Aan het begin van dit jaar kreeg ik van een fijne collega de vertaling van het boek “born to run” van Christopher McDougall. “Misschien helpt dit bij het ooit behalen van die marathon” schreef ze er liefdevol in. Ik had toen nooit kunnen bedenken dat ik die marathon een half jaar later al zou lopen.

In dat zelfde boek staat ergens dat hardlopen niets meer is dan eten, drinken en vooral genieten.. Ik zocht te vergeefs de passage. Het maakt ook niet uit. Ik begrijp nu wat het betekent. Tijdens zo’n loop probeer je elk aangeboden banaantje naar binnen te werken. De vloeibare jelletjes en tabletjes dextro waren niet te versmaden. Ik keek zelfs zo smachtend naar de peperkoek van een fietser dat hij me een stukje aanbood. Mijn lichaam schreeuwde naast voedsel ook om drinken. Bij elke post nam ik even een paar slokjes water en zelfs dat biertje van een verbaasde puper op stratum ging er onder luid gejoel prima in.

Ik genoot.. Ik genoot van het fantastische weer, zon, zo’n 12 graden en weinig wind. Ik genoot van de sfeer.. van de opzwepende muziek.. de bloaskappelen, de stampende top 40 van de dj’s en de klassieke nederlandstalige meezingers.. Het publiek.. je kunt veel zeggen van die Brabo’s maar gezellig en enthousiast zijn ze zeker. Ik genoot van het lopen. Ik liep zo lekker en het ging zo soepel.. ik kon niet anders dan genieten.

Wat een gigantisch verschil met een jaar geleden. In mijn eerste halve marathon was het op Stratumeind zo’n beetje echt het einde. Nu liep ik breed glimlachend door de mensenmassa slechts gescheiden door een geel lijntje op de grond. Ik ging hard.. ik ging lekker.. ik ging helemaal los. Wat we allemaal doen weet ik niet.. maar ik liep de marathon.. mijn eerste en hoe..

Vorig jaar had ik geleerd dat het verstandig is om voorzichtig te beginnen. Die wijze raad zat nog in mijn hoofd terwijl ik de eerste ronde rustig liep naast de oranje ballonnen van 4:00. Mijn geduld werd op de proef gesteld telkens als ik na een waterpost weer even moest wachten. Verbaasd werd ik bij het einde van mijn eerste rondje (na 21 km) ingehaald door veel politie, motoren en de uiteindelijke winnaar, niet normaal meer wat een snelheid.. wat een soepele natuurlijke loop..

Toch voelde ik me goed, was ondertussen warm gelopen.. voeten en benen ontspannen, klein beetje last van de rechterschouder. Ik ontspande meer, besloot om niet meer te wachten en door te lopen. De groep was gezellig maar alleen loop je toch meer je eigen tempo. Ik merkte dat het publiek meer op me begon te reageren. Ze zagen dat ik lekker doorliep en nog energie had. Mensen klapten bij het voorbij gaan en ik bedankte ze keer op keer voor hun aanmoedigen. Waarna ze nog harder gingen klappen. Sommige enthousiastelingen lazen op mijn startnummer mijn naam. “Goed bezig, Berry”, “Gaat goed.. Berry.. Jongehh..”. Een groot deel van de mensen langs de kant was inmiddels lekker opgewarmd door de zon  en rijkelijk geholpen door het vocht van de lokale Bavaria brouwerij, joelden ze mij met veel primaire klanken richting de finish. Ik kreeg meer en meer energie.

De finish naderde en ik wist dat ik onder de 4:00 zat. Onder het finishdoek stond de klok op 3:50 (uiteindelijk 3:49:43.. slechts een detail..) en mijn glimlach verbrede voor zover mogelijk nog meer. Ik ging super blij over de finish. Ik was klaar.. Ik  had het gehaald.. alleen mijn benen wisten dat nog niet. Die waren zo gewend aan de kadans dat ze eigenlijk niet konden stoppen.. een heel maf gevoel. Ik nam wat te drinken en met trots de medaille in ontvangst. Bij het reclame tentje van den Dela zag ik wat ex-collega’s. Ze vingen me op en ik ging even zitten. Even zitten.. echt lekker.. het zat erop.. het was mooi.. super!!

Vanochtend voelde ik me kiplekker. Echter langzaam maar zeker sloeg de man met de hamer toch toe. Ik was op mijn werk, begon moe te worden, voelde mijn benen en ging naar huis. Ik wilde slapen. Waarschijnlijk hebben die biertjes op de afterparty in de kroeg toch zijn tol geeist. Na een paar uur slapen en goed eten voel ik me nog steeds trots en dankbaar.  Ik ben heel blij dat ik ervoor gegaan ben. Super dankbaar voor alle steun.. persoonlijk en via sms, mail, wap, op facebook en deze blog. Helemaal geweldig!! Straks lekker in bad nog meer ontspannen en daarna dromen van een fantastische dag en van de volgende uitdagende loop.. waar die ook mag zijn.. because baby.. we are born to run…