Ondertussen weer eventjes terug in Nederland. Dankzij de sneeuw en ijzelijke kou zit ik lekker binnen voor de haard om de marathon van Barcelona (strompel mee op http://wp.me/p2AmkQ-bv) nog een keer de revue te laten passeren. Bennen op tafel.. Een duveltje erbij en in het vuur staren. 04:01:02, het schiet me gelijk te binnen. Slik.. Ik had me voorgenomen om in ieder geval binnen de 4 uur te lopen. Toch even balen. Hoe kwam dat nou? Watskeburt?

Ik stond in het verkeerde startvak en liep ik de veilige pacers van 4 uur mis. Ik liet me opjutten door het veel te enthousiaste publiek. Ik ging te snel te hard. Ik miste een niet te missen eet-post. Het was erg heuvelachtig parcours. Ik was te warm aangekleed. Verkeerde hoofddeksel, die pet is zo 2012. Het was regenachtig. Ik was van te voren ziek geweest. Ik had een slechte voorbereiding vanwege het winterse weer. Tjonge.. ik kan gewoon even snel 10 smoezen bedenken.

Ja, smoezen… echte ouderwetse smoezen. In Barcelona hoorde ik dat een bekende spaanse loper de limiet op 11 seconden niet had gehaald. Maar liefst 4 hazen hadden het allemaal af laten weten; buikgriep, blessure en te weinig conditie. Wat er met die laatste was weet ik niet meer. Ik hoop niet dat die in een stoofschotel is geeindigd.

Eigenlijk wil ik even een laagje dieper kijken. Eerst maar eens een nieuw blok hout erop. Goed.. Wat was nou het grote verschil met de marathon van Eindhoven (geniet mee op http://wp.me/p2AmkQ-1w)? Daar kwam ik fluitend over de finish in een prima tijd. Ik was daarna ook moe maar ben na het bijeten gewoon de kroeg in gegaan. De volgende dag had ik het in de middag even zwaar maar verder geen spierpijn. Na Barcelona was ik doodop, moest gelijk naar bed en heb tot woensdag echte spierpijn gehad. Eigenlijk voel ik ruim een week later nog steeds alle gevoelige plekken van mijn lichaam zonder dat ik of iemand anders ze aan hoeft te raken.

Twee dingen zijn opvallend anders. Normaal gesproken ben ik me erg bewust van mijn techniek. Ik probeer normaal gesproken zo slim als mogelijk te lopen (lees meer op www.slimlopen.nl). Ik gebruik daarvoor ook wel de term Natural Running. Daarnaast lijkt het net alsof ik vorig jaar het hardlopen meer voor de lol deed. Ik bedoel vorig jaar ging ik gewoon hardlopen als ik zin had. Dat kon ook elke dag zijn of twee keer op een dag.. Gewoon omdat het kon.. of kan.

Binnen drie jaar van niets naar een fatsoenlijk gelopen marathon. Ik ben er van overtuigd dat mijn Natural Running begeleider David van der Linden me op het goede spoor heeft gezet. Hij liet me in zijn workshops zien dat altijd de techniek op de eerste plaats moet komen. Dat je vanuit een goede techniek blessurevrij kunt lopen en dat het uiteindelijk leidt tot snelheid. Dit heeft tijd nodig. Gras kun je door er aan te trekken niet sneller laten groeien. Wellicht andere dingen wel.. maar voor snelheid geldt hetzelfde.

Techniek.. techniek.. techniek.. voeten ontspannen, kuiten ontspannen, knieen van het slot, bekken gekanteld, rechte rug, kruin omhoog en licht voorover hellen. Daar ga je.. moeiteloos.. Tijdens het lopen continue voelen of het lichaam ontspannen is. Dit geldt ook voor je ademhaling. Natuurlijk je benen onder je lichaam houden, kleine pasjes. Je onderbenen zwaaien naar achteren, richting je billen. Wellicht een beetje te kort door de bocht voor de echte Natural Running adepten maar voor mij werkt het voorlopig prima zo.

Langs de kant in Barcelona schreeuwde het publiek je gewoon vooruit. Dat was in Eindhoven trouwens ook zo. Ook zo’n groepje van die trommelaars met hun Djembe’s langs de kant werkt enorm opzwepend. Ik moet dan gewoon wel even meedansen. Al dat enthousiasme, al die vreugde.. je moet wel.. En als dan zo’n swingende Catalaanse schone, je met van die grote bruine ogen aankijkt en in prachtig Catalaans je naam schreeuwt.. “Berry Good!!”.. dan kun je wel weer even vooruit. Dat laatste zag ik trouwens in Eindhoven ietsje minder vaak, maor da geft allemaol niks.

Ongeveer op de helft zag ik een slechtziende loper een stukje voor me lopen. Hij liep aan een touwtje samen met een begeleider. Tjonge, ik kan me wel een beetje voorstellen hoe het zou zijn om een stukje geblindoekt door de straten te lopen. Dat zal best goed gaan, als je maar vertrouwen hebt in je begeleider.. blind vertrouwen. Een hele marathon en dan rennen wauw.. hij liep trouwens behoorlijk goed. Weet eigenlijk niet waarom me dat verbaast. Niks parcours uit je hoofd kennen, niks bruine ogen.. Alles op gevoel. Respect!!

Op gevoel.. tja, voor mij nog steeds lastig. Mijn hoofd eist zoveel aandacht op. Ik zat tijdens de loop na te denken over de tijden, het parcours, de volgende heuvel en/of nog lekkerder de volgende afdaling, hoe ver het nog was en waar de volgende drinkpost bleef. Verder ook nog nagedacht over mijn bezoek aan de sagrada familia de volgende dag, de vliegreisterug en de spannende workshop in de week erna. En owja.. in alle eerlijkheid.. ook of het er allemaal nog een beetje fatsoenlijk uit zag. Shirtje strak, pet recht.. het is toch eigenlijk niet normaal meer.. Verlammend. Zelfs het schrijven erover is al dodelijk vermoeiend.

Vanmorgen was het koud maar de zon scheen. Ik had zin om een stukje te gaan rennen. Dan denk ik gelijk aan morgen, de training van de loopgroep. Goed, dat zien we morgen wel weer. Nu wil ik rennen. En het was geweldig, helemaal geweldig. Het Leesten lag er fantastisch bij zonder sneeuw, klaar voor de lente. Ik genoot, ik voelde mijn linkerkuit en enkel maar ik genoot. Gewoon lekker lopen.. gewoon omdat het lekker is.

Ik zal moeten accepteren dat het beide in me zit. Het denken gaat vanzelf en de vreugde.. die moet ik zelf maken. Ik gooi ernog maar een houtblok op en zie mezelf in de weerspiegeling van het raam. Ok.. Het is tijd om het anders te gaan doen. Tijd om terug te gaan naar de basis. Tijd om dat bierglas te heffen volgens oud Veluws gebruik.
Gao maor staon.. Op de volgende marathon. Gao maor wer zitte..
Nee.. dat is niet helemaal ok. Eerst maar eens kijken hoe de benen het houden en of ik terug kan gaan naar mijn techniek.
Gao maor staon.. Op de volgende marathon die ik lekker soepeltjes ga lopen. Gao maor wer zitte.. Voelt nog niet helemaal ok. Waarom moet het perce een marathon zijn?
Gao maor staon.. Op lekker slim en weer gewoon voor de lol lopen.. Proost.