Vakantie is uiteindelijk best wel ok en kan zeer leerzaam zijn. Al was het maar dat je leert dat er nog meer is in het leven naast hardlopen. Desalniettemin was ik blij dat ik weer mocht. Even voor de duidelijkheid, ik bedoel naar de training van de loopgroep. Ik had er echt naar uit gekeken. Ondanks dat ik vorige week al was begonnen met een weekje van 30km, zag ik dit toch als het echte begin van de voorbereiding naar de Marathon van Amsterdam.

Goed.. de 1e training dus.. Een grote groep lopers had zich verzameld voor de kleedkamers. De temperatuur was goed. Alles leek ok en toch had ik het gevoel dat er iets mis was. Dat ik iets vergeten was ofzo. De trainer verhefde zijn stem en deelde ons mede dat we vandaag circuit gingen doen. WTF.. Circuit? Had ik iets gedaan? Was ik niet uitgebreid door het stof gegaan na dat semi kritische blogje over de trainingsaanpak? Had ik misschien iets anders geschreven wat niet door het veelgebruikte orthodontisch correctiehulpmiddel kon.

De trainer ging volledig in zijn element nog even door. Hoorde ik dat nu goed? Het was de rustweek. Huh? Ik heb al drie rustweken achter de rug, zware rust-weken met minimale trainingsarbeid waarin ik me continue moest inhouden. Ik wilde eindelijk weer eens met de grote jongens over de hei vliegen, die lekker steile heuvels bedwingen. Ik wilde die eindeloos lijkende interval versnellingen. Ik wilde met mijn tong op mijn enkels nog net aan de staart van de groep aanhaken. Kortom ik wilde knallen, knallen en nog meer knallen. Dus hoezo dan rustweek?

Voordat ik daar achter was, liepen we al door het bos met onze armen te zwaaien, zijwaardse bewegingen te maken, op onze tenen te lopen en het allerergste.. te wandelen. De rustweek dus.. als afsluiter van de eerste uit een serie van 3 4-weekse trainingcycli. Uh? Ik bedoel te zeggen. We hebben drie weken intensieve training, dan een weekje rust. Dat doen we dan 3 keer tot aan de eerste Marathon. Snap je het nog? Precies.. en dit was dan de rustweek.

Stukje lopen naar een grasveldje. Oefeningen doen. Sorry het was gewoon niet aan mij besteed. Gelukkig was het mooi weer en zag ik allerlei mooie patronen in het wolkendek. Zo zag ik bijvoorbeeld een poedel, een schaap en een rocker uit de jaren zeventig.. In 1 wolk.. Absoluut hoogtepunt van dit theater was die medeloper die op zijn hoofd ging staan tot groot vermaak van de rest. natuurlijk wel achter de rug van de tevreden trainer die dacht dat zijn oefeningen eindelijk het zo verdiende populariteitsniveau hadden bereikt.

De oefeningen leken verdomd veel op yoga. Nu heb ik niets tegen yoga. Sterker nog.. gewoon lekker doen.. maar dan wel gegeven door een bevallige hoog blonde (of brunette.. dat mag ook) afgetrainde yoga-instructrice. Je kunt veel zeggen van onze trainer maar blond is hij al jaren niet meer. Laat staan bevallig..

Na 8 km en drie kwartier later stonden we weer bij de kleedkamer. Misschien nog wat intervallen op de baan. Nee.. Nope.. Nakkes.. Nada.. het was immers.. inderdaad.. rustweek! Ik ben toen van pure ellende maar een extra rondje gaan lopen. Nadenken over de aanmoedigingen van mijn medelopers. “hier ga je toch wel een blog over schrijven.. toch?” en “Nou, als dit geen kritische blog wordt, dan weet ik het ook niet meer..”. Nou, ik besloot om dat eens een keer niet te doen. Dus..

Ging ik behoorlijk humeurig naar huis. Dan morgen die energie maar eens ouderwets op mijn collega’s af reageren. Tja, die werkten dus ook al niet mee. Dat krijg je dan met dat nieuwerwetse werken. Dan zitten ze gewoon lekker thuis met hun laptop op schoot in de tuin. Zogenaamd keihard te ploeteren op zo’n nieuw projectplan ofzo. Goed.. ik dwaal een beetje af. De energie bleef dus maar hangen zoals je soms wel eens zo’n regenbui inclusief donderwolken in zo’n vallei ziet hangen. Hummm.. ik dwaal weer af..

Gelukkig hebben we dan twee dagen later de tweede training en omdat ik een lerende man ben had ik alvast in het trainingsschema gekeken. “Duurloop nader te bepalen”. Dat moest toch wel haast betekenen dat we gingen hardlopen. Op facebook zag ik al het verzoek van een van de grote jongens om voldoende drank mee te nemen, de hoofdlamp en ons liefje alvast welterusten te wensen! Yes! Yes! Yes! Knallen..

Wat had ik gezegd? Knallen inderdaad. En dat was dan ook zo. Een klein groepje fanatiekelingen splitste zich na de warmingup af om een rustig duurloopje te doen zonder interval. Het was immers.. inderdaad rustweek! Nou is het helemaal niet nodig om in die groep interval in te bouwen. Dat gaat vanzelf. Een van die gasten gaat gewoon voorop versnellen totdat er eentje moet plassen. Er zit altijd wel zo’n zeikert bij. Goed.. Dan doen we even rustig an. Iemand vertelt een mop bv over een man in een urinoir die wil gaan plassen met zijn handen omhoog .. Waarna we weer van voren af aan beginnen.. Heerlijk!! Eindelijk!!

Bij een rustig duurloopje hoort natuurlijk ook een bijpassend rustig trailparcoursje. Blijkbaar waren wij toch nog te onrustig en kregen we op een gegeven moment van wildspotters het verzoek om het nog rustiger aan te doen. Ook zij hadden een rustweek. Langzaam maar zeker werkten we rustig toe naar een absoluut hoogtepunt van ongeveer 107 meter boven NAP, volgens de runkeeper dan. Bijna ademloos keken we uit op een door een stralende zon verlichte fantastisch mooi gigantisch heideveld. Werkelijk fantastisch!

Daarboven op die heuvel werden we ingehaald door een oude mountainbiker met een zwitserse vlag op zijn buik. “Gruss Gott”.. Zaten we al zo hoog dan? Dat kon dan ook best die kortademigheid verklaren. Of zou dat dan toch komen door het afraffelen van die oefeningen aan het begin van de week?

De zon hing nog net boven de horizon. We moesten maar weer eens terug voor dat het donker zou worden. Natuurlijk had niemand echt zijn partner welterusten gewenst en nu begonnen ook de meest “die hard” lopers zich zorgen te maken. Verder begonnen een aantal ook dorstig te worden. Die kraan bij het golfcourse was misschien toch niet helemaal zo fris als dat we dachten en met een beetje mazzel was de kantine nog open.

Bij aankomst op de atletiekbaan dacht niemand nog aan een extra rondje. De tong werd nog net op tijd binnen gehengeld. Net voordat we begroet werden door de eerder afgesplitste groepleden. Die waren al even binnen en zaten nog even na te genieten van de rustweek. Breed glimlachend vertelde ik van het fantastische parcous, het lekkere tempo en het prettige gevoel in mijn lichaam. In de auto realiseerde ik me dat de voorbereiding voor de marathon van Amsterdam was begonnen.. met een rustweek..