Het is weer heerlijk. Ik sta in het oranje startvak te wachten totdat het startschot gegeven wordt. Het regent een beetje maar dat doet me weinig. Het is niet warm maar gelukkig staan we hier met zijn allen lekker dicht bij elkaar. In de verte zie ik een flink aantal donkere atleten starten alsof ze slechts tot het einde van de straat moeten lopen. Ik heb er zin in, zo’n rondje van 15 km van Nijmegen naar Groesbeek en terug. Eens kijken of we de tijd van vorig jaar kunnen verbeteren.

En daar gaan we, wat een sfeer.. heerlijk.. Op het eerste stuk op de groesbeekseweg staat toch nog behoorlijk wat publiek. De eerste 5 km lijken plat maar dat is vals. Ik loop lekker en draai links de bocht om, de eerste heuvel op. Nu gaat het echte werk beginnen. Op dit stuk is het ook af en toe smalletjes en dringen. Ik flits er lachend links langs.. Dit is Nijmegen op zijn mooiste. De lucht breekt langzaam open.. Ik weet dat het zodadelijk nog eventjes pittig wordt. Kom op.. nog een schepje erbij. Ik geniet van het enthousiaste publiek bij Berg en Dal. Zwaaiend loop ik door naar de laatste heuvel. Ik weet dat het hierna alleen nog maar afdalen is. Dat is lekker.. die laatste km’s loop je weer tussen veel publiek. Ik geniet van de sfeer en geloof dat ik een prima tijd ga lopen.

“Papa.. papa.. Mag ik wat te drinken? Sliep je?” Ik doe verbaasd mijn ogen open en zie, met amper geopende ogen, Kiran met zijn hoofd boven me hangen. Hij haalt zijn hand van mijn neus. “Mag ik wat te drinken?” Ik knik ja.. en kruip van de bank af. In de keuken sluit ik nogmaals de ogen en realiseer me dat ik niet heb kunnen finishen.. sterker nog.. ik heb niet gelopen. Ik heb de kinderen en ik realiseer mijn keuze.. om niet te lopen.. ik slik nog een keer.

Met in mijn handen twee glazen fris loop ik terug naar de woonkamer. Ik zoek op internet naar de live beelden om toch een beetje sfeer te proeven. Ik zie startende lopers, honderden.. duizenden startende lopen.. Ik hoor de lekkere beats van de muziek en een enthousiaste presentator die de lopers opzweept. Het ziet er fantastisch uit. Ow.. wat had ik daar graag weer gelopen. Rillingen over mijn rug.. ik voel de emotie.. het verlangen om daar te lopen.. ik slik voor de laatste keer. Dit valt vies tegen.

Een paar Afrikaanse atleten met fantastische exotische namen finishen in een prima tijd. Hey.. zie ik daar niet die zanger van Faithless? In een flits rent tussen ontelbare enthousiastelingen mijn zwager nog voorbij.. Daar had ik ook kunnen lopen.. Ik denk met weemoed terug aan vorig jaar. Wat een luxe en warmte op de Groesbeekseweg bij de familie van mijn 7H-loopmaatje. Die heerlijke douche en dat biertje na afloop.. helemaal goed.

De kids zijn ondertussen naar buiten. De zon is gaan schijnen. Ik denk aan de volgende loop.. de midwinter Marathon.. ach.. dat is volgend jaar pas.. ik bedenk dat ik nog wel een halve kan lopen voor die tijd en neem me voor om hem vanavond in te plannen. Goed.. ik slik voor de laatste keer.. hoor de kinderen buiten lachen.. Met een klein beginnend glimlachje klap ik de laptop dicht en loop naar het raam..