Heel blijven.. Heel blijven. ik zeg het zo vaak tegen mezelf en tegen iedereen die het maar wil horen. Wat mij betreft het aller belangrijkste voor een hardloper. Ik loop in wedstrijden altijd gedoseerd.. probeer me nooit kapot te lopen. Ik bereid me altijd goed voor. Goed eten, drinken, op tijd naar bed.. en gelijk gaan slapen. Tijdens trainingen kijk ik altijd goed uit waar ik loop. Ik forceer nooit. Natuurlijk geniet ik ook. Zeker weten geniet ik maar je kunt me toch rustig categoriseren als een voorzichtige loper.

Tja en dan sta je dan met je doorgemeten, uitgekauwde voorbereiding. Vorige week opeens last van mijn linkerknie. Een dag later absoluut geen kracht.. geen versnelling.. In het weekend geen puff.. moe, warm, koud, totaal geen energie… Wat te doen? Negeren en toch gewoon doorlopen? Of in bed gaan liggen en uitzieken? Wat is wijsheid? Het duurde maar even totdat ik snapte dat ik geen schijn van kans maakte. Al is het lichaam nog zo snel, de griep die achterhaalt haar wel.

Ik realiseerde me dat ik zo graag wil lopen in Barcelona. Daar leef ik helemaal voor op en naar toe. Ik had het helemaal voor elkaar. Een mooi strak schema met keurige opbouw en afbouw. Een prachtige 30+-er gepositioneerd in het midden. Nog een weekje met flink wat kilometers om het af te leren. Het zag er prima uit. Het enige wat ik moest doen is heel blijven.. heel blijven..

Die echo zingt nog steeds door mijn hoofd. Heb ik nu een gat in mijn voorbereiding? Moet ik me nu gaan afvragen of ik voldoende km’s hebt gemaakt? Of heb ik het juist heel goed gedaan door rust te nemen? Alsof ik enige keuze had.. Ga ik tijdens de marathon na de Sagrada Familia afhaken? We gaan het zien. Lopen ga ik toch. Ja, natuurlijk.. Wat dacht jij dan? Ook al moet ik lopen op een strip paracetomol (staat niet op de lijst van verboden middelen), ik ga ervoor. Ik wil het voor geen goud missen.

Ik las trouwens laatst dat hardlopers geen doodlopers zijn. Gelukkig blijkt uit een Amerikaans onderzoek dat je net even wat meer kans maakt op een hardaanval tijdens het hardlopen dan tijdens het zitten op de bank. Ik begin me nu gelijk zorgen te maken. De meeste slachtoffers vallen in de laatste meters.. van de marathon.. De laatste meters.. Dat is wellicht nog een puntje van aandacht voor straks op de 17e..

Morgen maar weer eens kijken hoe we er dan voorstaan. Wellicht iets revolutionairs doen.. Wat ik vorig jaar wel vaker deed.. gewoon gaan.. Gewoon lekker gaan rennen.. en genieten.. Alsof het helemaal nergens om gaat.. geen controle.. Dat is toch een illusie.