Laatst hoorde ik een best wel zielig verhaal. Ik was bij een leuke vriendin op visite. Na enige tijd kwam, zoals wel vaker, het onderwerp hardlopen op tafel. Er is namelijk altijd wel iemand die ook hardloopt, vaak met Evy, of hardgelopen heeft, toen hij/zij nog jong of jonger was. Deze keer vertelde een gast over zijn laatste marathon, de marathon van New York. Daarna was hij gestopt met het lange afstand lopen. Hij vond dat het ten koste ging van zijn gezondheid. Hij vertelde verder maar ik hoorde hem slechts op de achtergrond verder praten. Tjonge.. die paar woorden die raakte me enorm.. “de laatste marathon”.

Het klinkt als een B-film uit de vorige eeuw.. “the last samurai” of “the last boy scout”. En volgens mij zijn dat geen films in de categorie “feel good” of “happy ending”. Goed.. “the last marathon” dus. Was het misschien de manier waarop hij het vertelde? Met een tikje drama.. en klonk daar op de achtergrond niet toevallig een strijkje. Of beeld ik me dat gewoon in? Zijn vriendin knikte bevestigend op zijn verhaal en zijn semi vastberaden blik. Ik kreeg vaag de indruk dat zij een klein vingertje in de pap heeft gehad. Pap is trouwens goed voor marathonlopers. Ik ben tegenwoordig aan de havermout maar ik dwaal een beetje af.

Het zal je toch gebeuren. Zo ben je lekker aan het lopen. Loopt af een toe een paar marathonnetjes.. en dan op een dag wordt je wakker en je realiseert je dat je je laatste marathon hebt gelopen. Die rillingen over mijn rug worden danwel gedempt door het fijne waterbed, het blijven echte rillingen. En dan zijn het nog maar de woorden van een ander. Kun je je voorstellen hoe dat voelt als je dat over jezelf moet vertellen.

Gelukkig is het nog lang niet zo ver. Alhoewel.. na mijn laatste marathon ben ik helemaal leeg gelopen (loop lekker met me mee op: http://bigsmilerunning.wordpress.com/2013/10/20/you-cant-always-get-what-you-want/). Eerst liep mijn maag leeg, daarna mijn energie en uiteindelijk de gehele conditie. Goed, ik wist dat het wel weer goed ging komen. Maar toch.. als je na een week weer fatsoenlijk kunt eten en je ziet dat alles gewoon binnen blijft. Dan weet je dat je maag weer ok is. Maar hoe weet je dat je energie weer op voldoende niveau is gekomen?

Het enige wat ik voelde was dat het nog niet optimaal was. Dat mijn energie laag was. Dat kon ook niet anders. Ik had gewoon te weinig gegeten en binnen gehouden. Goed teken was wel dat het weer begon te kriebelen. Ik wilde weer. Dan zit er niets anders op dan weer “terug op het paard” te gaan. Gewoon weer eens een stukje te lopen en dan maar kijken waar het op uit draait.

Ideaal voor dit soort situaties is de tweede “rustige” groep van lange afstandgroep van AV34. Lekker gezellig achter in de groep hangend tussen de kletsende dames en een enkele heer.. Helemaal goed.. Zo kom ik uitermate relaxt die eerste 10km lekker herstellend door, een herstelloop dus. Of eigenlijk misschien meer sanatoriumloop of een kurhausloop.

Uiteindelijk waren die eerste 10 gewoon best wel goed te doen. Het viel allemaal wel mee. Ok, de energie was laag en de conditie hopeloos maar dat is geen reden om niet gewoon rustig dat stukje te lopen en normaal mee te trainen. Dat is misschien wel de winst van bijna een jaar met zo’n groep meelopen. De basis is gewoon gelegd en die gaat niet zomaar weg.

Na afloop werd ik ook nog even aan gesproken door de trainer van de hoofdgroep. Hoe het ging en of ik nog plannen had voor de nabije toekomst. Hij is van plan om te gaan pacen (dat zijn mensen die heel constant een marathon kunnen lopen en houden van grote ballonen) in de midwintermarathon van Apeldoorn voor 3:45. Ik aarzelde geen moment en een nieuw doel was zonder een al te zware bevalling geboren. Het is pas in februari. Dus daar kan ik dan in alle rust naar toe werken.

Van mijn zoontje heb ik een aantal jaren al geleerd dat “laatste” een ruim te interpreteren begrip is. Hij wist altijd dat je na het “laatste” snoepje.. altijd nog kon vragen naar het “aller-laatste” snoepje.. om daarna nog te vragen om de “aller-aller-laatste snoepje”. Voor marathons geldt eigenlijk hetzelfde. Zo’n laatste marathon smaakt altijd weer naar meer.