Wat een raar woord eigenlijk. Moet dat niet Camelbag zijn? Of eventueel Camelpack? Camelback? Even googlen. “Bedoelde u: Camelbak?”. Goed.. Camelbak dus. Volgens het internet ergens: “Het Amerikaanse Camelbak werd in 1988 opgericht nadat Michael Edison meedeed aan een mountainbikewedstrijd door de woestijn van Texas. Om de gehele race gehydrateerd te blijven vulde Michael een infuuszak met water, stopte het in zijn shirt en kon vervolgens via de infuusslang zonder moeite constant water drinken in de hete woestijn. Camelbak was geboren.”

Ik zag zo’n ding hangen in een sportzaak en opeens moest ik er ook een. De running belt was niet ideaal. Daar past bijvoorbeeld geen banaan in of je portemonnee ofzo. Die laatste voelt dan wel een stuk lichter na de aanschaf van zo’n bag of bak.

Een paar dagen geleden was het dan zover. Ik mocht mijn nieuwe speeltje gaan uitproberen. Lekker stukje rennen van mijn werk in Arnhem naar Apeldoorn, dwars door Sonsbeekpark en langs de A50. Prima training in de voorbereiding op de volgende Marathon.

Wellicht had ik even de handleiding moeten lezen of me moeten laten informeren hoe je met zo’n ding omgaat. Ik heb zo’n Camelbak van Asics. Asics noemt het een Lightweight Trail Backpack maar ik vind Camelbak leuker. Goed.. sta op de WC na het omkleden dat ding te bekijken. Hoe je hem aan moet trekken is wel duidelijk. Maar hoe vul ik dat infuus? Asics heeft daar een heel ingenieus systeem voor uitgevonden. Als je het weet, dan is het waarschijnlijk simpel.

Dat ding kan aan de bovenkant open. Ik heb het die gast in de winkel zien voordoen maar ik had wellicht beter moeten opletten. Dan maar door de afdraaibare opening van het slangetje. Niet ideaal. Ik krijg hem maar voor de helft vol. Dat lijkt me ook niet goed maar er zit in ieder geval wat in.

Wat een gedoe en dat op de WC. Goed.. Infuus dus.. Nu nog dat slangetje op een beetje fatsoenlijk manier uit die bag laten komen. Er zal toch wel ergens een gat zitten. Potjandorie, niet dus. Morgen maar even aan een van de mensen van de hardloopgroep vragen. Dan maar door de rits opening. Wat een gedoe! Ik wil eindelijk eens gaan rennen.

Buiten is het inmiddels gaan regenen. Tja, nog 26 kilometer te gaan. En ja hoor, de Camelbak klotst. Vreselijk irritant. Wat is dat de laatste tijd toch met dat geklots.. (Irriteer een beetje met me mee in http://bigsmilerunning.wordpress.com/2013/09/10/verandering-van-spijs-deel-i-kaalslag/). Het klotsen komt natuurlijk doordat ik de lucht er niet heb gehaald. Shoet.. Ach.. Nog maar 25 en een halve km te gaan.

Goed, dwars door Sonsbeekpark. De bak hangt comfortabel op mijn rug. Niks niet wiebelen, best wel helemaal ok. Dat valt dan weer reuze mee. Wel hoor ik de sleutel tikken tegen het toegangspasje van mijn werk. Hummm.. Volgende keer in een verschillende vakjes stoppen. De banaan is trouwens wel rustig, verdacht rustig..

Voldoende vakjes trouwens. Met gemak voor elk item een apart vakje. Waar zat ook al weer het liquid tussendoortje? Owja, aan voorkant ook nog twee vakjes. Waarschijnlijk zijn deze eerder bedoeld voor die ouderwetse smalle nokia’s uit begin van deze eeuw. Perfect dus voor de jelletjes.

Ondertussen doet Moeder Natuur zijn best om de waterdichtheid van de Camelbak te testen. Mijn shirt en broek hebben de test net niet gehaald. Mijn pet zorgt ervoor dat ik niet helemaal het gevoel van doorweektheid krijg, al is het natuurlijk wel zo.

Jammer zeg, ik zie daar ginds boven Stroe al de eerste opklaringen. Als die maar niet deze kant opkomen, dat zou de test-feestvreugde pas echt bederven. En ach, die kudde Schotse hooglanders aan de rechterkant lijken ook nergens last van te hebben. Onder die lange rode haren is het blijkbaar droog.
Geweldige beesten, niet gemakkelijk van hun stuk te brengen. Opvallend is het dan wel dat zo’n klotsende hardloper toch een deel van de kudde tot een lichte draf kan bewegen.

Ik was er blijkbaar inmiddels al aan gewend geraakt. Geinspireerd door mijn Schotse vrienden, loop ik in dito draf de laatste kilometers naar huis. De bak draagt nog steeds comfortable op mijn rug. Eigenlijk onvoorstelbaar dat ik hem amper voel.

In mijn lichaam, specifiek mijn mond, is het trouwens wel droog. Goed.. Drinken dus. Hummm.. Hoe werkt dat dan? Rubbbere sluiting er af en zuigen zou je zeggen. Nope, dat is het niet. Ok, wellicht had ik dat thuis moeten uitzoeken. Nu in de stromende regen wil ik alleen maar snel naar huis. Ik steek mijn tong nog ietsje verder uit en ga door.

Prima Lightweight Trail Backpack dus. Lekker mee gelopen. En ook al is het de enige die ik heb uitgeprobeerd, het is absoluut de allerbeste. Restte me nog het oplossen van de infuusproblemen. Mijn hardloopvrienden maakten er gelukkig op de eerste de beste training al korte metten mee door de sluiting er eenvoudig van af te rukken. En weer erop te zetten. Na een paar keer oefenen lukte het mij ook.

En daarna losten we ook het probleem van het drinken op. Eerst trekken aan het tuitje en daarna bijten in het rubberen sluitstuk. Duidelijk te ingewikkeld voor mij. En ja hoor, het water spuit eruit. Kijk, zo komt al die jarenlange ervaring van die mannen toch maar weer van pas.

PS. De Camelbak is behoorlijk waterdicht. Al zag ik dat al aankomen door mijn gehannes met dat infuus. In ieder geval waren mijn portemonnee en toegangspasje waren hartstikke droog. De banaan trouwens ook. Wat een bak!