Zondagochtend 8:00, ik rij naar mijn hardloopafspraak. Gisteren had ik er nog niet veel zin in. Twee uur in de auto om een stukje hard te lopen, dat is toch waanzin. Maar goed, bij de atletiek vereniging hadden ze me gezegd dat deze trail echt een must was. Als je je familie vertelt op verjaardagen dat je een hardloper bent, dan moet je toch minimaal deze trail hebben gelopen, de Koning van Spanje in Gulpen. Gulpen inderdaad, in het zuiden van Limburg. “maak je borst maar nat” zeiden ze. Nou ik weet ondertussen dat dat vaak niet het probleem hoeft te zijn. Over familie gesproken.. Wie prikt er nu zo’n trail op Moederdag? Zonder aarzeling en niet gehinderd door enige kennis had ik toch dit loopje op deze datum geprikt. Ach, ben maar een dagje eerder naar haar toe gegaan en ik zal wel niet de enige zijn die op deze dag iets anders heeft prikt.

Nu had ik me al voorgenomen dat ik slechts ging voor de 17 km. Inderdaad slechts 17 km oftewel de kidsrun zoals ze dat dan in mijn loopgroep noemen. Tja, ik doe het wat rustig aan. Ik probeer weer gewoon te genieten. Die vorm komt vanzelf wel. De volle trail was 31 km en was extra zwaar omdat het vooral heuvel op heuvel af was. Daarom werd deze trail door de hardloopheren ook wel vergeleken met een marathon. Nou.. daar ben ik even klaar mee. Tijdens een van de laatste marathons en ook in de trainingen kreeg ik hardkloppingen. Dat kan maar twee dingen betekenen of er staat een mooie vrouw langs de kant of ik span me teveel in. In beide gevallen kan het echt geen kwaad om wat rustiger te lopen.

8 uur dus, ik deed nog mijn best om het ietsje te rekken maar het mocht niet baten. We konden toch beter wat eerder vertrekken, en dan lekker relaxt doen. Ok, dat spreekt me dus wel aan. Tuurlijk was ik toch ietsje later, Gelders kwartiertje maar daar gingen we dan toch. Twee uur lang in de auto. Moest denken aan vroeger. Mijn ouders voorin en dan op de achterbank na 5 minuten al vragen hoe lang het nog was. En of we al een snoepje mochten als we lief waren. Wat kun je verder dan zoal doen? Voorbereiden op de komende trail door een fotoalbum van een vakantie in Nepal te bekijken. Ik zag het al voor me, met kleine pasjes die berg op naar de besneeuwde topen. Heerlijk.. en nu ik toch ging, laat het dan maar een beetje een heroïsche tocht worden. Lekker regen, flink wat wind, met je enkels door de modder, onbegaanbare heuvels. In de verte zag ik vanuit de auto de donkere wolken al samen pakken. Ik begon er warempel echt zin in te krijgen.

Een tijdje geleden reed ik wel eens met de mountainbike dwars over de Veluwe. Ja, inderdaad mountainbiken, het is toch wat. Maar weet je? Het doet niet zeer. En zolang je er niet over praat tijdens Moederdag of op verjaardagsfeestjes heb je er ook geen last. Maar goed.. ik bike-te wat rond en probeerde in eerste instantie toch altijd mijn sokken en schoenen droog te houden. Dus reed ik zoveel als mogelijk langs modderpoelen en andere plassen. Totdat ik me realiseerde dat ik meer bezig was met het ontwijken dan met het biken. Ik ging pas echt biken bij de eerste plas waar ik dwars door heen ging. Nog steeds in de auto nam ik me voor om bij deze trail dit maar gelijk in de praktijk te brengen.

Zuid Limburg lag er weer fantastisch bij. Als je eenmaal door het industriegebied heen bent, dan zie je langzaam het landschap veranderen in een soort teletubby paradijs inclusief konijntjes. En ach als je dan in de auto een beetje praat over wat gemakkelijke onderwerpen.. de verschillen tussen man en vrouw, scheidingen, uitmaken met vriendjes, het opvoeden van kinderen en een combinatie van die onderwerpen dan vliegt de tijd en ben je er eigenlijk zo.

Bij de start kreeg ik al snel het voorstel om samen met wat fijne lopers van de AV te lopen. Een mixed groepje van twee meiden en onze vriendelijke chauffeur voor de dag is voor mij behoorlijk ideaal, super gezellig. Ik start dan nooit te snel. Verder is het een oude traditie, net als bij het korfballen, om na de trail samen te douchen en natuurlijk wil ik geen spelbreker zijn. Dat laatste is natuurlijk een grapje. Ik heb geen enkel probleem om spelbreker te zijn.

