Het afgelopen weekend vierde ik het leven in Barcelona. Ik vond daar een erg relaxte versie van mezelf en de rust om eindelijk een prachtig boek, “De geboren renner” van Christopher McDougall, uit te lezen. Hij beschrijft op een toegankelijke manier de theorieen achter de natuurlijke mogelijkheden van de mens om extreem ver te rennen, hard te lopen, zoals je wilt. Alhoewel de beschrijving van een bizare hardloopwedstrijd vermakelijk is, ben ik geraakt door de theorieen, de natuurlijke mogelijkheden van de mens. Inspirerend.

Ik weet niet of ik een geboren renner ben. Ik ren nu sinds begin 2010. Ik was toen 40 en had zelden gerend. Die paar keer voor die appelboer toen ik nog jong was, niet mee geteld. Wellicht telt de Batavierenrace mee, al vond ik het feest daarna minstens zo belangrijk. Nee, ik ben pas begonnen met rennen toen een vrouw me uitdaagde. Tja.. Wat een vrouw niet kan doen.. Nu twee en een half jaar later loop ik 3 a 4 keer in de week. Lachend liep ik laatst een halve marathon, waarin ik die ene vrouw toevallig voorbij liep.. Eigenlijk wil ik elke dag lopen. Na het lezen van het boek wil ik verder gaan lopen, eerst een Marathon en daarna verder en daarna veel verder…

Welkom tot de wereld van het hardlopen naief bekeken vanuit de lachende blik van een verslaafde beginner.