Hoe kan dat nou? Toch nog een blessure opgelopen. Een lastige plek in mijn bovenlichaam.. in de borststreek, beetje links. Je staat daar vaak niet bij stil. Dat je daar ook spieren hebt. Vaak voel je het pas als het pijn doet. En dan is meestal te laat. Het is zo’n pijn waarvan je denkt dat die nooit over gaat. Maar dat is onzin. Ik had die pijn al eerder gevoeld. Wellicht had ik voorzichtiger moeten zijn. Achteraf.. Achteraf is het mooi wonen.

Donderdag was ik nog helemaal fris en fruitig bij de Chi Running workshop in Eindhoven. Ik voelde me goed.. lekker.. energiek.. laat die marathon maar komen. Die workshop was fantantisch. David van der Linden, nu met charmante assistente, was weer ouderwets in vorm en strooide met nieuwe grapjes en anekdotes. Ik heb al een aantal keren de workshops gedaan. De verhalen zijn telkens anders. De boodschap blijft toch hetzelfde.

Ik wilde dan ook weer de Chi Runner in mij voelen. Ik merk dat je snel terug valt in de oude ingesleten technieken. In je eentje is het ook best lastig om het gevoel vast te houden. Tijdens de workshop na een paar oefeningen met houding, balans, voor over hangen, hielen op en kruin omhoog, kwam al snel weer het gevoel en ik voel het nog steeds. Gedurende het hardlopen kan ik.. of eigenlijk probeer ik altijd terug gaan naar dat gevoel. Het gevoel van zweven boven de grond. Het gevoel van moeiteloos rennen. De ontspanning in je lichaam, genieten van alles wat er gebeurd. Op die avond was het er weer. Ik voelde me blij en ergens ook.. ja, zelfs gelukkig.. ik was er weer.. IK was er weer..

Gisteren kon ik de hele wereld aan. Ik kan je vertellen een mooi gevoel.. een echt mooi en bijzonder gevoel. Dat heb je niet vaak. Ik voelde me ook zo voor de marathon van Eindhoven. Je hele lijf schreeuwt om die marathon.. om die haast vulkanische kracht er weer eens uit te laten knallen. En dan nu toch nog averij opgelopen.

Heel blijven staat altijd hoog in mijn vaandel. Daarom na Barcelona (lees ook http://wp.me/p2AmkQ-bv).. wat minder met die krachtpatsers van de atlethiek vereniging meegelopen. Meer op mezelf.. een beetje minder hard.. een beetje meer op techniek. Gewoon lekker rennen.. Heel blijven.. ik zeg het zo vaak tegen mijn hardlopende vrienden. Probeer heel te blijven. Als je niet heel blijft, dan kun je niet meer rennen. En dat is het ergste wat een hardloper kan gebeuren.

Vanmiddag heb ik mijn startnummer opgehaald. De expo was best gezellig. Buiten renden de kids hun rondje op de Coolsingel. Leraren en ouders proberen fanatiek de snellere kroost te volgen. Een andere hardloper vertelde me: “De laatste twee kilometers zijn de mooiste, het is zo jammer van de 40 ervoor”. De sfeer was prima. De Coolsingel lag er mooi en zonnig bij. Mijn Facebookvrienden reageerden enthousiast op de foto van mijn startnummer. Ik voelde me wat minder alleen in de massa. Ik voelde aan mijn borst en dacht aan morgen..

Goed.. wat kun je doen? Morgen de marathon van Rotterdam, ik loop hem gewoon, dan maar met pijn. Ze zeggen dat de pijngrens van de man wat lager ligt, dus waarschijnlijk zal elke vrouw nu zeggen: “stel je niet aan, maak je niet druk”. En weet je wat? Ik ga ze gewoon gelijk geven. Morgen ga ik ervoor. Ik zit nu op een Rotterdams dakterras in een voorzichtig zonnetje en eigenlijk voel ik me prima. Mijn benen doen het nog en dat is belangrijkste. Morgen verwachten ze zomerse temperaturen. Ik vind het helemaal ok. Ik neem nog maar eens een flinke slok en doe mijn ogen dicht. Het zou nog wel eens een lange hete zomer kunnen worden.