Voor de 50e keer bekijk ik het parcours van de Midwinter marathon. Ik weet blind de stijgende en dalende stukken te onderscheiden. Ik bepaal voor de zoveelste keer mijn strategie. Alsof het ooit nog mogelijk is om die te vergeten. Zenuwen.. zenuwen dat zijn het. Ga ik het halen? En nog belangrijker.. ga ik het soepeltjes halen?

Ik herinner me de meer dan 200 km training zowel in december als in januari. Ik moest toch echt afhaken op nieuwjaarsdag, geen 30+-er op die dag (huiver ook op: http://wp.me/p2AmkQ-5w). Ik parkeer deze ver weg. Mijn gedachtes gaan naar de trainingen bij de atletiek vereniging. Op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Ik kon daar toch echt redelijk met de grote jongens meelopen. En wat dacht je van die PR op de halve van Egmond, mooie stad achter de duinen (geniet mee op: http://wp.me/p2AmkQ-6n). Waarom me zorgen maken? Ik ben in vorm. Waarom dan die zenuwen?

En ik ben braaf geweest. Op die paar wijntjes bij de mosselen na geen alcohol in de afgelopen weken.. eh.. week. Gezond gegeten, gierstevlokken en pompoensoep.. Ik ben uitgerust. Niet laat nog de stad in, al waren er genoeg aanleidingen. Bijna elke avond op tijd naar bed, meteen slapen.. en niet de wekker gezet. Ook heb ik niet meer gelopen na die laatste training van dinsdag, was best lastig (rust mee op: http://wp.me/p2AmkQ-7N) en ik baal daar nog steeds van.

Ik ben heel, heb geen blessures. Nou ja.. Mijn linkerpols is pijnlijk na een val in het donker tijdens de sneeuwroute (glibber mee op: http://wp.me/p2AmkQ-7g). En gisteren heb ik me behoorlijk in de vingers gesneden. Weet ook niet hoe dat precies kwam. Waarschijnlijk keek ik ergens anders naar. Verder ben ik meer dan ok. Fysiek sterker dan ooit, geloof ik. Morgen weten we het zeker.

Waarom is dit nu zo belangrijk? Het is mijn tweede. Ik weet dat ik het kan. Ben ik bang dat ik moet afhaken? Dat het me niet gaat lukken? Dat ik teleurgesteld zal zijn? Dat ik mijn vrienden moet vertellen dat ik gefaald heb? Dat ik moet bloggen dat het allemaal niet meer ging? Dat ik moet toegeven dat ik niet meer die jonge god ben? hahaha.. en slik.. dat zijn wel de niet zo prettige scenario’s en onwaarschijnlijk. Wat is het dan?

Ik begin me te realiseren dat het gaat om de fun. Met veel enthousiasme loop ik naar de marathon toe. Ik heb zoveel plezier in de training. Ik heb zoveel lol om er over te schrijven. Dit feestje mag niet bedorven worden door een eventueel afhaken. Daarvoor is het feestje veel te leuk. The best is yet to come zei Frank (hoor ook op: http://www.youtube.com/watch?v=rmf1AYgYj6I) en hij heeft gelijk.

Morgen is de Midwinter marathon. Ik kijk er al weken naar uit. Ik heb er ontzettend veel zin in. Morgen gaat het allemaal gebeuren. Om 12 uur een lekker stukje lopen. Het wordt mooi.. het wordt fantastisch.. Met een beetje mazzel blijft het droog en na afloop nat.. Dan zit die tweede er weer op, ben ik dik tevreden en kijk ik lachend uit naar nummer drie.. (geniet alvast op: http://www.zurichmaratobarcelona.es/).. 🙂