Ik heb nog nooit zoveel trailschoenen bij elkaar gezien. Ik trok direct en tot volle tevredenheid van de sponsoren de conclusie dat je dus zonder trailschoenen echt niet kunt lopen, waterdicht, licht en hip. Maar ja, omdat dit mijn eerste trail was, wist ik dat natuurlijk niet, dus ik liep op mijn oude hip-groene Saucony’s. Na 100 meter slipte ik weg in de modder, daarna in het gras en krijg-nou-wat daar hadden ze al de juiste trail kleuren gekregen.

Al snel wist ik weer waarom we op de Veluwe slechts praten over heuvels. Dit is het echte werk. Ik kwam toevallig bij de start een van mijn Chi Running trainers tegen. Ze herinnerde mij: “kleine stapjes omhoog”. Het ging als een speer.. bij de eerste beklimming gingen we ook al links en rechts langs de eerste ploeteraars. Het is trouwens geweldig om zo’n lint van felle kleuren door het bergachtige landschap te zien bewegen.

Ik kreeg er lol in en al snel kwam het kind in mij volledig naar boven. Bij de eerste plas dacht ik aan het mountainbiken. Daar waar de meeste trailers keurig om de donkere poelen heen liepen, sjouwde ik er dwars door heen. Tot groot ontzag van een van mijn medeloopsters vloog de modder haar om de oren. De sfeer was gezet. Vrijwel elke modderpoel was een potentiele plek om lol te trappen. In de auto hoorde ik dat tegenwoordig de kinderen speciale themadagen hebben om in de modder te spelen. Ik zou zeggen laat ze zo’n trail in Gulpen doen.

Dat het daarnaast ook nog ging regenen mocht de pret zeker niet drukken. Het zorgde immers voor nog grotere plassen. Door de regen bij de start was ik toch al nat. Wist je trouwens hoe geweldig het loopt met natte schoenen en dito sokken? Zo’n trail moet misschien wel gewoon genomen worden met zo min mogelijk hulpmiddelen. In ieder geval hoor je flink onder de modder te zitten. Mijn zwarte shirt kleurde al snel aardig bij mijn gezicht en benen.
Door mijn medeloopster werd dit op geheel eigen manier ingevuld. Bij elke klim kleurde haar gezicht een tikkeltje meer bij haar roze t-shirt. Zelfs herhaalde trainingen in Nepal konden dit blijkbaar niet voorkomen. Het zegt wel wat over deze trail dat ze zelfs op de foto’s van haar vakantie niet zo roze was. Het landschap en vooral de uitzichten waren dan ook prachtig. Miles flies when you’re having fun. Elke mega steile klim was weer een voorbode voor een geweldig uitzicht. Hoe steiler de klim, hoe fantastischer het panorama.

Het was gewoon balen om te zien dat de finish er al aan kwam. Even kregen we het idee om gewoon nog een rondje te doen. Die laatste klim was echter een flinke kuitenbreker en na een licht gevaarlijke door stenen bezaaide afdaling gingen we gezamenlijk richting de finish. Net voor de finish verloor mijn klimmaatje haar evenwicht en ging tegen de grond. Een bloedende knie is toch een stuk stoerderder dan wat bemodderde benen. En dus gingen we geheel in stijl breed glimlachend over de finish. Daar stond een echte vlaai en een flinke pot (alcoholvrij) bier al voor ons klaar. Kijk, dat is even wat anders dan zo’n standaard isotone-drink.

Bij de finish struikelde ik over van de hardloopvrienden, toevallige voorbijlopende collega’s en vage bekenden. De regen is dan allang gestopt, de wind gaan liggen, voorzichtig begint de zon te schijnen. Zoals het hoort op zo’n dag na de finish. Het is super relaxt. Ik heb het wel bekeken. Dat lopen door de modder, door grasvelden, bergje op en natuurlijk ook af, dat is helemaal mijn ding. Lekker beetje regen, wat wind, prima gezelschap.. Gezellig bij de finish. Helemaal goed. Wat heb ik genoten!! Ik heb me in mijn vorige blog wellicht vergist. Dit is de belangrijkste koning van het hardlopen. Volgend jaar toch maar de 31. Niet omdat die dan op een marathon lijkt, ook niet voor een PR op die afstand. Gewoon omdat je van zo’n trail eigenlijk nooit genoeg kunt krijgen…