Het enige vrije weekend in weken moest en zou goed benut worden. Mijn loopmaatjes boden al aan om mee te gaan naar Renesse voor de Trail by the sea. Ben ik even blij dat ik dat niet gedaan heb. Voor deze mannen heb ik respect! Wat een weer! Het bleef maar sneeuwen.. en waaien. Niet normaal meer. Nee.. ik zou gewoon een stukje gaan lopen met de loopgroep. Eerst een stukje 10km. Dan wat liefhebbers oppikken voor nog een rondje 21km. Echt heel relaxt.. een 30+-er die precies paste in mijn schema. Jaja..

Daarbij komt dat de marathon van Barcelona natuurlijk wel een goede voorbereiding verdient. Al dat publiek gaat natuurlijk niet voor niets 4 uur langs de kant staan. Daarom een hardloopweek ingepland om even lekker fanatiek te doen.. 70 km rennen inclusief de befaamde 30+. Ik had eigenlijk niet zien aankomen dat ik daarbij ook over de wallen zou lopen.

Ja, de wallen. Stuwwallen wel te verstaan. Op de Veluwe bevinden, zo hebben ze mij wijsgemaakt, zich een van de mooiste en grootste stuwwallen van Nederland, overblijfselen uit de ijstijd. Ik moet zeggen dat ik me wel wat kon voorstellen.. brrr..

We liepen al een tijd mooi door de bijna maagdelijke sneeuw. Daar waar in eerste instantie een enkele mountainbiker zijn best had gedaan. Daar zagen we in dit deel van de route totaal witte paden, slechts betreden door wat zwijnen, herten en hazen. Bijna zonde om daar doorheen te lopen, maar onvermijdelijk. Het haalde het echter niet bij het smalle hoogtepunt wat de trainer had uitgekozen. Verscholen tussen de sparren liepen we stijl een heuvelrug op. Aan de ene kant dichte bebossing.. aan de andere kant een redelijk stijle afgrond. Een paar km kronkelig en onvoorspelbaar rennen in het witte landschap tussen bomen en struiken. Prachtig!!

En gevaarlijk.. Kuilen en andere oneffenheden waren bedekt met sneeuw en daaronder restanten van bladeren. Ik verzwikte mijn enkel een paar keer. Dat kwam echter meer door de moeiheid die na zo’n 25 km bruut toesloeg. Gewoon doorlopen vertelde men mij direct. Ook achteraf bleek dit de juiste conclusie. Stilstaan had waarschijnlijk afhaken tot gevolg en dan sta je daar midden in het bos. Kan wel even duren voordat de ambulance en/of de sledehonden ons gevonden zouden hebben.

De wind en sneeuw hadden trouwens de km’s ervoor al erg hun best gedaan om me af te matten. Ik had weinig energie. Drinken en eten hielp ook niet meer. Gelukkig zorgden mijn loopgenoten voor wat afleiding door te praten over tv programma’s en het warme vooruitzicht van de naderende marathon te Barcelona.

Er schijnt een programma te zijn waarbij bekende nederlanders zich laten opsluiten in een klooster. Zo’n lekker warm klooster waar de haard altijd brandt en het trappistenbier rijkelijk vloeit.. Ik luisterde ademloos en voelde me al wat warmer. Toch kun je die illusie niet lang instand houden als het maar blijft sneeuwen. En ook Barcelona kon me niet echt meer verwarmen. Mijn handen voelden zelfs met handschoenen erg stijf aan. Zelfs mijn tenen voelden raar. En ook.. tja.. Men zegt dat als eerste de uiteinden van je lichaam last krijgen van bevriezingsverschijnselen. Ik kan dat ondertussen beamen.

Het is natuurlijk super aardig dat men mij naar de kleedkamers probeerde te praten. Ik kon het erg waarderen maar het enige wat me dan nog op de been houdt, is de gedachte aan een warm bad.. en het feit dat ik toch naar de auto moet. Dus dat ik dan maar beter een beetje door kan lopen. 31 km.. door de heuvels.. de sneeuw.. de wind.. Ik was kapot. Meer dan 3 uur geploeterd.. Het was prachtig maar ik ben wel helemaal klaar met de kou en met de winter. Dat is misschien wat voor die gasten in dat klooster.. Als ze dan toch bezig zijn.. Graag wat warmte.. en lente..