Gewoon lekker 10,5 km/u voorin de groep meelopen. Die groep van 4:00u is altijd leuk gevuld met lopers van verschillende pluimage. Ik hoor zelfs wat Frans en er zit altijd wel een lolbroek bij. Helemaal goed dus. Zo gaan de kilometers voorbij zonder dat je het merkt. Ik haal nog een paar oud-collega’s in. Het tempo is zo relaxt dat er nog best wel een kort of lang praatje inzit. Dat ligt een beetje aan hun tempo. Is toch grappig. Een paar duizend hardlopers en dan kom je onderweg toch nog weer een paar bekenden tegen. Het past in het hele sfeertje. Hier in Eindhoven is het altijd gezellig.

Ik heb het trouwens wel te doen met al die vrijwilligers en mijn vrienden in het blauw. Ik kan lekker lopen en blijf redelijk warm. Zij staan gewoon 4 of 5 uur te kleumen in de regen. Best wel zwaar dan zo’n marathon. En wat dacht je van die supporters langs de kant? Wachtend op een familielid, vriend of collega die dan in een paar seconde langs flitst. Om daarna dan weer twee uur te moeten wachten totdat hij/zij de voor de volgende ronde komt. Wel grappig zijn die blazers langs de kant. Zo krijgt de term dweilorkest toch een heel andere dimentie. En ach.. die kindjes.. zo zielig.. met hun regenpakje en regenlaarsjes staan ze te wachten op papa of mama. Ik vind het dan ook echt de taak van de lopers om het publiek een beetje aan te moedigen. Af en toe een high five of een duimpje naar die doorweekte oma die met haar laaste krachten maar blijft klappen.

Na het eerste rondje kom ik een oude bekende tegen, een fijne collega met zijn toekomstige vrouw. Dat is gezellig. Ik heb hem al een paar jaar niet gezien en dus even bijkletsen. Ik heb blijkbaar nog adem over. Voor hem is het de eerste keer en het ligt een beetje aan de finish of het ook zijn laatste wordt. Hij loopt een tikje harder dan zijn vriendin en zie hem dan ook dikwijls achterom kijken. Respect. Samen de marathon lopen is pas een test voor je relatie. Dan loop je weer te hard, danwel dat de ander zich rot voelt omdat je dan moet wachten. Een heftige oefening.

Ik merk dat ik een beetje klaar ben met dat afremmen bij elke verzorgingspost. Daar had ik vorig jaar ook al last van. Dan wordt er uitgebreidt gedronken en gegeten, een beetje bourgondisch. Alsof het dan niet meer gaat om het lopen van een marathon. Ik wil door en sneller. Er zit nog kracht in dit lijf en dat moet eruit. Het publiek moet trouwens erg en nog meer aangemoedigd worden. Bij het eerste rondje waren ze toch een stuk fanatieker. Ach.. die oma staat nog steeds te klappen. Ik geef haar een handkus. Haar rimpelige oprechte glimlach verwarmt me toch zeker weer een paar meter.

Ik heb mazzel dat ik word ingehaald door een stel in fel gele unisex kleding. Ze lopen een tempo wat net wat sneller gaat dan de 4:00u groep. Lekker, dan kan ik ook door. We zitten nu bij kilometer 25 ofzo, dus het wordt ook tijd om een beetje te versnellen. Mijn PR van vorig jaar is met deze omstandigheden niet te evenaren maar toch.. ik voel me goed.. dus waarom niet. Het stel loopt aardig door totdat ook zij bij zo’n drankenpost het even rustig aan gaan doen. Zou ik misschien toch te dicht tegen hun aan hebben gelopen? Zouden ze soms last hebben gehad van mijn opgewonden adem in hun nek? Ik zal het nooit te weten komen. Ik ga dan maar door. Ai.. direct wind tegen en het regent ook weer.. bah..

In Eindhoven hebben ze ook een estafette-race. 4 lopers lopen samen een marathon. Onzettend populair en handig voor mij. Ik was inmiddels namelijk aanbeland bij het laatste wisselpunt van deze estafette. Dan komen er weer frisse lopers op het parcours. Lopers die er nog wat van willen maken. Een redelijk jonge kerel, met vriendin aan zijn zijde, haalt me in. Zijn tempo lag net wat hoger dan mijn vorige versnelling. Fijn.. heel fijn. Ik ga achter hem aan. Op een gegeven moment draait hij zich verbaasd om. Wat heeft hij nu weer aan zijn fiets hangen? ja.. ik dus.. Met mijn ervaring van de vorige hazen bied ik gelijk mijn verontschuldigingen aan. Ik heb immers al een stukje achter de rug, pak um beet 30km en zij lopen zo’n lekker tempo. Gelukkig was het allemaal geen probleem. Hij wil dit graag voor me doen. Is toch helemaal geweldig!!

