Kan mijn bed niet uitkomen. Buiten ligt nog steeds sneeuw en het vriest dat het kraakt. Ik wil gaan hardlopen en ook weer niet. Gelukkig heb ik afgesproken om met de grote jongens te trainen. Waarschijnlijk gaan we een flink stuk lopen. In ieder geval niet op de baan. Dat zal waarschijnlijk wel te glad zijn. Ik ben benieuwd of we nog ergens een stukje sneeuwvrij kunnen vinden.

Bij het clubhuis is het een drukte van belang. Wel 30 lopers staan te trappelen in de relatieve warmte van het halletje voor de kleedruimte. Nog een aantal zitten te trappelen in de kleedkamers. En wel 50.. misschien nog wel meer kinderen en ouders staan buiten al klaar voor hun training. Zaterdagochtend 09:00.. een drukte van belang. Apeldoorn bruist.. kwa hardlopen dan..

Wat nou sneeuwvrije wegen? We gaan natuurlijk het bos in. Echt? Ja, Echt! Goed.. daar gaan we dan. Ik heb weinig tijd om me af te vragen hoe we dat dan gaan doen. Binnen een mum van tijd lopen we al gewoon door de sneeuw. Om me heen rennen de kinderen, die gaan nu ook voor hun eigen stukje. De sneeuwballen vliegen om onze oren. Ze hebben er duidelijk lol in. Het is glad, koud en sommige stukken best link door onderliggend ijs. Maar mooi.. ja, mooi is het. En het loopt best lekker. Zelfs zonder trailschoenen gaat het hier best wel ok.

We gaan 3 x (5 WT 10 R) lopenn. Dat blijkt dus 5 km wedstrijd tempo lopen en daarna 10 minuten rustig. Deze set doen we drie keer. Tja.. Het is maar dat je het weet. En ohja.. er zitten wat heuveltjes in.. Toemaar toemaar.. Wordt me nog even vertelt dat hier het wedstrijdtempo ongeveer op 12 km/u ligt. Ok… prima.. en gaan.. Een paar van mijn medelopers gaan als een pijl uit een boog van start. Iemand had al gezegd: “elke training is weer een wedstrijd..” Iedereen kon er toen nog om lachen. Ik knipper met mijn ogen en probeer nog net even aan te haken.

Best wel zwaar zo’n training op het randje van je kunnen. De ijzige wind tegen en fixe heuvels maken het niet gemakkelijker. Dit is geen katteurine. Dit is serieuze business. Absoluut geen training voor leuke grapjes. Bijna al die gasten lopen over twee weken de Midwinter Marathon. En dan gaan ze voor een tijd die ruim sneller is dan die van mij. Maar dat boeit niet. Nu loop ik met ze. Ai.. Ik moet toegeven.. vooral achter ze.

Ik merk dat mijn schoenen toch te weinig profiel hebben voor dit natuurgeweld. Ik voel ze af en toe gewoon weg slippen. En heel stom.. ik heb last van de smalle bandensporen gemaakt door de boswachter en/of mountainbikers.. Die lopen over het algemeen het lekkerst en zijn het meest begaanbaar. Alleen door het gebrek aan ruimte komen mijn schoenen een paar keer tegen mijn enkels. Ik voel ze schrijnen in de koude wind. Hoe kan dat nou? Daar heb ik nog nooit last van gehad. Tijdens het momentje rust zie ik rode vlekken op de witte/blauwe sokken. Dit is geen feestje en nog lang geen koninginnedag..

Tijdens het uitlopen probeer ik nog wat foto’s te maken. Ik neem de tijd en zie door de camera mijn medelopers op de heuvel doorsnellen.

Tja.. we zijn hier wel aan het trainen. Dit is geen schoolreisje. Nog even aanzetten. Net achter de heuvel staan ze lachend op me te wachten. De trainer staat bij het hek. Ik lach semi onschuldig terug als ook ik er door heen ga. We zijn er bijna.. maar nog niet helemaal.. Wat een geweldige training. Het is half 12 en ik heb er al een halve marathon door de sneeuw opzitten. Dit is ook een manier om je zaterdag te beginnen…