Het is weer zover. De R zit alweer in de maand. Dat betekent bij mij meestal ook dat ik last krijg van de motivatie. Het is niet zo zeer dat ik dan niet meer wil lopen. Nee, ik loop nog steeds. Alleen die drempels zijn zo lastig.
Even een voorbeeld. Vanmorgen kostte het me zeker een paar uur om om 8u uit mijn bed te komen. Na een half dagje werken nogmaals een paar uur om me aan te kleden en me klaar te maken voor de laatste echte test. Een pittige test van zeker 35+km dwars door de Loenermark, heuvel op, heuvel af. Het was super weer, daar lag het zeker niet aan. Nee, ik kan de echte motivatie gewoon niet vinden. Het lijkt wel of de drempels steeds hoger worden, alsof ik steeds minder zin heb. Normaal ga ik met beschaafde vaart over de drempels heen. Nu rem ik steeds vaker af. Treurig.. erg treurig..
In het begin van de week was het een stuk beter. Ik liep ontzettend lekker, snel en gemakkelijk. Ik voelde een soort oerkracht. Werkelijk fantastisch gevoel. Heb geen flauw idee waar dat opeens vandaan kwam. Ik was zelfs een beetje te ver gegaan. Een dag later had ik spierpijn. Dat gebeurde me normaal gesproken nooit. Natuurlijk weet ik niet zeker of dat een direct gevolg was van die training. Het kan natuurlijk ook andere oorzaken hebben. Goed.. spierpijn dus..
Ondertussen heb ik nog nooit zoveel kilometers in de maand gelopen als in de afgelopen September maand. Dat lijkt dus ok. Het is eigenlijk meer dat ik me afvraag waarom ik nog een keer zo’n marathon wil lopen. Dit wordt de 5e en waarschijnlijk een leuke. Maar het is allemaal onvoldoende. Hoe deed ik dat dan vorig jaar?
Toen zat ik vol vuur. Het was een heftige en warme zomer waarin ik volop kon trainen. Ik realiseerde me toen erg laat dat een marathon erin zat. Wat een uitdaging. Lees nogmaals op http://bigsmilerunning.wordpress.com/2012/09/17/op-naar-de-1e-marathon/ en http://bigsmilerunning.wordpress.com/2012/10/03/wat-een-vrouw-niet-kan-doen/
Vandaag ben ik gaan lopen op dezelfde paden als vorig jaar. Ik was er lang niet geweest. De Loenermark, met zijn uitgestrekte heidevelden, lag er weer prachtig bij. Het is echt waar dat verandering van spijs doet eten. Het was pittig en mooi. Ik ben blij dat ik deze route gelopen heb. Fysiek ging het allemaal wel. Er zit voldoende kracht in mijn lijf om de komende marathon fatsoenlijk uit te lopen. Toch voelt het niet als voldoende.
Mentaal is het knudde. Mentaal is toch het belangrijkste. Ik heb altijd het idee dat je een beetje boven jezelf moet uitstijgen in zo’n marathon. Toen ik nog jong was (helemaal niet zo lang geleden eigenlijk..) toen ben ik samen met een studiegenoot begonnen met squashen. We pakten er niet zo veel van maar ja.. wat wil je.. we begonnen pas net. 1,2,3 keer tegen de muur en dan lag dat balletje alweer op de grond. Het was niet anders. Totdat we op een avond gezelschap kregen. Een prachtig mooie vrouw stond op de tribune naar ons te kijken. We zagen haar en lachten naar elkaar. Daarna gebeurde er iets ongelofelijks. We speelden een rally van wel 25 a 30 slagen. Toen we daarna uitgeteld op de grond lagen, keken we naar de tribune. De dame in kwestie was natuurlijk allang weg. We kwamen niet meer bij van het lachen.
Het is een beetje jammer. Je kunt nog zoveel trainen. Het op een fasoenlijke manier lopen van de marathon zit uiteindelijk gewoon in je hoofd. Daar moet het goed zitten. Als ik er vertrouwen in heb, dan kan ik het trainen wel een beetje los laten. Nu merk ik dat ik meer nodig heb. Ik wil die marathon starten met het gevoel dat ik boven mezelf kan uitstijgen en ga uitstijgen.
Nee, ik ben pas half klaar voor de komende marathon. Fysiek, denk het wel maar mentaal… ammehoela..