Altijd leuk zo’n regionaal loopje. Dit keer in het pittoreske gelderse Twello of all places, dit maal de Greenrun (lokaal ook wel bekend als de Kikkerloop). De enige 10km voor mij dit jaar. Ah dat is trouwens niet helemaal waar. Het nachtdeel van de zevenheuvelenloop staat ook nog op het programma. Goed, maar dat is slechts voor de fun. Dit ging om het eggie. In de enige 10 van het jaar probeer ik altijd mijn PR te verbeteren. Vorig jaar snoepte ik in Bemmel, vlakbij het altijd leuke Nijmegen, over de waaldijken een kleine minuut eraf. Altijd leuk om te merken dat er nog voortgang in zit en een kleine traktatie voor je ego.
Die kleine loopjes zijn vaak super gezellig en prima georganiseerd. De lokale cooperaties en de sportzaak sponsoren en met een klein leger aan vrijwilligers maken ze er echt een hele happening van. Ik vertrok op tijd omdat ik me nog moest inschrijven en normaal gesproken is het afsluiten van wegen hun grootste hobby. Ruim op tijd parkeerde ik mijn auto op het aan de start grensende grasveldje. Koeien eruit, hup auto’s erin.. Normaalste zaak van de wereld in de provincie.
Tja en als alles dan soepeltjes loopt. Inschrijven, startnummer opdoen, nog wat drinken, banaantje erin.. dan sta je daar een beetje eenzaam tussen te lokale bevolking ruim drie kwartier van te voren om je heen te kijken. Bij deze kleinere lokale evenementen zijn er zelden medelopers van de atletiek vereniging. Daarbij komt dat ik de grote jongens niet wilde vermoeien met zo’n 10 kilometertje. Gelukkig kwam ik de nestor van onze vereniging tegen. Hij zou rustig aan starten dus dat gaf mij mooi de kans om te proberen om op mijn topsnelheid aan te haken.
Nou.. het was leuk dat ik hem nog even zag bij de start. Snel daarna zag ik in de verte nog vaag een geel shirtje maar dat was het dan. Ik merkte wel dat ik behoorlijk vooraan mee aan het lopen was. Ik liep in de staart van een groepje met daarin een vrouwelijke nederlandse hardlooptopper. Of moet ik zeggen topster? Ik herkende haar van de laatste dinsdagavond training. Ik wist dat ze zou gaan voor de halve marathon, die gelijk gestart was met de 10km. Maar daarom was ik nog net in staat om haar bij te houden.
Het ging behoorlijk rap. Op de achtergrond wees mijn runkeeper me erop dat ik wel heel snel van start was gegaan. Ik schrok even, liet het tempo even varen en probeerde maar snel weer aan te pikken. Nu hadden we nog rugwind dus daar kon het aan liggen. Verder voelde mijn lijf ok. Hadden die interval trainingen dan toch effect gehad? Nu maar kijken hoe lang ik dit vol zouden kunnen houden.
Het niet bijster interesante landschap vloog voorbij. Je kent het wel.. koeien.. veel koeien en gras natuurlijk. En al zou het mooi zijn, tijd om ervan te genieten had ik niet. De wind was ondertussen gemeen gedraaid en kwam nu schuin van voren. Nou ja.. eigenlijk had het parcours een andere windrichting gekozen. Nu we op de 5km de splitsing van de afstanden naderden, merkte ik dat ik niet meer kon aanhaken. Ik zag tot mijn verbijstering die hele groep rechtaf buigen en ik moest links.. vol in de wind.
Een flink stuk voor me zag ik iemand moeizaam voortploeteren en ik hoorde zo’n 10 meter achter me iemand hijgen maar verder geen kip te bekennen. Dan tel ik voor de duidelijkheid niet die eileggende beesten mee op de erven van de alom aanwezige boederijen. En ook niet het niet echt massaal toegestroomde publiek mee. Dan maar in mijn eentje vol wind tegen, zoals gebruikelijk ook deze keer geen keus. Best wel pittig. Ik hoorde de hijger naderen. Wellicht hem me laten inhalen en daarna lekker uit de wind gaan lopen. Misschien zat er dan zelfs nog wel een eindsprintje in. Blijkbaar had mijn vriendelijk hijgende vriend dezelfde gedachte en bleef gezellig achter me hangen.
Goed, het was nu ook niet ver meer. Ik hoorde nog meer lopers naderen. Opmerkelijk dat als het landschap saai is, dat dan mijn andere zintuigen meer voorrang krijgen. Bijna sneller dan zijn geluid kwam een waarschijnlijk Amsterdamse loper me in halen. Aanpikken was geen optie, echt geen schijn van kans. Ik kon nog net op zijn rug de tekst Amsterdam Running Junkies lezen. Goed bezig die afkickcentra!!
Gelukkig was in de laatste kilometer het publiek nu toch wat meer aanwezig. Een jongetje riep me geconcentreerd “21”. Beetje ondreven, ik ben al jaren leugenendertig.. Todat ik besefde dat hij bedoelde dat ik de 21e was die over de finish zou gaan. Helemaal niet slecht. Net geen kus van de rondemiss maar gelukkig wel een geweldige glimlach op mijn eigen gezicht. Nog blijer werd ik bij het zien van de klok. Ik had potjandosie ruim drie en halve minuut van mijn PR afgerend. Is het leven mooi of is het leven mooi? En even kijken zat alles er nog aan? Benen check, enkels check, hart deed het ook nog.. fijn.. wat voel ik daar in mijn wedstrijdbroek? aha.. mijn nieuwe PR.. in the pocket!!