Na een heerlijk weekend relaxen en ook hunkeren naar het volgende loopje was ik blij dat het weer tijd was voor de altijd gezellige trainingsavond bij AV34. Tenminste.. De vorige keer was het zo gezellig dat we amper aan hardlopen toe kwamen. Het was meer een soort theekransje (pak maar een kop thee en lees op je gemak nog een keer op: http://wp.me/p2AmkQ-kH)

Ik was dus voor de zekerheid maar naar de atletiekbaan gelopen, voor de gratis kilometers zullen we maar zeggen. Stond nog een beetje uit te hijgen bij mijn loopmaatjes toen ik een iet wat unheimliches gefuhl kreeg. In mijn ooghoeken zie ik de trainer aan komen lopen met een niet veels goeds belovende glimlach op zijn gezicht.

Ondanks de droogte voelde ik aan mijn water dat het mis was. De trainer richtte zich op, schrapte zijn keel en stak van wal: “Heren en dames ook.. Ik heb signalen gekregen dat de trainingen als te licht worden ervaren.. Daarom doen we vandaag wat anders..” Een ijzige wind ging over de baan. Nee.. Daarvoor was het echt te warm.. Maar het waaide even wat harder..

Hij keek me aan om zeker te weten dat ik het goed gehoord had. Hij was anders. Was hij naar de kapper geweest of was het zijn haast leger groene outfit? Ik schudde mijn hoofd.. Focus.. Ber.. Focus.. “We gaan vanavond wat warmlopen door het bos en daarna wat oefeninkjes doen op de baan.” Een diepe zucht kwam uit de groep lopers.

Ik dacht weer aan mijn vorige blog en een koude rilling liep over mijn rug. Het zal toch niet.. Ik keek rond en weer naar de trainer. Hij spoorde de groep nogmaals aan en wachtte tot ik langs kwam lopen op weg naar het bos. Vergistte ik me nou of zag ik kleine rode puntjes wat krom uit zijn voorhoofd steken? Zijn enorme vernijnige glimlach sprakboekdelen.

In het opwarmrondje hoor ik de trainer verder uitleggen. “Na mijn studie Geneeskunde heb ik twee jaar met de mariniers mee getraind. Daar heb ik nog wat dingetjes aan over gehouden”. Weer zo’n rare wind..

Eenmaal op de baan begonnen we met 700 meter wedstrijdtempo. Lekker dan! Dat begon goed. Het was in ieder geval beter dan vorige week. Nog redelijk ok luisterde ik aandachtig naar wat ons nog meer boven het hoofd hing.

We begonnen met de Lateral Shuffles 20m, Body Squats 30 keer in 30 seconden, nog wat Lateral Pedestals 30 sec op elke kant. Even op gang komen en hup 700m wedstrijdtempo. Goed daarna nog meer ellende door 5 Rocket Jumps, Russian Hamstrings 20 op elk been, 5 Prone Pedestal leg lifts en nog wat Suprine Pedestal leg lifts. Goed.. weer even langzaam wat meters maken en yep daar gaan we weer voor 700m wedstrijdtempo. Ik zag in de fonkelende ogen van de trainer dat we nog niet klaar waren.

Helaas was ik wel klaar. Mijn medelopers waren er ook helemaal klaar mee. Ze hadden langzaam maar zeker in de gaten gekregen dat deze ongein voort kwam na een tikkeltje kritische blog. Geen tijd om op hun commentaar in te gaan. Nog meer actie met exotische namen kwam op ons af. De mountain climbers single in en natuurlijk ook de voor mij favorite single outs. Nog 20 wide outs en om het feestje compleet te maken nog 5 rocky’s zonder te applaudiseren. Enne ja hoor.. nog twee rondjes wedstrijdtempo.

Dat wedstrijdtempo begon bij mij onder tussen een stukje lager te liggen. Ik zag voor me nog wat mensen lekker door kachelen. Bij mij was het heilige vuur er echt wel uit. Goed.. natuurlijk liet ik me niet kennen.. of juist wel en ging gewoon door met nog 10 Squat Thrusts, ook wel Burpies genoemd. Tja, die snapte ik wel. Bonen voor zo’n training.. echt geen goed idee. Daarna nog wat Scorpions en als laatste op je buik de Austrial Crawl. Ik was kapot maar stond lachend op. (al deze oefeningen worden voor gedaan op http://vimeo.com/coachjayjohnson/videos, maar voor de duidelijkheid… Alleen onder begeleiding..)

In de laatste 700m wedstrijd tempo keek ik rijkhalsend uit naar het einde van de training. Een gewoon stukje uitlopen in het bos. Ow shout.. ik moet daarna ook nog naar huis lopen. Het was allemaal een beetje teveel voor dat op duurlopen gerichtte lichaam van mij. Lachte nog een keer schaapachtig naar de trainer die even checkte of alles ok was en hoe ik de training vond. Tja.. makkie echt een makkie.. leuk om vaker te doen, dat wel.. Van mijn oudere medelopers kreeg ik de vraag of ik wellicht wat meer aan hun wilde denken bij mijn volgende blog. De trainer lachte met een beetje medeleiden (ik dacht dat hij misschien spijt had.. maar waarschijnlijk omdat hij de mogelijke nasleep al aan zag komen).

Uiteindelijk wel normaal thuis gekomen. Gewoon lekker lopen naar huis, geen poespas, geen ongein. Die rare wind was gaan liggen.. Opmerkelijk.. Verdacht.. Ik had me toch redelijk staande gehouden en daar was ik ook blij mee. Goed geslapen die nacht.. Diep vooral..

De volgende ochtend voelde ik spieren die ik nog nooit gevoeld had. En ze zeiden massaal auw.. in vele talen. Had ik wellicht onder de trolly gelegen? Niet normaal meer. De volgende dag ook nog, vooral bilspieren. Daar moet je dan zeker niet teveel over praten want dan gaan ze dat uittesten.. Zelfs de derde dag was het nog een beetje stijfjes. Dat was lang geleden.. ik kon best wel wennen aan dat gevoel van geen spierpijn. Sterker nog ik was er aan gewend. Tja.. Wellicht de volgende keer toch wat milder oordelen over een traininkje die een tikkeltje lichter was..

Goed.. Slik.. en nog een keer slik.. Sorry trainer.. Sorry jongens.. Sorry lichaam.. Sorry bilspieren..