In het laatste deel kan zijn vriendin het niet meer bij benen. Hij kijkt naar achter me aan met een blik van.. heb je nog zin in een sprintje? We lopen dichtbij het PSV stadion dus ik weet dat het nog maar een paar kilometers is. Ik ga er voor. Het publiek is volledig ingekakt en ik maak me zorgen om Stratumseind. Ik heb alle energie nodig die ik kan maar krijgen.. Ik schreeuw maar eens naar die vrachtwagen vol met halfdoorweekte koude kijkers. “kom op! wakker worden.. we moeten nog maar een stukje”.. Een aloud bekend brabands gejoel met veel oerklanken stijgt op vanuit het publiek. Precies.. dat is wat ik nodig heb. Op Stratum staan veel minder mensen dan vorig jaar maar ze zijn even dronken. Dus ze schreeuwen me verder. Geen biertje deze keer. Tempo vast houden want met deze snelheid zit er misschien toch nog wel een PR in.

Is trouwens fijn dat ze het parcours aangepast hebben. Daar waar we vorig jaar na de Bijenkorf nog een flink bocht om het centrum heen maakten, gaan we nu direct het centrum in. Het klinkt misschien een beetje raar maar dat heeft effect in je hoofd. Als je weet dat het niet ver meer is, dan lijkt het allemaal gemakkelijker.. Een eindsprint op Stratum is dan al helemaal niet onverstandig. Na stratum is het immers nog twee bochtjes linkes en hup een kort stukkie naar de finisch.

Mijn Brabandse haas heeft me inmiddels verlaten. Hij heeft me toch een flink stuk uit de wind gehouden en was er klaar mee. Hij wilde nog sneller. Geeft niets, dit laatste deel is een makkie. Ik zit nu echt wel boven de 12km/u en dat is niet gek voor aan het einde van de de marathon. Voor zo’n amateurtje als ik dan.. Bij de finish staat hij me op te wachten. Ik bedank hem hartelijk. Het was super. Hij vond het mooi om te doen. Is toch helemaal geweldig. Op de klok staat 3:53.. dat is toch niet gek gezien de omstandigheden en dat is dan nog wel gemeten met de starttijd van de allereersten. Dus ik zal er nog wel wat onder zitten. De Runkeeper op mijn iPhone heeft het begeven, geen batterijen meer. Beetje jammer.

Ik ben nat en koud maar tevreden. Ik knik vriendelijk als ik mijn medaille omgehangen krijg. Zelfs de vriendelijke glimlach van deze jonge dame kan me niet meer opwarmen. Pak wat energy drank en loop rustig naar mijn warme kleedplaats. Ahhh.. warmte.. eten.. lekker.. Ik heb honger en ik heb het koud. Dat is geen fijne combinatie. Gelukkig is er voldoende. Mijn oudcollega’s en favoriete gastvrouwe halen me binnen als een held. Ik voel me niet zo. Ik voel alleen mijn maag en de kou in mijn lichaam. Eerst eten daarna praten en genieten van die marathon.

Tja en dan heb ik echt wel zin in een Bavaria. Gelukkig genoeg vrienden in Eindhoven om nog even een biertje te drinken. In een kroeg op Stratum krijg ik ook nog een verstandige vraag. “Als je net de marathon hebt gelopen, wat doe je dan hier? Moet je niet thuis op de bank liggen?” Ze heeft gelijk maar het is zo gezellig. Ik besluit dat het mijn laatste cola is voordat ik naar huis ga. Het is mooi geweest. Morgen weer werken…

…

Mijn 5e marathon is prima verlopen en als ik het bovenstaande stukje schrijfsel nog eens over lees dan lijkt het allemaal redelijk gemakkelijk. Daarom plak ik er nog een stukje aan. De volgende dag was ik nog steeds koud. Eenmaal thuis had het warme bad niet geholpen. Mijn benen waren stijfjes maar dat vond ik redelijk normaal. Wel had ik problemen met mijn maag. Op het werk ging het allemaal wel. Ja.. inderdaad vaak naar de WC maar ja, dat is dan niet anders.

Nu zijn we drie dagen verder. Mijn maag is nog steeds overstuur. Alles wat erin gaat komt er even snel weer uit. Gisteren mijn hersteltraining daarom ook gemist. De kou is sinds vanochtend weg. Een goede nachtrust met wat paracetamol doet wonderen. Ik voel me redelijk en hoop dat ik weer wat kan eten. Gisteren had ik er geen zin in. Ik ben in een paar dagen 2 kilo afgevallen. Dat is ook niet helemaal normaal. Voor me staat een bakje pap, die gaat nu naar binnen. Als dat goed gaat, straks nog wat soep. Hopelijk kan ik snel aansterken. Tja.. en hoe dat dan zondag in Amsterdam moet.. ik heb werkelijk geen flauw idee.. Wellicht tot dan ook maar vast houden aan het teksten van Guus. Dat wordt dus pompen of verzuipen.. dat is de enige manier..