Na drie jaar lopen moest het er maar eens van komen. Ik ging eens kijken en lopen bij de lokale atletiekvereniging. Nieuwsgierig was ik naar de sfeer, de training, het gezelschap en eigenlijk alles. Nu ben ik soms een beetje verlegen en zeker niet iemand die zomaar ergens naar binnen stapt. Dus ik was blij dat mijn Loenermarkse loopmaat me wilde introduceren.

De ontspannen sfeer in de kleedkaamer neigde meer naar het klaarmaken voor een gezellige wandeling met daarna thee dan naar een pittige training van de lange afstand groep. Blijkbaar stelde dit voor deze heren niet veel voor. Met een groep van ongeveer dertig lopers en loopsters een paar rondjes inlopen om de baan, nog wat rekken en strekken en daarna het echte werk. We zouden 4x(200mT100mR) + 6x(1200mT200mR) gaan doen. Voor de lopers met wat minder wiskundige aanleg is misschien wat uitleg handig. Eerst 4 keer 200 meter tempo met tussendoor 100 meter rust, daarna 6 keer 1200 meter tempo met tussen door 200 meter rust. Simpel toch? Een andere groep ging voor 2-2-3-4-5-4-3-2-2’T2’R. Ik keek om me heen en vroeg me af of iemand dat begreep of wilde begrijpen.

Het was voor mij eigenlijk de eerste keer dat ik een serieuze afstand op de baan zou lopen. Ik had sterk het gevoel dat de baan wat meer mee veerde. De trainer kwam ook even naast me lopen om wat kennis te maken. Zijn belangrijkste boodschap was forceer het niet, lopen op de baan is anders. De baan.. Ik knikte en keek naar beneden. Ik had zijn boodschap gehoord en had verder geen flauw benul wat hij bedoelde. Dit zijn echt van de signalen die je pas in zijn totale volledigheid voelt op de volgende ochtend en daarna nooit meer vergeet

Nog meer loopgenoten kwamen even gezellig een ommetje met me maken. Tjonge.. ik begon langzaam onder de indruk te raken van dit groepje sportievelingen. Een van die mannen had al meer dan honderd marathons gelopen. Hij was niet de enige. Ultramarathons, marathon-meerdaagsen en trails met vele hoogtekilometers zijn voor deze groep de normaalste zaak van de wereld. Ik voelde me weer alsof ik voor het eerst naar de brugklas ging, het jongste broekje van de klas compleet met bretels en zo’n naar leer ruikende boekentas.

Onder de indruk hield ik mijn loopmaat goed in de gaten. Ik wilde me niet over de kop lopen. Zijn tempo ken ik. Over het algemeen en zeker heuvelafwaards ik kan het aardig bijbenen. Ik kan beter zeggen zijn tempo kende ik. Bij de tweede, de lange set ging hij samen met nog een paar anderen als een haas vandoor. Ik slikte even en probeerde aan te haken. Dit was andere bastogne. Moest denken aan de woorden van mijn Chi Running trainer David vd Linden, altijd terug naar techniek. Ik lichtte wat meer mijn hielen en zette mijn armen aan het werk. Tot mijn grote verrassing kon ik aardig bijhouden.

Het kletsen was voorbij. De groep werd steeds stiller en was al aardig uitgedund. Tijdens de 200 meter rustig an kwamen wel wat medelopers heftig bezweet en zwaar ademend heel aardig en betrokken vragen of het nog ging. Het ging vrij goed. Ok.. het was behoorlijk pittig en soms moest ik aardig aanpoten. Maar de kick om zo met de grote jongens mee te kunnen lopen, motiveerde me enorm. Het zorgde ervoor dat ik door ging. Terwijk ik in mijn eentje allang op een fatsoenlijk tempo was gaan lopen.

Ik voelde dan ook meer dan ok toen ik met zo’n 100 meter achterstand klaar met de interval was. Nog even een paar rondjes uitlopen en al kletsend evalueren. Super aardig werd ik gelijk uitgenodigd voor de aankomende donderdag omdat ze toch wel zagen dat ik het nodig had. Ik wenste ze lachend een prettige avond en tot de volgende week. Waarschijnlijk hebben ze gelijk. Ik heb dit echt nodig.. in ieder geval om gemotiveerd door de donkere wintermaanden heen te komen..